گفته شده است که یکی از عوامل اثبات دعاوی، هم در حقوق و هم در کیفری، اقرار است. اقرار به این معناست که شخصی درباره یک موضوع برخلاف خودش اعتراف می‌کند. البته این اعتراف باید شرایطی را داشته باشد تا به عنوان معتبر در نظر گرفته شود. شرایط اقرار در دعاوی کیفری بسیار حساس‌تر از دعاوی حقوقی است؛ زیرا اقرار در یک دعوی کیفری منجر به صدور مجازات و بروز مشکلات کیفری برای فرد می‌شود. اقرار از قوی‌ترین و قابل استنادترین دلایل است که می‌تواند به وسیله آن، عملی را به دیگری نسبت داد. بنابراین، بسیار مهم است که فردی که قرار است اقرار کند، از عواقب اعتراف خود آگاه باشد. یکی از اصولی که برای اقرار لازم است، این است که انکار پس از اقرار قابل پذیرش نیست. در این مقاله ما به بررسی انکار پس از اقرار در قانون مجازات اسلامی و شرایط پذیرش انکار پس از اقرار می‌پردازیم.

انکار بعد از اقرار در قانون مجازات اسلامی

همه افرادی که در زمینه جرم و جنایت فعالیت می‌کنند، ممکن است با عبارت "انکار پس از اقرار مسموع نیست" آشنا باشند. این عبارت بیانگویان می‌کند که پس از اقرار، دیگر امکان دفاع و انکار وجود ندارد و دادگاه مجاز به در نظر گرفتن انکارهای پس از اقرار نیست. به عبارت دیگر، شخص نمی‌تواند از اقراری که داده است، عقب برگردد و ردیفی کند. این مسئله در بخش اول ماده ۱۷۳ قانون مجازات اسلامی سال ۹۲ نیز آمده است که انکار پس از اقرار باعث لغو مجازات نمی‌شود. با این حال، عدم توجه دادگاه به انکارهای پس از اقرار قاعدتاً بطور مطلق نیست و در برخی موارد، دادگاه به آن توجه می‌کند.