وجوه شباهت انکار و تردید

بر اساس تنظیمات قانون دادرسی مدنی، یکی از مهم‌ترین مدارک اثبات دعوا، سند است که توان اثباتی قوی دارد و می‌توان با استفاده از آن به‌راحتی یک ادعا را تایید کرد.
البته، در برابر ارائه اینگونه اسناد، می‌توان نیز به‌طور معنایی و شکلی دفاع کرده و به عبارت دیگر، درمقابل این اسناد، استدلال نقض، تردید و جعل کرد.
تفاوت بین ادعای نقض و تردید به‌سند رایج و تبلیغ جعل سند رسمی و رایج را در بخش‌های جداگانه مورد بررسی قرار داده‌ایم.
اما در این مقاله تمرکزمان روی تشابه ادعاهای نقض و تردید یا نقاط اشتراک بین ادعاهای نقض و تردید در قانون دادرسی مدنی است که به بررسی دقیق‌تر موضوع می‌پردازیم.

انکار و تردید سند عادی

یکی از روش‌های مهم برای دفاع شکلی در برابر اسناد عادی، اظهار انکار و تردید نسبت به آنهاست.
در قانون آیین دادرسی مدنی، انکار و تردید در سند عادی به عنوان شیوه‌هایی برای مقابله با سند غیر رسمی ذکر شده است.
طبق این قانون، اگر سند غیر رسمی در برابر فرد ابراز شود، او می‌تواند خط، مهر، امضاء یا اثر انگشت متعلق به خود را انکار کند و احکام منکر مترتب می‌شود.
اگر سند ابرازی مربوط به شخص نباشد، او می‌تواند تردید کند.
بر اساس این قانون، تفاوت بین انکار و تردید در این است که فردی که سندی عادی در دادگاه علیه او ارائه شده است و آن سند متعلق به خودش باشد، برای اعتراض به اصالت و مالکیت دست خط، مهر یا امضاء سند، از اصطلاح "انکار سند" استفاده می‌کند.
در مقابل، زمانی که سندی علیه شخص ارائه شده و آن سند متعلق به شخص دیگری باشد، می‌تواند از اصطلاح "تردید در سند" استفاده کند.
برای دریافت اطلاعات کاملتر درباره تفاوت بین انکار و تردید، می‌توانید به لینک کلیک کنید.

شباهت های انکار و تردید

در قسمت قبل به بررسی انکار و تردید در سند عادی و تفاوت‌های آن‌ها پرداخته شد؛ اما انکار و تردید چه شباهت‌هایی با یکدیگر دارند؟ وجوه شباهت انکار و تردید کدامند? در پاسخ به این سوال، در ادامه تشابهات انکار و تردید را بررسی خواهیم کرد:

• ناهماهنگی با سایر مجادلات: هر دو انکار و تردید به معنای انکار صحت وجوه مجادله‌ای هستند که با دیگر ادله و برهان‌ها همخوانی ندارند.
  
• استفاده از دلایل منطقی: نهایتاً هر دو انکار و تردید به منطق‌هایی نیاز دارند تا مورد استدلال و تفکیک قرار گیرند.
  
• شک و تردید به اطلاعات: هر دو این مفاهیم بیانگر ابهام و عدم قطعیت در برابر اطلاعات و مدارک است.
  

با این حال، باید توجه داشت که انکار و تردید در بعضی جنبه‌ها نیز متفاوت هستند و به موارد خاصی تعلق می‌گیرند که در قسمت‌های بعدی به آن‌ها پرداخته خواهد شد.

تفاوت بین انکار و تردید در مورد نوع سند قابل انکار یا تردید است؛ طبق ماده 216 قانون آیین دادرسی مدنی، انکار و تردید فقط درباره اسناد غیر رسمی یا اسناد معمولی ممکن است و برای اسناد رسمی قابل استفاده نیست.
بنابراین ، برای ادعای جعل درباره اسناد رسمی باید عمل کنید.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد جعل سند معمولی و رسمی، روی لینک کلیک کنید.

دلایل انکار و تردید در مورد زمان اظهار نظر، یکی از ویژگی‌های مشترک است.
بر اساس ماده 217 قانون آئین دادرسی مدنی، اظهار نظر درباره دلایل و اسناد ارائه شده باید حتی الامکان تا اولین جلسه دادرسی انجام شود.
برای اطلاعات بیشتر درباره مهلت و زمان انکار و تردید، لطفاً کلیک کنید.

سومین تمشک انکار و تردید، درباره اثبات آن است؛ به این معنا که بر خلاف ادعای جعل سند رسمی و عادی که برای اثبات آن نیاز به ارائه دلیل جعلی بودن سند در دادگاه است، هرگاه شخصی نسبت به سند عادی که طرف مقابل ارائه کرده است انکار یا تردید نماید، تکلیفی برای اثبات عدم اصالت سند ندارد؛ بلکه ارائه دهنده سند مکلف به اثبات اصالت آن است.
برای کسب اطلاعات بیشتر درباره روش برخورد با انکار و تردید سند عادی کلیک کنید.

برخورداری از تشابه و شباهت درخصوص انکار و تردید نسبت به اصالت سند، یکی از نقاط مشترک در این زمینه است.
به این معنا که هنگامی که شخصیت خاطی ادعا می‌کند که سند مربوطه اصلیت ندارد، دادگاه به منظور بررسی اصالت سند، تحقیقات خود را آغاز می‌کند.
در این صورت، تصمیم‌گیری درباره دعوای اصلی که به سند وابسته است، به وجود اصالت یا عدم اصالت سند وابسته است و تفاوتی نمی‌کند که انکار یا تردید نسبت به سند ابراز شده باشد.