شرایط اقرار به نسب

بطور کلی، طبق قوانین حقوق مدنی، اقرارکننده باید بالغ، عاقل، قاصد و مختار باشد.
بنابراین، اقراری که به صغیر و مجنون که در حال دیوانگی است و بدون قصد و مکر صورت می‌گیرد صحیح نیست.
اما اقرار به نسب، پیامدهای مهمی را دارد که از جمله آنها رابطه توارث میان دو طرف است و به همین دلیل نیازمند شرایط خاصی است که در مادهٔ ۱۲۷۳ قانون مدنی بیان شده است.
از جمله شرایط اقرار به نسب، وجود نسب بر اساس عادت و قوانین زمینه ساز و اقرارکننده نسب را تصدیق کند.
به همین مناسبت، در این مقاله شرایط اقرار به نسب بر اساس قانون مدنی، از جمله امکان پذیر بودن وجود نسب و تصدیق نسب توسط خود شخص را مورد بررسی قرار می‌دهیم.

امکانپذیر بودن تحقق نسب

بر اساس تبصره اول ماده ۱۲۷۳ قانون مدنی، تشخیص نسبت در صورتی صحیح است که در ابتدا، وجود نسبت به عادت و قوانین ممکن باشد.
اگر وجود نسبت به عادت غیرممکن باشد، یعنی اگر یک جوان ۱۸ ساله اقرار به پدری یک کودک ۸ ساله داشته باشد، یا اگر وجود نسبت قانوناً غیرممکن باشد، این اقرار صحیح محسوب نمی‌شود و هیچ تأثیر قانونی ندارد.
بعضی مواقع ممکن است وجود نسبت به صورت عقلانی غیرممکن باشد، مانند اینکه یک جوان ۲۵ ساله ادعای فرزندی یک فرد ۲۰ ساله داشته باشد؛ به همین دلیل، این اقرار غیرصحیح و باطل است.
جهت کسب اطلاعات کامل درباره اقرار به نسبت فرزندی و شرایط تشخیص نسبت، اینجا کلیک کنید.

تصدیق نسب توسط خود شخص

بر اساس بند 1273 قانون مدنی، شرط دوم قراردادی به نسب یعنی "هر کس که به نسب خود اقرار کرده باشد، باید آن را تصدیق کند، به‌جز در مورد فروغی که قبلاً به فرزندی او اقرار کرده باشد، در صورتی که درگیری مستجدی بین طرفین نباشد" است.
از اینرو، اقرار به نسب اشخاص تنها در صورتی معتبر است که طرف مقرره، یعنی شخصی که به نسب او اقرار شده است، اقرار را تصدیق کند و آن را پذیرفته باشد.
در صورت عدم تصدیق مقرره، صلاحیت برقراری واقعه نسب وجود نخواهد داشت.
البته تصدیق مقرره تنها در صورتی معتبر است که او بالغ و دارای عقل باشد.
برای کسب اطلاعات بیشتر درباره اقرار به خویشاوندی و اقرار به فرزندی فرد دیوانه، می‌توانید روی لینک‌های قرار داده شده کلیک کنید.