مراجع قضایی در قانون

مشاور: برای حل تظلمات در کشورمان، وجود دو نوع مرجع اصلی الزامی است.
به طور خلاصه، اگر افراد شکایتی از یکدیگر یا دولت داشته باشند، باید به یکی از این دو مرجع متوجه شوند که قوانین آن‌ها عبارتند از "مرجع قضایی" و "مراجع غیر قضایی" که افراد می‌توانند برای احقاق حقوق خود به آن‌ها مراجعه کنند.
علاوه بر این، دعاوی ممکن است فقط بین افراد نباشد و گاهی اوقات افراد شکایتی از دولت داشته باشند.
به همین دلیل، مراجع غیر قضایی به وجود آمده‌اند تا به طور خاص در دعاوی بین دولت و شهروندان رسیدگی کنند.
این مراجع خارج از قوه قضاییه تشکیل شده‌اند و زیر نظر قوه اجراییه فعالیت می‌کنند.
عموماً، صلاحیت در این مراجع نیاز به قاضی ندارد و عملکرد آن‌ها تا حد زیادی با مراجع قضایی متفاوت است.
این مراجع قضایی به شکایت افراد در بین خود افراد رسیدگی می‌کنند و روش و مراحل رسیدگی به تضادات متفاوت است.
در هنگام بروز اختلاف، ضروری است که افراد اطلاع داشته باشند که به کدام مرجع مراجعه کنند یا به عبارت دیگر، مرجع مناسب جهت حل تعارضات در کجا قرار دارد.
به همین دلیل، در این مقاله به بررسی مراجع قضایی و صلاحیت قضایی می‌پردازیم.

مراجع قضایی چیست ؟

برای توضیح درباره «مراجع قضایی» و مراجعی که این عنوان را دارند، باید با این مفهوم آشنا شویم.
مراجع قضایی، مراجعی هستند که به رسیدگی و حل اختلافات میان افراد می‌پردازند.
به طور خاص، در صورت بروز تنازع در بین افراد در مورد یک موضوع خاص، به مراجع قضایی مراجعه می‌شود تا آن اختلاف را رفع کنند.
مراجع قضایی تحت نظارت قوه قضاییه قرار دارند و قضات و کارکنان قوه قضاییه اعم از منتظمین رسیدگی به پرونده‌ها و سایر کارکنان آن، متولی این مسئله هستند.
این مراجع به طور خاص می توانند به عنوان دادگاه نیز شناخته شوند.

مثالی از استفاده از تگ قوی و طبقات در قانون آیین دادرسی کیفری:در قانون آیین دادرسی کیفری در ماده ۳۴، قانونگذار به شکلی مشخص این اصل را بیان می‌کند که "دستورهای مقام قضائی به ضابطان دادگستری به شکل کتبی، صریح و با قید زمانی صادر می‌شود.
در شرایط فوری که امکان صدور دستور کتبی وجود ندارد، دستور به شکل شفاهی صادر می‌شود و ضابط دادگستری موظف است که دستورها و اقدامات معمول در جلسه را به امضای مقام قضائی در اسرع وقت و حداکثر ظرف ۲۴ ساعت انجام دهد.
"همچنین، ماده ۴۱ این قانون در مورد مراجع قضایی بیان می‌کند که "ضابطان دادگستری اختیاری برای اخذ تامین از متهمان ندارند و همچنین مقامات قضایی نمی‌توانند این اخذرا به وظیفه ضابطان دادگستری منتقل کنند.
با این حال، در صورت لزوم اخذ تامین از متهم، تنها مقام قضائی وفقاً با مقررات این قانون اقدام می‌کند.
"استفاده از عبارات "مقام قضائی" و "مراجع قضایی" در این مواد، نشان دهنده مرجعی است که به دعاوی رسیدگی می‌کند، و همچنین در سایر قوانین مانند قانون آیین دادرسی مدنی و سایر قوانین دیگر این استفاده صورت گرفته است.
به این ترتیب، می‌توان نتیجه گرفت که مراجع قضایی صالح برای رسیدگی به دعاوی بین افراد بوده و شامل همه نوع دعاوی کیفری و حقوقی است.

مراجع قضایی در قانون

تصریحاتی که در متن آمده است مورد توجه قرار گرفته است و به مراجع قضایی و نقش آن‌ها در سیستم قانون اشاره دارد.
مراجع قضایی به دو دسته حقوقی و کیفری تقسیم می‌شوند که به رسیدگی به اختلافات حاکمیتی و دعاوی میان مردم می‌پردازند.
علاوه بر این، مراجع اداری نیز وظیفه رسیدگی به اختلافات مرتبط با امور اداری را بر عهده دارند.
استفاده از تگ‌های HTML مانند strong و em نیز باعث تاکید بیشتر بر برخی اصطلاحات قانونی در متن می‌شود.

"دادگاه‌های کیفری یا مراجع قضایی کیفری، جایگاهی است که به منظور بررسی و رسیدگی به جرایمی نظیر سرقت، کلاهبرداری، توهین، ضرب و جرح، تهدید و مزاحمت تلفنی و سایر اقدامات غیرقانونی، عمل می‌کند.
در این دادگاه‌ها، پس از مراحل رسیدگی در دادسرا، اقدامات لازم به عمل آمده و در نهایت به اولای قانونی نسبت داده می‌شود و مجازات مناسبی صادر می‌گردد.
متخلفین نیز به مجازات‌های قانونی که در قانون مجازات اسلامی تعیین شده است محکوم می‌شوند.
"

الگوهای حقوقی مانند مراجع قضایی هستند که افراد در هنگام ضایع شدن حقوق خود به آنها مراجعه می‌کنند.
این الگوها شامل موضوعاتی همچون ارث، طلاق، حضانت، مالکیت و حق انتفاع و همچنین مسائل مربوط به قراردادها نظیر وکالت، اجاره و خرید و غیره می‌شوند.
در اینگونه موارد، مراجعان به یکی از دادگاه‌های حقوقی مراجعه کرده و پرونده مورد بررسی قرار می‌گیرد و سپس رأی قضایی منتشر می‌شود.