ماده 198 قانون آیین داردسی مدنی

متن ماده 198 قانون آیین دادرسی مدنی

یکی از قوانین مهم در حوزه حقوق، قانون آیین دادرسی مدنی است.
این قانون به صورت شکلی تدوین شده است و به آیین دادرسی در دعاوی مدنی و نحوه اثبات این دعاوی می‌پردازد.
یک ماده بسیار حیاتی در این قانون، ماده ۱۹۸ قانون آیین دادرسی مدنی است که نقش مهمی در اثبات دعاوی حقوقی و مدنی دارد.
در اینجا متن کامل ماده ۱۹۸ قانون آیین دادرسی مدنی آورده شده و سپس تفسیر و نکات حقوقی مرتبط با این ماده بیان شده است.

با توجه به اهمیت قانونی این قسمت، پس از ارائه متن قانون آیین دادرسی مدنی تبصره ۱۹۸، در ادامه به توضیح و تفسیر آن می‌پردازیم و سپس نکات حقوقی مهم مربوط به این قسمت از قوانین آیین دادرسی مدنی را شرح می‌دهیم.

شرح و تفسیر ماده ۱۹۸ قانون آیین دادرسی مدنی

هر جزء از مجموعه‌یقوانین، برای بهتر درک و فهم، به شرح و توضیح نیاز دارد.
نیاز به این عمل بیشتر در قوانینی مانند ماده ۱۹۸ قانون آیین دادرسی مدنی به دلیل وجود اساس اخلاقی حاکم بر آنها همچنان وجود دارد.
از همین رو، در ادامه، توضیح و شرح ماده ۱۹۸ قانون آیین دادرسی مدنی ارائه خواهد شد.

درباره تفسیر ماده ۱۹۸ قانون آیین دادرسی مدنی، نکته اولی که باید به آن اشاره کرد، مبنا و پایه تصویب این ماده است.
در ارتباط با این ماده، به دو اصل و قاعده فقهی باید توجه کرد: اصل استصحاب و قاعده البینه علی المدعی و الیمین علی من انکر.

به طور عمومی، استدلال استصحابی به این معنا است که اگر ما داشته باشیم اثباتی درباره وجود یک پدیده در گذشته و در حال حاضر شک وجود دارد، می‌توانیم استدلال کنیم که آن پدیده هنوز هم وجود دارد تا زمان حال.
به عبارت دیگر، فرض می‌کنیم که آن پدیده تا به حال ادامه داشته و هنوز در حال حضور است.

برای بهتر درک کردن مسئله بررسی کنید: علی تا هفته گذشته که در شهر رویت حضور داشت، زنده بود.
اما از هفته گذشته تا الآن، هیچ کس علی را ندیده است.
اگر اکنون شک و تردیدی پیش بیاید که آیا علی هنوز هم زنده است یا نه، در نظر می‌گیریم که علی هنوز زنده است، مگر این که فوتش ثابت شود.

با توجه به توضیحات ذکر شده، در شرح ماده ۱۹۸ قانون آیین دادرسی مدنی، شرایطی برای استدلال وجود دارد که می‌توان گفت اگر فردی توانایی داشتن یک بدهی را به عهده شخص دیگری ثابت کند و در همین حال شک وجود دارد که آیا این بدهی همچنان به عهده مدیون است یا نه، پس از این لحظه، بدهی به نفع مدیون فرض می‌شود و به همین ترتیب، تصمیم گرفته می‌شود که بدهی هنوز هم به عهده مدیون می‌باشد.

به عنوان یک نمونه، فرض کنید شخص الف یک ادعای حقوقی علیه شخص ب را مطرح کرده است.
در درخواست قضایی خود، الف ادعا می‌کند که بر اساس یک رسید عادی، سال قبل، مبلغ 20 میلیون تومان را به شخص ب قرض داده است.
ولی اگر شخص ب ادعا کند که او 20 میلیون تومان را به الف پس داده است، این باعث می‌شود که شک به وجود دین یک ساله بر دوش شخص ب ایجاد شود.
در این صورت، دین قرض‌دهنده تا به امروز باقی می‌ماند و تصمیم می‌شود که شخص ب هنوز مسئولیت پرداخت دین دارد.
البته این ممکن است که شخص ب توسط مدرکی از جنس شهادت شهود یا سند دیگر، تحتم وجود پرداخت دین را ثابت کند.

قاعده‌ای دیگر که در تفسیر ماده ۱۹۸ قانون آیین دادرسی مدنی باید مدنظر قرار گیرد، قاعده تعیین بر داوری و بار منعکر بر دعوی است.
طبق این قاعده، هرگاه فردی ادعا و دعوایی علیه فرد دیگر داشته باشد، آن فرد به عنوان مدعی شناخته شده و باید حق و دعوای خود را با استفاده از یکی از ادله ثابت کند.
در این بین، طرف مقابل که ادعا را منکر است، نیازی به ارائه دلیل ندارد و در صورت عدم تقدم ادله ثبت، کافی است که صرفاً قسم بخورد.

حق طرفین، در صورت اثبات شدن جرم به عهده خواهد بود.
قانونگذار در ماده‌ی ۱۹۸ قانون آیین دادرسی کیفری، بیان کرده است که اگر دلیلی برای محکومیت فرد وجود داشته باشد، طرف مقابل می‌بایست برای سندی یا مدرکی که بر این دلیل محکومیت قائل شده است، تأییدیه ارائه نماید.
بنابراین، افراد به عنوان خواهان و مدعی می‌توانند با ارائه مدارک و حجت‌های قانونی ادعای خود را تثبیت کرده و به عهده‌ی خواهان بگذارند تا اثبات کند که حق و واجبات مربوطه بر عهده‌ی متهم است و از طرف دیگر، متهم هم باید با ارائه شواهد و اثبات‌های مبنی بر پاکی و ناتوانی از ارتکاب جرم، اعتراض کند.

نکات حقوقی ماده 198 قانون آیین دادرسی مدنی

در قسمت‌های قبلی، به تفصیل دستورالعمل‌های ماده 198 قانون آیین دادرسی مدنی توضیح داده شده و تفسیر این ماده از طریق استفاده از منابع قانونی نیز ارائه شده است.
در این بخش، ما قصد داریم به بررسی جنبه‌های حقوقی این ماده بپردازیم، چراکه ماده ۱۹۸ قانون آیین دادرسی مدنی شامل برخی نکات حقوقی مهم است.
در اینجا، ما آینده را با تجزیه و تحلیل و بررسی جنبه‌های حقوقی ماده 198 قانون آیین دادرسی مدنی بررسی خواهیم کرد.

یکی از مهمترین موارد قانونی در ماده ۱۹۸ از قانون آیین دادرسی مدنی، این است که باید به نکاتی که در ارتباط با ماده ۱۹۷ قانون آیین دادرسی مدنی قرار دارند، توجه ویژه‌ای شود.
تفسیر و شرح این ماده باید با متن ماده ۱۹۷ ارتباط داشته باشد.
متن ماده ۱۹۷ اینگونه است: "اصل برائت است، بنابراین اگر کسی مدعی حق یا دینی بر دیگری باشد، باید آن را اثبات کند.
در صورت عدم اثبات مدعا، با سوگند خوانده، حکمی مبنی بر برائت صادر خواهد شد.
"

بنا به این حساب، زمانی که درباره روش اثبات یک ادعا صحبت می‌شود، طبق ماده 197 قانون آیین دادرسی مدنی و اصل برائت، اولاً مسئولیت اثبات بر عهده مدعی و خواهان است و در صورتی که دلایل قانع کننده‌ای برای اثبات ادعا وجود نداشته باشد، خوانده یا متهم، سوگند خورده و دعوا به پایان می‌رسد.