قانون ترک کار و اثبات آن

یک کارگر بنا به قانون کار به مدت معینی در عنوانی خاص کار می‌کند و در عوض حق السعی دریافت می‌کند.
این مدت که به آن مدت کار گفته می‌شود، شامل روزهای سال و ماه و هفته و ساعت‌های شبانه روز است که کارگر باید بر اساس قرارداد کار بکار بنشیند.
قرارداد کار علاوه بر مدت کار، مشخص می‌کند که کارگر و کارفرما متعهد به رعایت سایر مواردی هستند که مانند بیمه کردن کارگر و تعیین حقوق کار است.
البته باید توجه داشت که انواع قراردادهای کار در شرایط خاصی باید منعقد شوند و شرایط انعقاد قرارداد کار معین با انعقاد قرارداد کار موقت متفاوت است.
با این حال تعدادی از قوانین کار محکم‌الزام هستند و نمی‌توان تحت هیچ شرایطی به توافق خلاف آن رسید.
یکی از مسائل مهم در قانون کار و روابط کارگری و کارفرمایی موضوع ترک کار است.
در این مقاله پیرامون مفهوم ترک کار و مسئولیت اثبات ترک کار صحبت می‌کنیم.

ترک کار چیست

ترک کار اصطلاحی است که در قانون کار صراحتا به آن اشاره ای نشده است و به معنای پایان قرارداد کار و خاتمه دادن رابطه کاری بین کارگر و کارفرما است.
گاهی اوقات کارگران تصمیم می‌گیرند ارتباط کاری خود را با کارفرمایان خاتمه دهند.
در ماده 25 قانون کار آمده است که: "در صورتی که قرارداد کار برای مدت موقت و یا برای انجام کار معین منعقد شده باشد، هیچ یک از طرفین به تنهایی اجازه فسخ آن را ندارند".
از این جمله می توان استنباط کرد که در صورتی که در قرارداد کار معین یا قرارداد کار موقت، قبل از انجام کار یا پایان دوره معین، با رعایت نکردن قوانین و به صورت تک جانبه توسط کارگر فسخ شود، کارگر عملاً ترک کار کرده است و کارفرما می تواند این اختلاف را در هیات‌های تشخیص کارگری و کارفرمایی یا هیات‌های حل اختلاف کارگری و کارفرمایی مطرح کند.
البته وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی در دستورالعمل خود ترک کار را به این صورت تعریف کرده است: "ترک کار عبارت است از فسخ یکجانبه قرارداد کار توسط کارگر بدون مجوز قانونی، به شرطی که قصد و نیت انجام چنین اقدامات حقوقی را نداشته باشد.
بنابراین، اگر قصد و نیت فسخ قرارداد وجود نداشته باشد، عمل انجام شده (مثلاً عدم حضور در محل کار) ترک کار محسوب نمی‌شود.
".
بنابراین دو عامل اصلی برای ترک کار آن است که توسط کارگر بدون مجوز قانونی صورت گیرد و همراه با قصد ترک کار باشد.