جرم ترک حضانت فرزند

بر اساس قوانین مدنی، حضانت فرزندان به معنای نظارت و مراقبت از کودکان و تأمین نیازهای جسمی آن‌ها است.
حراست از فرزندان، به ویژه در سال‌های ابتدایی زندگی، تنها وظیفه ای که بر عهده والدین نیست و به همین دلیل، قوانین و مقررات متنوعی برای حضانت فرزندان وجود دارد که نوعی تکلیف برای والدین به حساب می‌آید.
با این حال در برخی موارد، هیچ یک از والدین ها وظیفه قانونی خود را در خصوص حضانت فرزند اجرا نکنند و به این ترتیب، سلامت و رفاه فرزند به خطر بیفتد.
به همین دلیل، در این مقاله قصد داریم مطالبی را درباره ترک حضانت فرزند توسط والدین و جرم ترک حضانت فرزند بررسی کنیم.
در این پژوهش، ابتدا به بررسی تکلیف حضانت فرزندان خواهیم پرداخت و سپس موضوع جرم ترک حضانت فرزند را مورد بررسی قرار خواهیم داد.

تکلیف حضانت فرزندان

یکی از مسئولیت‌های مهم والدین درباره فرزندان، به دست گرفتن حضانت فرزندان است.
طبق قانون مدنی، نگاهداری از فرزندان حق و وظیفهٔ هر دو والد است.
به این معنا که والدین حق دارند که مراقبت و تربیت فرزند خود را بر عهده بگیرند و همچنین قانوناً مکلف به این کار هستند.
لذا، در صورتی که یکی از والدین از این تکلیف خودداری کند، دیگری می‌تواند درخواست الزام او به دست گرفتن حضانت فرزند را از دادگاه بکند.
تعبیر حضانت به معنای مراقبت و حمایت جسمی از کودکان است و با تربیت که شامل مراقبت‌های روحی و اخلاقی از کودکان است، تفاوت دارد.
برای دریافت اطلاعات بیشتر درباره اینکه چه معنایی دارد که حضانت فرزند به چه معناست و تفاوت حضانت با تربیت فرزندان، می‌توانید نشانی الکترونیکی زیر را کلیک کنید.
برای پاسخگویی به این سؤالات:1.
حضانت فرزند یعنی چه؟2.
تربیت کودکان به چه معناست؟3.
تفاوت حضانت و تربیت فرزندانبار دیگر بر روی لینک کلیک کنید.

جرم ترک حضانت فرزند

همانگونه که اشاره شد، مراقبت و حضانت از فرزندان بر عهده پدر و مادر است، بنابراین آنها نمی‌توانند از حضانت فرزند خودداری و آن را ترک کنند.
ترک حضانت فرزند به معنای عدم انجام تکلیف حضانت و نگهداری از فرزند است.
در قانون مجازات اسلامی، جرم ترک حضانت فرزند به صورت ویژه مورد پیگیری قرار نگرفته است.
اما ماده 1172 قانون مدنی درباره ترک حضانت فرزند حائز اهمیت است.
بر اساس این ماده، هیچ یک از والدین حق ندارند در مدتی که حضانت طفل به عهده آنها است، از نگهداری و مراقبت از فرزند امتناع کنند.
در صورتی که یکی از والدین امتناع کند، حاکم باید به درخواست طرف دیگر، یا به درخواست نفر قیمت‌گذاری، یا یکی از اقوام نزدیک یا به درخواست دادستان، نگهداری و مراقبت از فرزند را بر عهده والدینی که حضانت به عهده آنهاست، الزام کند.
در صورتی که این الزام ممکن یا موثر نباشد، حاکم باید هزینه حضانت را به عهده پدر و در صورت فوت پدر، به عهده مادر قرار دهد.

براساس مفاد این ماده، دادگاه مختصراً می‌تواند پدر یا مادری را که قانوناً اختیار حضانت فرزند را دارند، به اجرای وظیفه الزام نماید.
اما اگر آن شخص به‌طور نامشروع از تحمل حضانت خودداری کند، دادگاه مجاز نیست جز واگذاری نگهداری فرزند به شخص دیگری را در وضعیتی مشابه هزینه پدر و برای مدت زمان معین مقرر کند، و اگر پدر فوت کند یا اقتصادی نباشد، دادگاه مجبور است تا ضمانت اجرای حضانت را بر عهده مادر قرار دهد.
برای کسب اطلاعات بیشتر در خصوص مدت زمان حضانت فرزند و ضمانت اجرای آن را کلیک کنید.