خلاصه مقاله
براساس ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی، حضانت دختر پس از هفت سالگی تا زمان بلوغ با پدر است.
سن بلوغ در دختران نه سال است و در صورت بروز اختلاف پس از هفت سالگی، دادگاه تصمیمگیری میکند.
از آنجا که سن بلوغ در دختران نه سال است، ممکن است برای حضانت بعد از نه سالگی، نیاز به تصمیم دادگاه وجود داشته باشد.
مسائل مهمی که در دادگاه خانواده بررسی میشود شامل حضانت فرزندان است.
طبق قانون مدنی، تا سن هفت سالگی حضانت فرزندان تحت مسئولیت مادر قرار میگیرد و پس از آن تا بلوغ، مسئولیت حضانت بر عهده پدر است.
حضانت به معنای مسئولیت و نگهداری از فرزندان است و در زمان جدایی والدین بررسی میشود که کدام یک از آنان مسئولیت حضانت فرزندان را بر عهده میگیرد و چگونه سنی حضانت برای دختران و پسران تعیین میشود.
یکی از مسائل مهمی که در دادگاه خانواده بررسی میشود، حضانت فرزندان است.
این موضوع پس از طلاق والدین و همچنین پس از فوت والدین مطرح میشود.
طبق قانون مدنی، حضانت فرزندان، بچههای پسر و دختر تا سن هفت سالگی تحت مسئولیت مادر قرار میگیرند و پس از آن، تا رسیدن به سن بلوغ، مسئولیت حضانت بر عهده پدر است.
از جایی که سن بلوغ در دختران نه سال تمام قمری است، ممکن است پیش بیاید که درباره حضانت فرزند دختر بعد از ۹ سالگی، با چه فردی خواهد بود و کدام نهاد تصمیمگیر در این امر خواهد بود.
آیا حضانت دختر بعد از نه سالگی به تصمیم و رای دادگاه نیازمند است یا والدین قادرند در این باره تصمیمگیری نمایند؟
این مقاله به بررسی دو موضوع مرتبط با حضانت فرزند دختر می پردازد.
در ابتدا، نگاهی به حضانت فرزند دختر قبل از نه سالگی با استفاده از قلمروی حقوق مدنی خواهیم داشت و سپس به بحث حول حضانت دختر پس از نه سالگی خواهیم پرداخت.
در صورت داشتن سوال یا ابهامی درباره حضانت فرزند دختر پس از 9 سالگی، ما در خدمت شما هستیم.
حضانت دختر قبل از نه سالگی
حضانت به معنای مسئولیت و نگهداری از فرزندان است.
این مسئولیت معمولاً در زمانی که والدین تصمیم به جدایی میگیرند، به این مسئله پرداخته میشود که کدام یک از آنان پس از طلاق، مسئولیت حضانت فرزندان را بر عهده خواهد گرفت و چگونه سنی حضانت فرزندان را برای دختران و پسران تعیین کنند.
در این بین، یکی از اختلافات متداول، مربوط به حضانت دختران بالای نه سالگی و حضانت دختران زیر نه سالگی است.
مطابق قوانین مدنی، برای مسئله حضانت پس از طلاق و حضانت قبل از برابر نه سالگی بایستی به ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی مراجعه نمود.
این ماده بیان میکند که: "در صورتی که والدین از یکدیگر جدا زندگی میکنند، تا سن هفت سالگی، اولویت حضانت و نگهداری فرزند با مادر است و پس از آن با پدر تعیین میشود".
این قاعده در نظر گرفته شده است زیرا در این دوره زمانی، فرزندان بیشتر به احتیاج به لطف و عنايت از سوی مادر دارند.
بنابراین، حسب ماده مذکور، حضانت فرزند دختر تا سن هفت سالگی به عهده مادر قرار میگیرد.
برطبق ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی، حضانت دختر پس از هفت سالگی، تا زمانی که دختر به سن بلوغ برسد، با پدر است.
سن بلوغ در دختران، نه سال تمام قمری میباشد.
بهطوری که، در صورت بروز اختلاف پس از ۷ سالگی، دادگاه با توجه به مصلحت طفل تصمیمگیری میکند.
حضانت دختر بعد از نه سالگی
در بخش قبل، به بررسی "حق حضانت فرزند دختر" قبل از سن نه سالگی پرداختیم.
به این صورت که حق حضانت تا سن هفت سالگی با مادر بوده و از هفت سالگی تا نه سالگی، به عهده پدر قرار میگیرد، یعنی تا سن بلوغ.
اما هم اکنون می خواهیم به این سؤال پاسخ دهیم که حضانت فرزند دختر پس از سن 9 سالگی از طرف کی به دست میآید.
با توجه به سوالی که پرسیده شده است، میخواهید بدانید که حضانت برای فرزندان قبل از سن بلوغ اهمیت دارد.
به عبارتی دیگر، پس از سن بلوغ، حضانت والدین برای فرزندان دیگر اعمال نمیشود و آنها آزادی کامل را تجربه میکنند.
تا آن زمان، والدین مسئولیت حضانت و نگهداری فرزندان را دارند.
کودکان، بیتوجه به جنسیتشان، تا سن بلوغ به حضانت والدین خود وابسته هستند و پس از آن امکان حضانت توسط دیگران وجود ندارد.
بر اساس قوانین مربوطه، پس از رسیدن به سن بلوغ، کودکان کارشان را انجام میدهند و میتوانند تصمیم بگیرند که با کدام یک از والدین خود زندگی کنند.
بنابراین، حضانت دختر پس از نه سالگی، به معنای رسیدن دختر به سن بلوغ (نه سال کامل قمری)، به گونهای است که خود دختر میتواند تصمیم بگیرد که آیا میخواهد با مادر خود زندگی کند یا با پدرش.
گاهی والدین بعد از گذشت نه سال یا دوازده سال، تلاش میکنند تا حضانت فرزند دختر خود را بدست آورند.
در حالی که در این سن، دختران از حضانت خارج شدهاند و نیازی به اقدامات قانونی برای گرفتن حضانت نیست.
باید توجه داشت که اگرچه والدین جدا از یکدیگر هستند و درباره حضانت فرزند دختر بعد از نه سالگی تصمیم میگیرند، اما نفقه فرزند دختر هنوز هم با پدر است، حتی اگر با او زندگی نکند.
سوالات پر تکرار
- نتیجهی قوی:به طور کلی، باید تاکید کنیم که ارائه اصل سند در دادگاه یک وظیفه حقوقی و حیاتی است که بر عهدهی هر دو طرف شاکی و متهم است.
قانون به وضوح تعیین کرده است که فرد موظف است در زمان و مهلت قانونی برای ارائه اصل سند اقدام کند.
در غیر این صورت، او ممکن است با مواجهه با ضمانت عدم اجرای تعهدات قانونی مواجه شود.
اگر سندی که به آن ارجاع داده شده است، سند عادی باشد و طرف مقابل تردید و انکار درباره آن را اعلام کند، فردی که به آن سند ارجاع داده، موظف است تا پایان جلسه دادرسی اول، اصل سند را به دادگاه ارائه کند.
در غیر این صورت، با مواجهه با ضمانت عدم اجرای تعهدات قرار خواهد گرفت.
علاوه بر این، اگر سند رسمی یا عادی کپی باشد و با اصل یکسان نباشد، اعتبار کپی سند قابل استناد نیست و طرف موضوع موظف است در جهت ارائه اصل سند به دادگاه اقدام کند تا در مواجهه با ضمانت قانونی قرار نگیرد.
در نهایت، باید بدانیم که ناداشتن دسترسی به اصل سند به دلایلی مانند مسافرت صاحب سند به خارج از کشور میتواند یک چالش باشد.
با این حال، قانوندهی به این مسئله تا حدی اجازه میدهد که مهلت اضافهای برای ارائه اصل سند تعیین کند.
در هر صورت، ارائه اصل سند به دادگاه بسیار مهم است و صحت و قابلیت قبول کپی اسناد در دادگاه بستگی به شرایط و فرایندهای قانونی دارد.
در کل، مهم است که هر دو طرف در دادگاه، به دقت و به موقع اقدامات لازم را برای ارائه اصل سند به دادگاه انجام دهند تا مشکلات و خسارات احتمالی در مراحل بعدی را به حداقل برسانند.
نتیجه گیری
نتیجهی قوی:در نتیجهگیری نهایی، باید توجه کرد که حضانت برای فرزندان قبل از سن بلوغ اهمیت زیادی دارد.
تا زمانی که فرزند به سن بلوغ نرسد، والدین مسئولیت حضانت و نگهداری از آن را بر عهده دارند.
همچنین، قانون مدنی به صراحت تعیین میکند که حضانت دختران بعد از نه سالگی به تصمیم و رای دادگاه نیازمند است، اما در صورت بروز اختلاف، دادگاه با توجه به مصلحت طفل تصمیمگیری میکند.
بنابراین، والدین تا آن زمان که فرزند به سن بلوغ برسد، نیاز به تصمیمگیری درباره حضانت ندارند و با توجه به مصلحت طفل، دادگاه تصمیمگیری میکند.
مسئلهی حضانت یکی از موضوعات مهمی است که در دادگاه خانواده مورد بررسی قرار میگیرد و برای دختران بالای نه سالگی و زیر نه سالگی، حضانت جداگانه تعیین میشود.
این مسئله نشان میدهد که حضانت به معنای مسئولیت و نگهداری از فرزندان است و والدین مسئولیت حضانت و نگهداری از آنان را تا زمانی که فرزند به سن بلوغ برسد، بر عهده دارند.