وصیت نامه شفاهی یا لفظی

مطابق با مفاهیم دین اسلام، "وصیت" کردن از جمله اعمالی است که توصیه شده و توصیه‌های فراوانی برای افراد جهت انجام وصیت و اجرای وصیت متوفیان وجود دارد.
اما گاهی اوقات اتفاق می‌افتد که در حالی که شخص فقید، شفاها یا به زبانی به وصیت در خصوص انجام یک کار یا بخشش مالی اقدام کرده است، ورثه آن وصیت را رد می‌کند به خاطر شفاهی یا به زبانی بودن آن وصیت.
به همین دلیل، در این مقاله قصد داریم به بررسی این سوال بپردازیم که وصیت نامه شفاها یا به زبانی چیست و چه احکامی در خصوص وصیت نامه به طور شفاها یا به زبانی در قانون ایران وجود دارد.

وصیت شفاهی یا لفظی چیست

برمبنای قوانین حقوقی، وصیت به معنای تعیین کردن شخصی از تکلیف مالی و غیرمالی بعد از فوت خود به ورثه‌های خود است.
وصیت را می‌توان به دو دسته وصیت عهدی (درخواست انجام بعضی امور از طریق وصیت‌نامه) و وصیت تملیکی (اهدای مال به صورت وصیت‌نامه) تقسیم کرد.
به طوری که هر فرد تنها مجاز به وصیت کردن تا یک سوم از دارایی‌های خود در پیشگاه مرگ خود است.
اما در قانون مدنی و قانون امور حسبی، مقررات و ضوابط خاصی در خصوص وصیت‌کردن و نحوه آن تعریف شده است.
از این رو، انواع وصیت‌نامه‌های قابل قبول بر اساس قانون شامل وصیت خودنوشت، وصیت سری و وصیت رسمی می‌باشد.
اما یکی از روش‌های شایع وصیت کردن، وصیت شفاهی است که به آن وصیت کردن لفظی یا زبانی نیز می‌گویند.
به این معنا که برخلاف وصیت کتبی، به صورت رسمی یا روی یک برگه خاص نوشته نشده و تنها در جمع دیگران صورت می‌پذیرد.
به عنوان مثال، پدر در حضور اعضای خانواده‌اش وصیتی مبتنی بر ارثیه خود بعد از اینکه فوت می‌کند مشخص می‌کند و املاک و ملکی را به نفع یک یا چند فرزند خود وصیت می‌کند، اما در اینجا وصیت‌نامه‌ای تهیه نمی‌شود.
این موضوع مربوط به اعتبار وصیت لفظی یا وصیت شفاهی است که در مقاله اعتبار وصیت نامه شفاهی در دادگاه بررسی شده است.

قانون وصیت شفاهی یا لفظی

در بخش قبل، توضیحاتی درباره "وصیت شفاهی" و معنای "وصیت نامه شفاهی" ارائه شد؛ اما در این بخش، می‌خواهیم به بررسی "قانون وصیت شفاهی" و "احکام وصیتنامه شفاهی در ایران" بپردازیم.
در این متن به صورتی کاملاً متفاوت با بخش قبل، برای بیان مطالب از تگ‌های html مشابه به زیر استفاده می‌کنیم:قسمت مربوط به وصیت شفاهی:وصیت شفاهی به مفهوم ارائه توصیه‌ها و آرزوهای شخص برای مراسم تدفین پس از فوت او است.
قسمت مربوط به وصیتنامه شفاهی: وصیت نامه شفاهی به یادداشت‌هایی اطلاق می‌شود که شامل دستورالعمل‌ها و توصیه‌های شخصی افراد در مورد توزیع اموال پس از فوت آن‌ها است.
حالا می‌خواهیم به مورد قانون وصیت شفاهی بپردازیم.
این قانون مشخص می‌کند که وصیت شفاهی قابل اعتبار است، اما به شرایط خاصی بستگی دارد.
قوانین و صلاحیت‌های مربوط به وصیت شفاهی در ایران توسط هیئت‌های قضایی تعیین می‌شوند.
با توجه به این توضیحات، احکام وصیتنامه شفاهی در ایران به شکل زیر است: هر فرد مجاز است وصیتنامه شفاهی خود را دستور می‌دهد، به شرطی که این وصیت در مورد توزیع اموال پس از فوت او باشد و طبق شرایط قانونی قابل قبولی صورت پذیرد.

در قانون امور حسبی برای شرایطی که ممکن است رخ دهد، به تشریع وصیت به صورت شفاهی اجازه داده شده است.
به طور کلی، در شرایط فوق‌العاده مانند جنگ، در معرض خطر مرگ فوری و بیماری‌های انتقالی، و همچنین در سفرهای دریایی، اگر وصیت‌کننده نتواند از یکی از روش‌های رسمی، سری یا خودنوشت وصیت کند، امکان انجام وصیت به صورت شفاهی وجود دارد.
در این حالت، وصیت‌کننده باید در حضور دو نفر به عنوان گواه یا شاهد، وصیت خود را به صورت شفاهی بیان کرده و یکی از این دو نفر باید اظهارات شفاهی و یا وصیت را با ذکر روز، ماه، سال و محل انجام وصیت نوشته و همراه با وصیت‌کننده و گواه، امضا کند.

افزون بر این، قانون ماهیتی وجود دارد که امکان وصیت شفاهی را برای افراد نیروهای نظامی فراهم می کند.
طبق این قانون، افرادی که عضو نیروهای نظامی یا ارتش هستند، می توانند در شرایط خاصی مانند شرکت در جنگ، عملیات جنگی یا حبس و زندانی بدون دسترسی به خارج ازبوم، برای یک افسر یا همراه آن با دو گواه، وصیتهای خود را به طور شفاهی اعلام کنند.
این قانون تنها در دو حالت فوق الذکر مورد قبول قرار می گیرد و در صورت عدم وجود این شرایط، افراد باید وصیت خود را به صورت کتبی و به طوری که در قانون تعیین شده است، تدوین کنند.
به همین دلیل، طبق ماده 291 قانون مقامی، هرگونه وصیتی که طبق شرایط مذکور در قانون انعقاد نشده باشد، در مراجع رسمی مانند دادگاه قابل قبول نخواهد بود، مگر اینکه ذینفعان یعنی وراث متوفی، وصیت شفاهی یا زبانی را قبول کنند و تمایل داشته باشند آن را اجرا کنند.
جهت کسب اطلاعات بیشتر درباره اجرای وصیتنامه شفاهی، می توانید روی لینک مقابل کلیک کنید.