عیوب مردان در فسخ نکاح از طرف زن

سوالات پر تکرار

1. تفسیر اصل برائت در حقوق کیفری به این معنی است که هیچ فردی در جامعه متهم نیست و نمی‌توان او را مجازات کرد، مگر اینکه ارتکاب جرم و خلاف این امر به صورت دقیق و با ارائه مدارک قوی در دادگاه و در برابر قاضی عادل، ثابت شود.
   آثار اصل برائت یکی از اثرات قوانینی که به نام اصل برائت شناخته می‌شود، است که در صورت عدم ارائه دلیل و مدرک توسط مدعی در دادگاه و در مقابل قاضی، بر اساس ماده 197 قانون آیین دادرسی مدنی، حکمی برائت از ادعا برای متهم صادر می‌گردد.
   تا به اینجا در مورد تفسیر ماده ۱۹۷ قانون آیین دادرسی مدنی صحبت کردیم و مفهوم اصل برائت را بیان کردیم و تبعاتی که از این ماده در مدنیت به وجود می‌آید را مورد بررسی قرار دادیم.
   این ماده تأثیر بسیاری بر سیستم دادرسی در ایران دارد و در این رابطه توجه به نکاتی نیز ضروری است که نباید از آنها غفلت شود.
   در حقوق مدنی، تفسیر اصل برائت به این معنی است که هیچ فردی در جامعه بدهکار نیست و بدهی‌ای به او نسبت داده نمی‌شود، مگر اینکه فرد دیگری با ارائه مدارک قوی بتواند بدهکاری او را ثابت کند.
   در صورتی که فردی ادعای بدهکاری شخص دیگری را داشته باشد، این اقدام در تضاد با اصل برائت است.
   به منظور پاسخ به سؤال درباره عملکرد اصولی، باید توضیح دهیم که اصول عملکرد به آن حالت ارجاع می‌شوند که در واقعیت موجود، شک وجود داشته باشد و هیچ یک از طرفین نتوانند درستی یا نادرستی آن را اثبات کنند.
   برائت یکی از این اصول است که در قانون آیین دادرسی مدنی، در ماده ۱۹۷ به آن اشاره شده است.
   ماده 197 قانون آیین دادرسی مدنی، با اشاره به اصل برائت، یکی از اصولی است که در نظام دادرسی ایران حاکم است.
   این قاعده حقوقی بیان می‌کند که اصل بر برائت باید رعایت شود.
   از منظر فقهی و قانونگذاری، این اصل تأثیرات مهمی دارد و در دعاوی حقوقی مطرح شده در دادگاه‌ها، تعیین کننده برنده و بازنده است.
   برای پاسخ به این سؤال که تفسیر ماده 197 قانون آیین دادرسی مدنی چیست، باید به بررسی و بیان تفسیر اصل برائت متمرکز شویم.
   در واقع، ماده 197 قانون آیین دادرسی مدنی، این اصل برائت را که به عنوان یکی از دلایلی که در دعاوی قابل استناد است، بیان کرده است.
   بنابراین، مطالعه و تحلیل دقیق این اصل برائت از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
   به‌طور کلی، در مواردی که یک فرد مدعی می‌شود کسی به او بدهکار است و باید میزان مبلغی را پرداخت کند، اصل برائت وجود دارد.
   اصل برائت بیانگر این است که همه افراد به طور پیش‌فرض برای بدهکاری آزاد هستند و نباید همه را تحت تأثیر قرار داد.
   اما مدعی باید قادر باشد با ارائه مدارک و شواهد قانونی خود، این ادعا را ثابت کند.
   در غیر این صورت، حکم برای عدم وجود بدهی برای طرف مقابل اعمال می‌شود.
   ماده ۱۹۷ قانون آیین دادرسی مدنی به سوالی که چیست، پاسخ داده شده است.
   این ماده در فصل دهم قانون آیین دادرسی مدنی با عنوان "رسیدگی به دلایل" قرار دارد و در بخش کلیات قرار دارد.
   در این فصل، قانونگذار تعریفی از دلیل می‌دهد که به‌عنوان اثبات یا دفاع از دعوا استفاده می‌شود.
   در این ماده، دلایلی مورد بررسی قرار می‌گیرد که طرفین در روند دادرسی و اقامه دعوا ممکن است به آن‌ها استناد کنند.
   در قانون‌های جمهوری اسلامی ایران، به دلیل اینکه قوانین بر اساس اسلام است، در رویه‌های آیین‌دادرسی، بسیاری از قواعد فقهی وجود دارند که می‌توان آن‌ها را مشاهده کرد.
   یکی از این قواعد فقهی قاعده «البینه علی المدعی و الیمین علی من انکر» است.
   این قاعده می‌گوید که بار اثبات بر عهده ادعاکننده است و در صورتی که ادعاکننده مدرکی ارائه نکند، انکارکننده می‌تواند تنها با ادای قسم به بی‌گناهی خود را ثابت کند.
   قاعده «البینه علی المدعی و الیمین علی من انکر» یکی از آثار اصل برائت است.