دعوای مزاحمت چیست

در قانون آیین دادرسی مدنی، موارد مختلفی از دعاوی تصرف مورد بررسی قرار می‌گیرد.
این انواع دعاوی شامل دعوای تصرف عدوانی، دعوای ممانعت از حق و دعوای مزاحمت هستند.
مشخص است که این سه نوع دعوا قوانین مشابهی را دنبال می‌کنند؛ بنابراین، قانونگذار آن‌ها را تحت عنوان دعاوی تصرف شناخته است.
اما تفاوت‌هایی در مفاهیم این دعاوی وجود دارد؛ به همین دلیل، در این مقاله قصد داریم مفهوم دعوای مزاحمت ملکی و روش اثبات آن را بررسی کنیم.
در ابتدا به توضیح دعوای مزاحمت می‌پردازیم و سپس روش اثبات آن را مورد بررسی قرار می‌دهیم.

دعوای مزاحمت چیست

در قانون آیین دادرسی مدنی، مفهوم "دعوای مزاحمت" به عنوان یکی از دعاوی تصرف تعریف شده است.
طبق ماده 160 قانون آیین دادرسی مدنی، دعوای مزاحمت به دعوایی اشاره دارد که در آن فردی که از مال غیر منقولی استفاده می‌کند، درخواست جلوگیری از مزاحمت دیگری را دارد، بدون اینکه متصرف مال آن را از تصرف خارج کرده باشد.
به عبارت دیگر، اگر شخصی ملکی را که در تصرف دارد، به نحوی قرار دهد که سبب آبریزش به ملک مجاور شود، متصرف ملک مجاور می‌تواند در برابر او دعوای مزاحمت را مطرح کند.
برای کسب اطلاعات بیشتر درباره انواع دعاوی تصرف و قواعد مشترک آنها، می‌توانید اینجا را کلیک کنید.

اثبات دعوای مزاحمت

گفتگو: "در نظر داشته باشید که ناهنجاری های اخلال آور به عنوان یکی از انواع قبضه ها مورد شناخت قرار می گیرد، ضوابط و قوانین مربوط به آن مانند دیگر انواع قبضه ها است.
طبق قانون رویه دادرسی مدنی، اگر شخصی مدعی باشد که تصرفی ناهنجار را در ملک خود تجربه کرده است، می تواند دعوای ناهنجاری را در دادگاه پیگیری کند.
در این دعوا، دادگاه فقط به بررسی این نکته می پردازد که تصرف قبلی خواهان بدون هیچگونه اخلالی انجام شده است، اما اکنون مدعی ناهنجاری را ایجاد کرده است.
در صورت ثابت شدن این دو نکته و همچنین اثبات اینکه 'ناهنجاری' ایجاد شده بدون رضایت خواهان و به طور غیرقانونی است، می توان به اثبات دعوای ناهنجاری پرداخت و دادگاه حکمی در خصوص رفع ناهنجاری صادر خواهد کرد.
برای کسب اطلاعات بیشتر درباره تفاوت دعوای ناهنجاری و ممانعت از حق کلیک کنید.
"