شرایط و آثار اقرار به نسب خویشاوندی

استدلال‌های متعددی در فقه اسلامی برای اثبات نسب وجود دارد.
یکی از مهم‌ترین آن‌ها، "اقرار به نسب" است.
در قانون مدنی، در ماده ۱۲۷۳، حکم مربوط به اقرار به نسب ذکر شده است.
این حکم شامل اقرار به نسب فرزندی و اقرار به نسب خویشاوندی است و هریک از آنها شرایط و آثار خاص خود را دارند.
در این مقاله، به بررسی این موضوعات خواهیم پرداخت: اقرار به نسب خویشاوندی، شرایط لازم برای صحت آن و آثار حاصل از آن.
در این راستا، ما قصد داریم به بررسی اجمالی این مسائل بپردازیم و ابعاد مختلف آن را مورد بررسی قرار دهیم.

اقرار به نسب خویشاوندی

احراز هویت خویشاوندی یا اعلام خویشاوندی، به معنای اعلام ارتباط خویشاوندی با فردی است که فرزند درج نکرده است.
بعضی افراد این اعلام را با عنوان "اعلام خویشاوندی در خارج از رشته خونی" تفسیر کرده‌اند.
به عنوان مثال، اگر شخصی اعلام کند که فرد دیگر "پدر، پسر، برادر و یا عموی" او است، به اعلام خویشاوندی پرداخته است.
به عبارت دیگر، اعلام خویشاوندی فرزندی به معنای اعلام ارتباط پدر-فرزند با فرد دیگری است.
برای کسب اطلاعات بیشتر درباره اعلام خویشاوندی فرزندی، اینجا کلیک کنید.

شرایط صحت اقرار به نسب خویشاوندی

می‌توان بیان نمود که در قانون مدنی، تفاوتی بین تأکید بر نسبت خویشاوندی و تأکید بر نسبت فرزندی وجود ندارد.
این به این معناست که مادهٔ ۱۲۷۳ قانون مدنی دربارهٔ تأکید بر نسبت تعریف شده و ضوابط آن تعیین گردیده است.
اما طبق آنچه فقها اظهار داشته‌اند، شرایط لازم برای درستی تأکید بر نسبت خویشاوندی عبارتند از تصدیق و پذیرش آن توسط طرفین.
حتی اگر طرف تصدیق‌کننده جوان باشد، باید آن را پس از رسیدن به سن بلوغ تصدیق کند؛ در غیر این صورت، نسبتی نزدیک ثابت نخواهد شد.
جهت کسب اطلاعات بیشتر دربارهٔ ضوابط تأکید بر نسبت، کلیک نمایید.