مجازات سرقت آثار تاریخی و ملی

شورای شورای جمهوری اسلامی ایران در سال 1309، لیستی از آثار ملی و تاریخی را تهیه کرد و بر اساس آن، آثاری که از نظر تاریخی، ملی، مذهبی یا فرهنگی ارزش و اعتبار بالایی دارند، تعریف کرد و تصمیم گرفت که این آثار به صورت ویژه حفاظت و نگهداری شوند.
بنابراین، دولت مسئولیت حفاظت و نگهداری از این آثار را بر عهده دارد.
در دستیابی به این هدف، همیشه افرادی وجود دارند که با تفکرهای منافع طلبانه و سودجویانه، اقدام به انجام کارهایی که با نظم و امنیت ملی در تعارض است، می‌کنند و با سرقت آثار تاریخی و ملی، عملی ضد ملی را ارتکاب می‌کنند.
بنابراین، ما در این مقاله به بررسی تنبیه سرقت آثار تاریخی و ملی می‌پردازیم.

مجازات سرقت آثار تاریخی و ملی

همانطوری که بعضی افراد با تخریب آثار تاریخی و ملی و یا با قاچاق آثار تاریخی و ملی به فکر تنها خویشتن هستند و به مسائل جمعی اهمیتی نمی‌دهند، سرقت آثار ملی نیز رفتار غیرقانونی است.
قوانین برای همه این موارد مجازات‌ها را تعیین کرده تا سودجویان بدانند با ارتکاب این اقدامات باید منتظر مجازات باشند.
مجازات سرقت آثار تاریخی و ملی مجازات تعزیری است که در قانون مجازات اسلامی، در ماده 559 به آن پرداخته شده است.
طبق این ماده: "هر کس اشیا و لوازم و همچنین مصالح و قطعات آثار فرهنگی - تاریخی را از موزه‌ها و نمایشگاه‌ها، اماکن تاریخی و مذهبی و سایر اماکنی که تحت حفاظت یا نظارت دولت است، سرقت کند یا با علم به مسروقه بودن اشیای مذکور را بخرد یا پنهان دارد، در صورتی که مشمول مجازات حد سرقت نگردد علاوه بر استرداد آن، به حبس از یک تا پنج سال محکوم می‌شود.
" بنابراین طبق این ماده، علاوه بر سرقت همه یا بخشی از آثار تاریخی، حتی خرید و فروش و نگهداری آنها با علم به مسروقه بودن، جرم است و در صورتی که سرقت مشمول شرایط سرقت حدی نباشد، مجازات سرقت آثار تاریخی شامل استرداد مال مسروقه و یک تا پنج سال حبس خواهد بود.