خلاصه مقاله
آمار بیماری پارکینسون
تخمین زده می‌شود که حدود 15٪ از افرادی که با بیماری پارکینسون تشخیص داده شده‌اند، خویشاوند درجه یکی دیگری هم با این بیماری مبتلا هستند.
همینطور بین 5 الی 10٪ از این بیماران نیز اشکال مختلفی از بیماری پارکینسون را تجربه می‌کنند که بسته به جهش در یک یا چند ژن خاص، ایجاد می‌شود.
از بین رفتن سلول‌های عصبی یک روند کند است.
علائم بیماری پارکینسون معمولاً فقط هنگامی آغاز می‌شوند که حدود 80٪ از سلول‌های عصبی موجود در توده سیاه از بین رفته باشند.
هنوز مشخص نیست که چرا از بین رفتن سلول‌های عصبی منجر به بیماری پارکینسون می‌شوند، اما تحقیقات تکمیلی برای شناسایی دلایل احتمالی این بیماری در حال انجام هستند.
در حال حاضر، محققان بر این باورند که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و عوامل محیطی ممکن است دلایل ابتلا به بیماری پارکینسون باشند.
اصلی‌ترین سوال در مورد این بیماری این است که چه عواملی باعث بروز آن می‌شوند و در حقیقت پاسخی کامل برای آن وجود ندارد.
اما برخی پژوهشگران نشان داده‌اند که ژنتیک و محیط می‌توانند در ابتلا به این بیماری نقش مهمی ایفا کنند.
همچنین، افرادی که در گذشته صدمه‌ای را دریافت کرده‌اند یا در معرض آفت‌کش‌های خاصی قرار داشته‌اند، احتمال ابتلا به پارکینسون را بیشتر می‌کنند.
اما دیده شده است که افراد معتاد به سیگار یا مصرف کنندگان چای و قهوه، ریسک کمتری برای ابتلا به این بیماری دارند.
برخی پژوهشگران بر این باورند که عوامل محیطی، احتمال ابتلا به بیماری پارکینسون را در افراد بالا می‌برند.
مطالعاتی که در این حوزه انجام شده است، نتیجه گرفته‌اند که آفت‌کش‌ها و سمومی که در کشاورزی و ترافیک استفاده می‌شوند، همچنین آلودگی‌های ناشی از صنایع، عوامل محیطی هستند که می‌توانند به وقوع بیماری پارکینسون مش contribute کنند.
بسیاری از عوامل خطر، به عنوان نظریه‌هایی درباره مکانیسم‌های احتمالی بروز بیماری مطرح شده‌اند.
اما هنوز هیچ‌کدام از این نظریه‌ها به طور قطعی ثابت نشده‌اند.
مصرف نکردن نوشیدنی‌های حاوی کافئین هم ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را تا حدی افزایش دهد.
بیماری پارکینسون می‌تواند نه تنها علائم جسمی بلکه علائم روانی نیز به وجود آورد.
بعضی از علائم جسمی این بیماری شامل موارد زیر است:
افراد ممکن است مشکلاتی مانند کمبود تعادل، آهستگی در حرکت، راه رفتن با جمع بندی و نیز تغییرات در نوع راه رفتن داشته باشند.
بیماری پارکینسون؛ دیگر نگران نباشید!
معاونت کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) بیماری پارکینسون را به عنوان چهاردهمین عامل مرگ در ایالات متحده شناسایی کرده است.
اما مهم اینجاست که با وجود این بیماری، هنوز می‌توانید زندگی کنید.
البته، برخی محدودیت‌ها هم برای بیماران پارکینسون وجود دارد.
برای مدیریت علائم بیماری پارکینسون، همکاری با پزشک و پیروی از رهنمودهای درمانی پیشنهاد شده ضروری است.
همچنین، استفاده از داروهای دوپامینرژیک یکی از اقداماتی است که برای کنترل علائم بیماری پارکینسون توصیه می‌شود.
در ادامه، در مورد بیماری پارکینسون بیشتر بخوانید:
- تعریف: بیماری پارکینسون یک بیماری عصبی است که به تدریج علائمی مانند رعشه، سفت شدن عضلات و مشکلات تعادل ایجاد می‌کند.
- علل: علت این بیماری هنوز به‌طور کامل مشخص نشده است، اما ارثی بودن و فاکتورهای محیطی از عوامل ممکن هستند.
- تشخیص: تشخیص بیماری پارکینسون بر اساس بررسی علائم بالینی و انجام آزمون‌های دیگر مانند انکفالوگرافی انجام می‌شود.
- درمان: علاج بیماری پارکینسون از طریق داروها، درمان فیزیکی، و در برخی موارد جراحی انجام می‌شود.
- پیشگیری: متاسفانه، هیچ راهکاری برای جلوگیری از بروز بیماری پارکینسون وجود ندارد.
اما به مدیریت علائم و کاهش خطر افزایش عوارض مربوطه می‌توان کمک کرد.
پس در کنار یک تیم درمانی قوی و با استفاده از روش‌های درمانی مناسب، می‌توانید زندگی سالم و کیفی را در مقابل بیماری پارکینسون داشته باشید.
با ما همراه باشید و بیشتر درباره این بیماری بیاموزید!
'درباره بیماری پارکینسون می‌خواهیم صحبت کنیم.
این بیماری همانند یک درده عصبی رفتار می‌کند و مغز را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
در اینجا به طور کامل و دقیق به علایم و عوامل موثر در بیماری پارکینسون می‌پردازیم.
در بیماری پارکینسون، مشکلات حرکتی و عصبی شامل لرزش، سفتی عضلات، خلل در حرکت و عدم استحکام عضلات مشاهده می‌شود.
این بیماری معمولاً به صورت تدریجی بروز می‌کند و پیشرفت می‌کند.
علت این بیماری هنوز هم مورد بررسی قرار دارد، اما فرضیاتی در مورد عوامل ژنتیکی، محیطی و ناهنجاری‌های مغزی مطرح شده است.
علائم بیماری پارکینسون شامل:
- لرزش در دست‌ها، پاها، صورت و سایر بخش‌های بدن
- سفتی و سختی عضلات
- مشکل در حرکت و کنترل عضلات
- تغییرات در نوشتار و سختی در صحبت کردن
- اختلال در تعادل و احساسات
- عوامل ژنتیکی
- وراثت و مسیری که ژن‌ها در بیماری پارکینسون ایفا می‌کنند.
- عوامل محیطی
- مواد مسموم، عوامل آلودگی و عادات غذایی نامناسب که ممکن است بر توسعه بیماری تأثیر داشته باشند.
- ناهنجاری‌های مغزی
- تغییراتی که در قسمت‌های مختلف مغز رخ می‌دهد و باعث عملکرد نامنظم حرکات بدن می‌شود.
بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی است که بر نورون‌های تولیدکننده دوپامین در توده سیاه مغز تأثیر می‌گذارد.
این بیماری به آرامی و در طول سال‌ها پیشرفت می‌کند.
علائم آن نیز از فرد به فرد متفاوت است.
علت بیماری پارکینسون هنوز کاملاً مشخص نشده است، اما با درمان‌های مختلفی مانند دارو و جراحی می‌توان پیشرفت آن را کنترل کرد.
این بیماری در حقیقت قرار نیست فرد را به قتل برساند، اما عوارض جدی‌ای به همراه دارد.
بیماری پارکینسون؛ دیگر نگران نباشید! معاونت کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) بیماری پارکینسون را به عنوان چهاردهمین عامل مرگ در ایالات متحده شناسایی کرده است. برای مدیریت علائم بیماری پارکینسون، همکاری با پزشک و پیروی از رهنمودهای درمانی پیشنهاد شده ضروری است. در ادامه، در مورد بیماری پارکینسون بیشتر بخوانید: پس در کنار یک تیم درمانی قوی و با استفاده از روش‌های درمانی مناسب، می‌توانید زندگی سالم و کیفی را در مقابل بیماری پارکینسون داشته باشید. با ما همراه باشید و بیشتر درباره این بیماری بیاموزید!
اما مهم اینجاست که با وجود این بیماری، هنوز می‌توانید زندگی کنید.
البته، برخی محدودیت‌ها هم برای بیماران پارکینسون وجود دارد.
همچنین، استفاده از داروهای دوپامینرژیک یکی از اقداماتی است که برای کنترل علائم بیماری پارکینسون توصیه می‌شود.
اما به مدیریت علائم و کاهش خطر افزایش عوارض مربوطه می‌توان کمک کرد.
در این مقاله، موارد زیر را مطالعه خواهید کرد:
بیماری پارکینسون چیست؟
بیماری پارکینسون یک بیماری طولانی مدت و دژنراتیو در سیستم عصبی مرکزی است که به خصوص بر سیستم حرکتی تأثیر می‌گذارد.
همراه با پیشروی بیماری، علائم غیر حرکتی نیز مشهودتر می‌شوند.
اولین نشانه‌های بیماری پارکینسون شامل لرزش، کندی حرکت و مشکل در راه رفتن است و در ادامه ممکن است مشکلات فکری و رفتاری نیز ظاهر شوند.
در مراحل پیشرونده‌تر بیماری، زوال عقلی مشاهده می‌شود.
افسردگی و اضطراب نیز از مشکلات شایع در افراد مبتلا به پارکینسون است که در بیش از یک سوم موارد حاضر می‌باشد.
بیماری پارکینسون، به عنوان «پارکینسونیسم» یا «سندرم پارکینسونین» شناخته می‌شود که علائم حرکتی اصلی را به طور کلی شامل می‌شود.
اصلی‌ترین سوال در مورد این بیماری این است که چه عواملی باعث بروز آن می‌شوند و در حقیقت پاسخی کامل برای آن وجود ندارد.
اما برخی پژوهشگران نشان داده‌اند که ژنتیک و محیط می‌توانند در ابتلا به این بیماری نقش مهمی ایفا کنند.
همچنین، افرادی که در گذشته صدمه‌ای را دریافت کرده‌اند یا در معرض آفت‌کش‌های خاصی قرار داشته‌اند، احتمال ابتلا به پارکینسون را بیشتر می‌کنند.
اما دیده شده است که افراد معتاد به سیگار یا مصرف کنندگان چای و قهوه، ریسک کمتری برای ابتلا به این بیماری دارند.
علایم حرکتی بیماری پارکینسون به علت مرگ سلول‌های موجود در توده سیاه در بخشی از مغز میانی به وجود می‌آید.
در این حالت، ترشح دوپامین که در این منطقه از مغز واقع شده است، به کافی برخورد نمی‌کند.
هنوز دلیل دقیق این مرگ سلولی مشخص نشده است، اما به نظر می‌رسد پروتئین‌هایی به نام بدنه‌های لوی (Lewy bodies) در سلول‌های عصبی نقشی در این مرگ سلولی داشته باشند.
تشخیص این بیماری اغلب از طریق ارزیابی علائم آن صورت می‌گیرد و تست‌های تصویربرداری عصبی نیز استفاده می‌شوند تا میزان پیشرفت بیماری تشخیص داده شود.
علائم و نشانه های بیماری پارکینسون
علائم بیماری پارکینسون
- علایم اساسی سه‌گانه بیماری پارکینسون که تأثیری بر حرکات بدنی دارند عبارتند از:
- ترمور: لرزش و جنبش ناخواسته در قسمت‌های مختلف بدن، اغلب شامل دست‌ها
- ریجیدیت: سفت یا وقفه شدن عضلات در قسمت‌های خاص بدن که باعث کاهش امکان حرکت می‌شود
- برادی‌کینزی: کاهش تعداد و ضعف حرکات طبیعی بدن و کندی در انجام وظایف روزمره
این علائم اصلی گاهی توسط پزشکان تحت عنوان «پارکینسونیزم» شناخته می‌شوند و می‌توانند دلایل ابتلا به بیماری‌های دیگری غیر از بیماری پارکینسون باشند.
در بعضی موارد، پزشکان این علائم را به عنوان «پارکینسونیزم» شناسایی می‌کنند که ممکن است علت ابتلا به بیماری‌های دیگری به جز بیماری پارکینسون باشد.
بیماری پارکینسون می‌تواند نه تنها علائم جسمی بلکه علائم روانی نیز به وجود آورد.
بعضی از علائم جسمی این بیماری شامل موارد زیر است:
افراد ممکن است مشکلاتی مانند کمبود تعادل، آهستگی در حرکت، راه رفتن با جمع بندی و نیز تغییرات در نوع راه رفتن داشته باشند.
بیماری پارکینسون یک بیماری نورولوژیک است که به صورت تدریجی سیستم عصبی مرکزی را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
این بیماری علاوه بر ایجاد مشکلات جسمانی، شامل عوارضی نیز است که با تغییر در توانایی‌ها و عملکرد شناختی و روانی همراه هستند.
برخی از نشانه‌های شناختی و روانی بیماری پارکینسون عبارتند از:
- ابتدایی: مشکلات حافظه کوتاه مدت، کاهش تمرکز و توانایی حل مسئله
- اتلافی: تغییر در روحیه و همچنین مشکلات در تفکر استدلالی و قضاوت
- پیشرفت کرده: اختلال در ارتباط و گفتار، افزایش اضطراب و افسردگی، و نوآوری پرخاشگرانه
در صورت تشخیص بیماری پارکینسون، درمان و مراقبت مناسب به وسیله تیم پزشکی متخصص الزامی است.
undefined
دلایل بیماری پارکینسون
همانگونه که پیش‌تر بیان کردیم، بیماری پارکینسون به دلیل آسیب و نابودی سلول‌های عصبی در بخشی از مغز به نام "توده سیاه" ایجاد می‌شود.
این سلول‌های عصبی مسئول تولید ماده شیمیایی به نام "دوپامین" هستند.
دوپامین به عنوان یک پیام‌رسان مهم در انتقال اطلاعات میان اقسام مختلف مغز و سیستم عصبی عمل می‌کند و در تنظیم و هماهنگی حرکات بدن نقش مهمی دارد.
اگر این سلول‌های عصبی دچار آسیب شوند یا نابود شوند، سطح دوپامین در مغز به شدت کاهش می‌یابد.
این به معنای کاهش قدرت بخش کنترلی حرکات مغز است و باعث بروز حرکات آهسته و غیرطبیعی در بدن می‌شود.
از بین رفتن سلول‌های عصبی یک روند کند است.
علائم بیماری پارکینسون معمولاً فقط هنگامی آغاز می‌شوند که حدود 80٪ از سلول‌های عصبی موجود در توده سیاه از بین رفته باشند.
هنوز مشخص نیست که چرا از بین رفتن سلول‌های عصبی منجر به بیماری پارکینسون می‌شوند، اما تحقیقات تکمیلی برای شناسایی دلایل احتمالی این بیماری در حال انجام هستند.
در حال حاضر، محققان بر این باورند که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و عوامل محیطی ممکن است دلایل ابتلا به بیماری پارکینسون باشند.
عوامل ژنتیکی
آمار بیماری پارکینسون
تخمین زده می‌شود که حدود 15٪ از افرادی که با بیماری پارکینسون تشخیص داده شده‌اند، خویشاوند درجه یکی دیگری هم با این بیماری مبتلا هستند.
همینطور بین 5 الی 10٪ از این بیماران نیز اشکال مختلفی از بیماری پارکینسون را تجربه می‌کنند که بسته به جهش در یک یا چند ژن خاص، ایجاد می‌شود.
عوامل محیطی
برخی پژوهشگران بر این باورند که عوامل محیطی، احتمال ابتلا به بیماری پارکینسون را در افراد بالا می‌برند.
مطالعاتی که در این حوزه انجام شده است، نتیجه گرفته‌اند که آفت‌کش‌ها و سمومی که در کشاورزی و ترافیک استفاده می‌شوند، همچنین آلودگی‌های ناشی از صنایع، عوامل محیطی هستند که می‌توانند به وقوع بیماری پارکینسون مش contribute کنند.
بسیاری از عوامل خطر، به عنوان نظریه‌هایی درباره مکانیسم‌های احتمالی بروز بیماری مطرح شده‌اند.
اما هنوز هیچ‌کدام از این نظریه‌ها به طور قطعی ثابت نشده‌اند.
مصرف نکردن نوشیدنی‌های حاوی کافئین هم ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را تا حدی افزایش دهد.
درمان پارکینسون
هیچ درمان استانداردی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد.
درمان در هر فرد مبتلا به پارکینسون بستگی به علائم و وضعیت آن فرد دارد.
درمان پارکینسون شامل مصرف داروها و در موارد پیشرفته‌تر، جراحی است.
در ضمن، تغییر در شیوه زندگی شامل استراحت و افزایش فعالیت و ورزش نیز به‌عنوان روش‌های درمانی دیگر مورد توصیه است.
داروهای مختلفی برای کاهش علائم بیماری پارکینسون وجود دارد، اما هنوز هیچ یک از آنها نمی‌توانند علائم بیماری را به‌طور کامل درمان کنند.
برای بهبود علائم حرکتی بیماری پارکینسون، فیزیوتراپی نیز بسیار موثر است و توصیه می‌شود.
در مرحله اولیه بیماری پارکینسون، ممکن است به هیچ درمانی نیاز نداشته باشید؛ زیرا علائم آن معمولاً خفیف هستند.
اما برای کنترل وضعیت خود در اوایل بیماری، باید حتماً با پزشک متخصص مشورت کرده و درمان را شروع کنید.
در ادامه، با برخی از درمان‌های رایج برای پارکینسون آشنا می‌شویم:
- داروهای ضد پارکینسون:
داروهایی که با هدف کنترل علائم بیماری پارکینسون تجویز می‌شوند، می‌توانند تاثیرات مثبتی در بهبود وضعیت بیمار داشته باشند.
برخی از داروهای ضد پارکینسون شامل لوودپا، کاربیدوپا و پرامیپکسول هستند. - فیزیوتراپی:
درمان‌های فیزیوتراپی می‌توانند به شما در کنترل علائم بیماری و بهبود حرکت و عملکرد عضلات کمک کنند.
مثال‌هایی از درمان‌های فیزیکی شامل تمرینات استقامتی، تمرینات تعادل و درمان با استفاده از وسایل پزشکی می‌باشد. - جراحی:
در برخی موارد پیشرفته‌تر بیماری پارکینسون، جراحی ممکن است نیاز باشد.
عمل جراحی می‌تواند در بهبود علائم و کاهش تکرار آنها مفید باشد.
انواعی از جراحی‌های استفاده شده برای پارکینسون شامل عمل طبیعی، عمل ترکیبی و عمل عمق‌سنجی مغزی هستند.
فیزیوتراپی
یک فیزیوتراپیست می‌تواند با انجام حرکات ورزشی به بیمار کمک کند تا سختی عضلات و درد مفاصل خود را تا حدودی بهبود بخشد.
انجام فیزیوتراپی باعث بهبود راه رفتن و فعالیت‌های حرکتی بیمار می‌شود و از تضعیف عضلات نیز جلوگیری می‌کند.
نتیجه گیری
نتیجه‌گیری قوی:مطالعه مقاله حاضر نشان داد که فیزیوتراپی می‌تواند بهبودی قابل‌توجهی در عضلات و مفاصل بیماران با بیماری پارکینسون ایجاد کند.
انجام حرکات ورزشی و فیزیوتراپی باعث بهبود راه رفتن و حرکات بیماران می‌شود و از تضعیف عضلات جلوگیری می‌کند.
علاوه‌براین، با درمان‌های مختلف نظیر مصرف داروها و جراحی می‌توان پیشرفت بیماری پارکینسون را کنترل کرد.
همچنین، آمار نشان می‌دهد که درصد قابل‌توجهی از افرادی که ابتلا به بیماری پارکینسون دارند، خویشاوند یا فامیل دیگری نیز با این بیماری مبتلا هستند.
علت بروز بیماری پارکینسون هنوز به‌طور کامل مشخص نشده است، اما ژنتیک و عوامل محیطی می‌توانند نقشی در ابتلا به آن داشته باشند.
علاوه بر علائم جسمی، بیماری پارکینسون ممکن است علائم روانی نیز به‌همراه داشته باشد.
با همکاری با پزشکان و پیروی از درمان‌های معمول، می‌توان زندگی بهتری را در برابر بیماری پارکینسون داشت.