اقرار معلق

بر اساس قوانین آیین دادرسی مدنی و آیین دادرسی کیفری، هر شخصی که برای اثبات دعوایی در برابر شخص دیگر اقدام می‌کند، باید با استناد به حداقل یکی از مدارک اثباتی، قادر باشد دعوای خود را تثبیت کند.
این مدارک اثباتی شامل شهادت شاهدان، سوگند، تحقیقات محلی و همچنین اعتراف فرد مورد نظر می‌شود.

البته، از طرفی برای اثبات و تصمیم دادگاه به یک ادعا باید شرایط ویژه‌ای داشته باشد تا اعتبار داشته باشد.
یکی از مهمترین شرایط برای اقرار، باید قطعی و مطلوب باشد و نباید به ادعاهای دیگری وابسته باشد که به آن اقرار معلق گفته می‌شود.
آشنایی با اقرار معلق و تأثیرات ناشی از آن به طرفین دعوی کمک می‌کند تا به بهترین شکل حقوق قانونی خود را در دادگاه مشخص کنند.

به‌مناسبت این موضوع، در اینجا در ادامه این پژوهش قصد داریم به‌بررسی معنی "اقرار معلق" و تأثیراتی که این مفهوم دارد، بپردازیم.
همچنین، در این تحقیق، می‌خواهیم تفاوت بین "اقرار معلق" و "اقرار منجز" و همچنین تفاوت "اقرار معلق" و "اقرار مشروط" را به‌صورت جداگانه بررسی کنیم.

اقرار معلق چیست

یکی از موارد اساسی برای اثبات یک دعوی، استفاده از شواهد قاطعی است که هم در دعاوی حقوقی و هم در دعاوی کیفری، تأثیر قابل توجهی در پیشرفت و نتیجه دعوی دارد.
اقرار، یکی از این شواهد است که با توجه به قوانین و ضوابط مربوطه، به اشکال و اقسام مختلفی تقسیم می‌شود.
برخی از این اقسام شامل اقرارهای مختلف، اقرار قاطع و غیر قاطع، اقرار صریح و اقرار ضمنی، اقرار کتبی و شفاهی، اقرار در دادگاه و خارج از دادگاه و .
.
.
می‌باشد.

در هر صورت، ماده 1259 قانون مدنی، درباره مفهوم "اقرار"، بیان کرده است که "اقرار" به معنای اعلام فرد در مورد وجود حقی که به ضرر خود است، است.
همچنین، در ماده 164 قانون مجازات اسلامی، "اقرار" در ارتکاب جرم توسط فرد تعریف شده است، به طوری که از طریق اقرار، فرد درباره ارتکاب جرم اطلاع می‌دهد.
بنابراین، برای اینکه اقرار کردن تأثیرگذار باشد، باید "شرایط خاصی" وجود داشته باشد که علاوه بر شرایط اقرار کننده یا مقر، باید به آن توجه شود.

یکی از شرایط اصلی برای اقرار، صحت آن است.
به همین دلیل باید اقرار به صورت قطعی و بدون شرط باشد.
در فصل بعد، تبعات اقرار قطعی را توضیح خواهیم داد.
اما سوالی که مطرح می‌شود این است که اقرار قطعی به چه معناست و مفهوم قطعی بودن اقرار چیست؟

در پاسخ به سؤالی که می‌پرسد "اقرار معلق چیست"، باید گفت که اقرار معلق به معنای اقراری است که محتوای آن به موضوعی وابسته است و به طور نهایی و قطعی ارائه نمی‌شود.
به عنوان مثال، اگر فردی بگوید "اگر امروز باران ببارد، من به شخص الف بدهکار هستم" یا بگوید "اگر علی ادعای احمد را تصدیق کند، من به احمد بدهکار هستم"، این اقرار معلق است؛ زیرا موضوع اقرار وابسته به وقوع یا عدم وقوع یک امر دیگر است که ممکن است رخ دهد.
به طور کلی، اقرار معلق به عبارتی است که وقوع آن قطعی نیست و به یک عامل خارجی وابسته است.
استفاده از تگ "strong" نشان دهنده تاکید بر کلمات مهم در جمله است، و استفاده از تگ "em" نشان دهنده تاکید بصری یا برجستگی در جمله است.

اما در معابر دیگری یک نوع متفاوت از "اقرار معلق" وجود دارد که به آن "تعلیق ظاهری" می‌گویند.
در "اقرار"، تعلیق ظاهری به این معنا است که اقرار به امری معین و قطعی وابسته شده است.
به عنوان مثال، اگر اقرار کننده بگوید: "در صورتی که فردا خورشید طلوع کند، من مبلغ صد هزار تومان به احمد بدهکارم"، تعلیق ظاهری به آن دلیل که اقرار به امری قطعی و مطلق وابسته شده است.

آثار اقرار معلق

در قسمت ابتدایی، مورد بحث این بود که چه معنایی به اقرار معلق می‌دهیم و تعلیق در اقرار چه تعبیری می‌کند.
همانطور که اشاره شد، اقرار معلق می‌تواند به صورت تعلیق واقعی و تعلیق ظاهری اتفاق بیفتد.
اما سؤالی که مطرح می‌شود این است که آثار اقرار معلق چیست و آیا این نوع اقرار اعتبار دارد یا خیر.
به عبارت دیگر، اقرار معلق، به اقرار معتبر و غیرمعتبر تقسیم می‌شود.

در پاسخ به این سؤال، نیاز است به این موضوع اشاره کنیم که هر دو قانون مدنی و قانون مجازات اسلامی، قاعده‌ای برای عدم اعتبار اینگونه اقرارها تعیین کرده‌اند.
این امر تفاوتی ندارد که اقرار، به صورت ظاهری یا واقعی، تعلیق داشته باشد؛ زیرا اعلام حقی در گذشته که باعث ضرر و زیان شخص خود باشد، با وجود تعلیق یا شرط متناقض است و قابل ترکیب نیستند.

بر اساس قانون مدنی، اقرار معلق و اقرار مشروط غیرموثر و قابل استناد نیستند.
همچنین، بر اساس قانون مجازات، اقرار معتبر فقط زمانی است که به طور کامل صورت بپذیرد.
اگر به آثار اقرار معلق نگاه کنیم، میتوان گفت که در دعاوی حقوقی یا کیفری، اقرار معلق اهمیتی ندارد و تأثیرات قانونی ایجاد نمی‌کند.
بنابراین، امکان استناد به این نوع اقرار وجود ندارد.

تفاوت اقرار معلق و منجز

یکی از شرایط ضروری برای اعتبار اقرار در قوانین، آن است که اقرار باید قطعی و معلق نباشد؛ چه اقرار صریح یا ضمنی باشد.
به همین دلیل، اقرار معلق قانونی نبوده و تبعات حقوقی نخواهد داشت.
به منظور بهبود بحث، باید به مقایسه تفاوت اقرار معلق و قطعی پرداخته و به سوالی پاسخ داد: اقرار قطعی و معلق چه تفاوت‌هایی دارند؟

توضیح:افراد که به طور قطعی و قطعی تأیید می‌کنند، اقرارکننده نام دارند.
این اقرارها بر اساس یک واقعه یا وضعیت قبلی بیان می‌شوند و به همین دلیل غیرقطعی و نامعلق به امر دیگری نیستند.
به عنوان مثال، در جرایم کیفری، زمانی که شخص می‌گوید: "من فرد الف را با چاقو کشته‌ام"، این اقرار قطعی و قطعی است و به امر دیگری وابسته نیست.
اما اقرار معلق در همین مثال زمانی است که شخص می‌گوید: "اگر فرد ب شهادت دهد، من فرد الف را با چاقو کشته‌ام".
توضیح تازه:اقرار به معنای تأیید کردن یا اعتراف است.
هنگامی که مردم به طور صریح و رسمی به یک موضوع یا وقوعی اعتراف می‌کنند، این اقرارها به عنوان اقرارهای قطعی و قاطع شناخته می‌شوند.
این اقرارها حاکی از وجود وقوع یک رویداد و برخورداری از حقیقت هستند و به همین دلیل غیرقطعی نیستند.
به عنوان مثال، در پرونده‌های کیفری، ممکن است شاهدان به طور قطعی بگویند: "من فرد الف را با چاقو کشتم" و این اقرارها به عنوان اقرارهای قطعی شناخته می‌شوند.
اما چنانچه شاهدان بگویند: "اگر فرد ب شهادت دهد، من فرد الف را با چاقو کشته‌ام"، این اقرار معلق به عوامل دیگری وابسته است.

تفاوت بین اقرار معلق و اقرار منجز، علاوه بر مفهوم آنها، از نظر اعتبار و تأثیرات حقوقی نیز متفاوت است.
قانوناً، فقط اقراری که منجز باشد به عنوان معتبر شناخته می‌شود و نه اقرار معلق.
به همین جهت، در صورتی که اقرار منجز، با داشتن سایر شرایط لازم، اعتبار داشته باشد، تأثیرات حقوقی آن اعمال و قاضی بر اساس آن حکم صادر می‌کند.
اما اقرار معلق تأثیر حقوقی ندارد.

تفاوت اقرار معلق و مشروط

در کنار اظهار نأی معلق، احیاناً به طور مشروط نیز اشاره می‌شود.
همان‌طور که اشاره شد، اظهار نأی در دعاوی حقوقی و کیفری، صرفاً در صورتی اعتبار دارد که قطعی و منجز باشد.
بدین ترتیب، اظهار نأی معلق و همچنین اظهار نأی مشروط، اعتباری ندارند.
لذا این سؤال نیز می‌تواند مطرح شود که اظهار نأی مشروط به چه معناست و چه تفاوتی با اظهار نأی معلق دارد؟

در پاسخ به این سؤال، باید بگوییم که "اعتراف مشروط" به اعترافی گفته می‌شود که اخبار حقی به ضرر خود شخص، مشروط به وقوع شرطی دیگر گردیده است.
به عنوان مثال، زمانی که اعتراف کننده می‌گوید: "من فرد الف را با چاقو زخمی کردم؛ به شرطی که مرا زندانی نکنید".
به عبارت دیگر، در "تعلیق"، اعتراف کننده محتوای اعتراف خود را مشروط به تحقق یا عدم تحقق یک شرط قرار می‌دهد؛ در حالی که در "اعتراف مشروط"، آن را مشروط به وقوع شرط می‌نماید.