عدم تمایل فرزند به ملاقات

گاهی اختلافات و مشکلاتی بین والدین به وجود می‌آید که برای فرزندان آن‌ها منجر به مشکلاتی می‌شود.
به عنوان مثال، اگر زوجین از هم جدا شده و یا روابط آن‌ها به گونه‌ای تحت تاثیر قرار گرفته که به طلاق کشیده شود، فرزندان ناچار به زندگی در محیطی خارج از محیط خانواده می‌شوند و مجبورند با یکی از والدین خود زندگی کنند.
بسته به سن فرزند، حضانت می‌تواند به عهده مادر یا پدر قرار گیرد.

مناسبت‌های همدلی و عشق ورزی بین فرزندان و والدین، حتی با طلاق پدر و مادر، کاملاً از بین نمی‌روند و به هر صورت، رابطه فرزند با پدر یا مادر، قدرت خود را حفظ می‌کند.
به همین دلیل، در صورتی که حضانت به عهده یکی از والدین باشد، طرف مقابل نیز این حق را دارد که با فرزند خود ملاقات کند.
اما گاهی، فرزند علاقه‌ای به ملاقات با والدین خود ندارد و از آن امتناع می‌کند؛ در حالی که این مسئله ممکن است برای خود فرزند و والد محروم از ملاقات، چالش‌ها و آسیب‌های روحی به همراه داشته باشد.

با توجه به اهمیت موضوع مطرح شده، در اینجا می‌خواهیم بررسی کنیم که چه عواملی باعث می‌شود که فرزند از ملاقات با والدین منصرف شود.
همچنین، این مقاله به بررسی تأثیر این عدم تمایل به ملاقات با مادر یا پدر از لحاظ قانونی می‌پردازد و نتایج آن را آشکار می‌سازد.
به طور خاص، تعیین می‌شود که این امتناع از ملاقات چه تبعات قانونی دارد و چه تأثیری بر وضعیت والدین و فرزند دارد.
در این مقاله، قواعد و آئین‌نامه‌های مربوطه نیز مطرح می‌شوند و احکام قانونی در این زمینه بررسی می‌شوند.
از این رو، با استفاده از تگ بررسی دلایل امتناع فرزند از ملاقات با والدینو اثرات آن بر قوانین و مقررات در این مقاله به چکیده‌ای از این موضوع می‌پردازیم.

عدم تمایل فرزند به ملاقات

قبل از بحث درباره "عدم تمایل فرزند به ملاقات" و "امتناع از دیدار با پدر و مادر"، بهتر است درباره "حق ملاقات با فرزند" از نظر حقوقی صحبت کنیم.
از آنجا که می‌دانیم، بعضی اوقات اختلافات زوجین و طلاق ممکن است باعث شود که فرزند نتواند با پدر و مادر خود همزمان زندگی کند.
در چنین شرایطی، قانونگذار حقوق ملاقات فرزند را به عهده یکی از والدین قرار داده است، البته بسته به سن فرزند است.
قابل ذکر است که استفاده از تگهای "قوی" و "تاکید" در متن میتواند کمک کند تا بخش های مهم و مورد تاکید را بهتر متوجه شویم.

با توجه به قوانین مدنی، فرزندان دختر و پسر تا سن هفت سالگی تحت حضانت مادر خود قرار می‌گیرند و پس از آن، حضانت آن‌ها تا سن بلوغ به عهده پدر خواهد بود.
سن بلوغ برای دختران 9 سال و برای پسران 15 سال است.
البته در تعیین کننده والدینی که حضانت را بر عهده می‌گیرند، مصلحت کودک نیز در نظر گرفته می‌شود تا در طول مدت حضانت، هیچ مشکلی توسط پدر یا مادر برای فرزند ایجاد نشود.

تحت هیچ شرایطی، حضانت مادر یا پدر، منجر به محرومیت طرف مقابل از دیدار و ملاقات با فرزند خود نمی‌شود؛ زیرا همواره ارتباط عاطفی بین کودک و والدین قابل از بین بردن نیست و ممکن است محرومیت یکی از والدین یا فرزند، به لحاظ روحی به همچون نوری شعاع بیند.

با توجه به این دلیل، به موجب ماده 1174 قانون مدنی، در صورتی که بنا به طلاق یا مسائل دیگر والدین فرزندان از هم جدا زندگی کنند، والدی که حق حضانت را ندارد، حق دیدار با فرزند خود را خواهد داشت.
البته، در صورتی که در دیدار با فرزند، در مورد زمان یا مکان دیدار با فرزندان، اختلاف یا مشکلی به وجود آید، دادگاه یا محکمه، جزئیات مربوط به دیدار با فرزند را مشخص می‌کند.

یک نکته مهم وجود دارد که باید به آن توجه کنیم، و آن این است که دیدار با فرزند حق پدر و مادر است و همانند حضانت نمی‌توان والدین را از این حق محروم کرد.
به همین دلیل، جلوگیری از دیدار با فرزند می‌تواند باعث اعمال جرائمی مانند جریمه پرداختی، بازداشت و سلب حق حضانت شود.

گاهی، ممکن است اتفاقی رخ دهد که فرزند از دیدار با والدین خود بی امیدی کند.
گاهی او به هر دلیلی تمایلی به دیدار یا ملاقات با پدر یا مادر ندارد و از دیدن آنها امتناع می‌کند.
در این صورت، عدم تمایل فرزند به دیدار با پدر و مادر مشکلاتی را می‌تواند ایجاد کند.
به عنوان مثال، در صورتی که دادگاهفرمانی بدهد که کودک باید با پدر و مادرش ملاقات کند و زمان و مکان دیدار مشخص شده باشد، ممکن است فرزند به دلایلی مانند رفتن به مراکز بهزیستی یا کلانتری، امتناع کند.

در مواقعی اگر فرزند به دیدار با پدر و مادر تمایل نداشته و امتناع می‌کند، روش‌هایی در قسمت‌های بعد ارائه می‌شود که می‌تواند مشکل را حل کند.
اما اگر عدم تمایل فرزند به ملاقات با پدر و مادر به دلیل امتناع کودک نبوده و تنها شخصی که حضانت را بر عهده دارد از بردن طفل برای دیدار خود خودداری کرده باشد، ممکن است ضمانت های اجرایی برای ممانعت از ملاقات با کودک درخصوص والد امتناع کننده اعمال شود.

عدم تمایل فرزند به ملاقات با مادر

در بخش قبل، به بررسی عواقب و پیامدهایی که عدم تمایل فرزند به دیدار با پدر و مادر می‌تواند داشته باشد، پرداخته شد.
بنابراین، تکلیف شخصی که حضانت را برعهده دارد این است که نباید از دیدارهای فرزند با والد دیگر جلوگیری کند؛ زیرا طرف مقابل می‌تواند اظهارنامه ملاقات فرزند مشترک و سایر اقدامات قانونی برای این منظور انجام دهد.
اما سوالی که ممکن است پیش بیاید این است که اگر خود فرزند به دیدار و ملاقات با مادر خود تمایل نداشته باشد، حکم عدم تمایل فرزند به ملاقات با مادر چگونه است و چه باید انجام شود؟

در پاسخ به این پرسش، باید به جنبه‌های متفاوت این موضوع پرداخت.
همانطور که ذکر شد، منع ملاقات والدین با فرزندانشان نباید رخ دهد و در هر صورت مادرانی که حضانت فرزندان را ندارند باید امکان دیدار و ملاقات معقولی با فرزندان خود را داشته باشند، این امر هم برای فرزندان مفید است و هم برای مادران.
این موضوع فاصله زمانی ملاقات با فرزند قبل یا بعد از طلاق و جدایی والدین به تفاوتی نمی‌انجامد.

گاهی از طرف دیگر، به دلیل خسارات شدیدی که به کودک وارد می‌شود، در فرآیند طلاق والدین، کودک امتناع می‌کند و نمی‌خواهد مادر خود را ببیند.
این عدم تمایل کودک به دیدار مادر ممکن است با بروز ترس، اضطراب، گریه و ترکیبی از این نشانه‌ها همراه باشد که نشان دهنده بروز صدمات روحی برای فرزند است.
به همین دلیل، در این شرایط باید از قرار دادن کودک در شرایط آسیب‌زا خودداری کرده و او را آزار ندهیم.

شرایط فوق برای دادگاه منجر به تعیین جزییات ملاقات مادر با فرزند با در نظر گرفتن مصلحت کودک می‌شود.
به عنوان مثال، اگر دادگاه برای ملاقات کودک در کلانتری یا بهزیستی ساعتی معین کرده یا محل ملاقات با کودک در منزل مادر را تعیین کرده باشد، می‌توان با استناد به عدم تمایل و امتناع کودک از دیدار با مادر، مدت زمان ملاقات با فرزند را کاهش داد.

اما به هر حال، به نظر می رسد عدم تمایل کودک به ملاقات با مادر و امتناع از دیدار با وی، نمی تواند محرومیت از حق ملاقات را منجر به شود.
چرا که در بسیاری از موارد، ممکن است عدم تمایل فرزند به دیدار با مادر خود به دلیل صحبت ها و اتهاماتی باشد که پدر یا اقوام پدری به مادر وارد کرده اند.
در نظر داشته باشید که این موضوعات ممکن است سلامت روان کودک را به خطر بیندازند و در آینده برای وی آسیب زا خواهند شد.

به منظور حل این مسئله، می‌توان با توجه به عدم تمایل کودک به دیدار با مادر، از نظریه روانشناسان مراکز بهزیستی که در آن از ملاقات با کودکان استفاده می‌شود، بهره‌گیری کرده و همچنین درخواست کاهش مدت زمان دیدار با فرزند را به دادگاه خانواده ارائه نمود.
به این ترتیب، فرد نگهدارنده حق قانونی راه امنی در برابر هرگونه اتهام ممانعت از دیدار با فرزند نخواهد داشت.

عدم تمایل فرزند به ملاقات با پدر

قسمت قبلی به بحث درباره تمایل نداشتن فرزند برای دیدار با مادر پرداخته شد و نحوه‌ی جلوگیری از مشکل امتناع فرزند از دیدار با پدر و مادر را بررسی کردیم.
همچنین، گاهی اوقات ممکن است فرزند تمایلی به ملاقات با پدرش نداشته باشد.
بنابراین، در این بخش قصد داریم به بررسی امتناع از دیدار با پدر بپردازیم و تاثیرات آن را مورد بحث قرار دهیم.
-----قسمت قبلی به بحث درباره تمایل نداشتن فرزند برای دیدار با مادر پرداخته شد و نحوه‌ی جلوگیری از مشکل امتناع فرزند از دیدار با پدر و مادر را بررسی کردیم.
همچنین، گاهی اوقات ممکن است فرزند تمایلی به ملاقات با پدرش نداشته باشد.
بنابراین، در این بخش قصد داریم به بررسی امتناع از دیدار با پدر بپردازیم و تاثیرات آن را مورد بحث قرار دهیم.

قبل از هر چیز، باید به یاد داشت که حتی اگر حضانت فرزند به پدر سپرده نشده باشد، پدران همچنان حق ولایت قهری بر فرزندان خود را دارند.
این مسئله نشان می‌دهد که ارتباط و دیدار فرزند با پدر ضروری است.
مانند مادر، پدر نیز حق ملاقات با فرزند خود را دارد و نباید از این حق او محروم شود.

گاهی، عدم تمایل فرزند به ملاقات با پدر و امتناع از دیدار با وی، به دلیل بروز آسیب های روحی است که فرزند، در طول دوران طلاق والدین، متحمل شده است و یا اینکه، فرزند، صحنه های خشونت آمیزی همچون کتک زدن، درگیری، جدال و مواردی از این قبیل را تجربه نموده و به دلیل وابستگی به مادر، از ملاقات با پدر، امتناع یا اجتناب می کند.
در این شرایط نیز، باید ضمن گرفتن نظریه روانشناس و پزشک، برای درخواست کاهش دادن مدت زمان ملاقات با فرزند، اقدام نمود.

اما به هر حال، علاقه‌ای که فرزند به دیدار با پدر ندارد، نباید موجب منع دیدار پدر با فرزند شود.
به همین دلیل، پدر نیز می تواند در برابر دادگاه درخواست دستور موقتی برای دیدار با فرزند را ارائه دهد تا مدتی برای دیدار با فرزند مشخص گردد.
در این صورت، اگر دادگاه تصمیم بگیرد که دیدار پدر با کودک منافع آنان را بخوبی تامین خواهد کرد، جزئیات زمان و مکان دیدار را مشخص کرده و در این حالت دیگر نمی توان دیدار با طفل را مانع شد.

لازم به ذکر است که حضانت فرزندان، فقط تا زمانی که به سن بلوغ برسند، ادامه دارد.
به عبارتی دیگر، اگر دختر به سن نه سالگی و پسر به سن 15 سالگی برسند، خودشان می‌توانند تصمیم بگیرند با کدام والدینشان زندگی کنند.
اما بعد از این سن، حضانت و ملاقات با والدین برای کودکان دیگر مسئله‌ای اهمیتی نخواهد داشت.
این موضوع را یکی از شرایط حضانت فرزندان می‌تواند تاثیر بگذارد.

بنابراین، پس از رشد و بلوغ، فرزند تصمیم می‌گیرد که با یکی از والدین خود زندگی کند و همچنین از دیدار و ملاقات با والدین دیگر خود انصراف دهد.
در این صورت، دادگاه قادر نیست او را مجبور به ملاقات با والدین خود کند چرا که حق تصمیم‌گیری در این خصوص به وی تعلق دارد و او به جای کسب رضایت، مجبور نخواهد شد.