تفاوت عقد قرض و عقد عاریه

در میان قراردادهای مختلف، دو نوع قرارداد وجود دارد که به شدت شبیه یکدیگر هستند و این باعث ایجاد اشتباهاتی می‌شود.
این دو نوع قرارداد عبارتند از "عقد قرض" و "عقد عاریه" که هر دو در دستهٔ قراردادهای معین قرار می‌گیرند.
قرارداد قرض، شرطی است که به وسیلهٔ آن یکی از طرفین مالی را به دیگر طرف می‌دهد تا از آن بهره‌برداری کند و در زمان مقرر آن را برگرداند.
اما عقد عاریه، شرطی است که به وسیلهٔ آن یک طرف خود را متعهد می‌کند که به طور رایگان نفعی را به طرف دیگر ارائه دهد.
در واقع، این دو قرارداد حتی در تعریف‌های خود نیز بسیار به هم نزدیک هستند.
به همین دلیل، در این مقاله به بررسی تفاوت‌هایی از قبیل ماهیت تملیکی، خسارت‌ها و موضوع مال در قراردادهای قرض و عاریه پرداخته‌ایم.

تملیکی بودن

تفاوت اصلی بین عقد قرض و عقد عاریه در وجود تملک مال است.
در عقد قرض، قرض دهنده مال خود را به مالکیت قرض‌گیرنده منتقل می‌کند و قرض‌گیرنده در طول مدت قرض‌گیری مالک مال مورد قرض خواهد بود.
او می‌تواند هر نوع تصرفی را در مال مقروضه انجام داده و در پایان مدت قرض، آن را به قرض‌دهنده بازپس‌دهد.
اما در عقد عاریه، تملیک مال به محض انجام عقد انتقال نمی‌یابد و مال در مالکیت عاریه‌دهنده باقی می‌ماند.
فقط اجازه استفاده از منفعت مال به عاریه‌گیرنده داده می‌شود.
به همین دلیل، تملیکی بودن مال در دو عقد، نتایج حقوقی متفاوتی را به همراه دارد.

تلف مال