ماده 35 قانون آیین دادرسی مدنی

«آیین دادرسی مدنی قوانینی را که به رسیدگی به دعاوی در محاکم دادگستری مربوط می‌شود، شامل می‌شود.
این قانون، مشابه قانون آیین دادرسی کیفری، نگاهی دقیق به روش و روند بررسی دعاوی میان طرفین دارد.
با این تفاوت که عمدهٔ تمرکز آیین دادرسی مدنی بر روند رسیدگی به امور و دعاوی حقوقی است و نه به مسائل کیفری.
این قانون در دعاوی حقوقی، حقوق خواهان و خوانده را در هنگام ارائه و دفاع از دعواهای حقوقی تعریف و بررسی می‌کند.
همچنین، راهنمایی‌هایی برای تنظیم یک دادخواست و روند رسیدگی به آن پس از ارسال به دادگاه نیز در این قانون بیان شده است.
»

یکی از مقررات حیاتی در قوانین دادرسی مدنی، ماده ۳۵ است که نشان می‌دهد هر طرفی که تمایل داشته باشد در یک دعوای حقوقی از خدمات وکیل استفاده نماید، باید درباره آن اطلاعاتی داشته باشد.
این آگاهی به او کمک می‌کند تا از سوء استفاده‌ها و احتمال از دست‌دادن حق خود در هنگام انتخاب وکیل دادگستری جلوگیری کند.

تصمیم داریم در این نوشتار به بررسی "ماده 35 قانون آیین دادرسی مدنی" و اختیارات وکیل بر اساس آن بپردازیم.
در ادامه، نکاتی را در خصوص این ماده تشریح خواهیم کرد.
اگر مایل به کسب اطلاعات بیشتر در این موضوع هستید، با ما همراه باشید.

ماده 35 قانون آیین دادرسی مدنی چیست

امکان داشتن وکیل دادگستری یکی از حقوق وتعلقات متهم، شاکی، خواهان و خوانده است.
هر یک از قوانین آیین دادرسی کیفری و آیین دادرسی مدنی به طور رسمی این امکان را تأیید کرده و ضوابط و مقررات مربوط به آن را فراهم کرده اند.

وکیل، فردی است که توسط یک سند رسمی یا غیررسمی به نام "وکالت‌نامه" به عنوان نماینده یا نایبی برای انجام امور یک فرد دیگر در نظر گرفته می‌شود.
عقد وکالت یکی از عقود قانونی است که در صورت فوت یا دیوانگی فرد، ابطال می‌شود.
این عقد می‌تواند به صورت شفاهی یا نوشتاری و با استفاده از سند رسمی یا غیررسمی به امضاء برسد.

اگر اعطای وکالت به یک وکیل پایه دادگستری به صورت کتبی و با استفاده از یک سند رسمی یا قانونی انجام شود، آن را یک وکالتنامه می‌نامند.
در این صورت، وکیل فقط در مواردی که در وکالتنامه ذکر شده است یا به طور شفاهی به او اجازه نمایندگی داده شده است، اختیار عمل دارد.
حتی در صورتی که موکل اجازه دهد، وکیل در مواردی که قانونگذار ممنوع کرده است، اجازه اقدام نخواهد داشت.

با توجه به اینکه بسیاری از افراد در هنگام انتخاب وکیل پایه یک دادگستری که دارای مجوز وکالت است، از قدرت و اختیارات وکیل آگاهی ندارند، به نظر می‌رسد ضرورت دارد تا وکیلان در مورد ماده ۳۵ قانون آیین دادرسی مدنی آگاهی کافی داشته باشند.
این ماده تعیین می‌کند که وکیل فقط در مواردی که در وکالت نامه ذکر شده و یا به وی توسط قانون اجازه داده شده است، اختیار دارد.
بازبینی دقیق این ماده نشان می‌دهد که آگاهی از تمامی اختیارات و محدودیت‌های وکیل ضروری است.

ماده ۳۵ قانون آیین دادرسی مدنی، یکی از مفصل‌های مهم این قانون است و محدوده اختیارات وکیلان دادگستری را به‌طور قطع تعیین می‌کند.
این ماده تمام مواردی را که وکیلان درباره آن اختیار دارند یا ندارند، به‌ویژه مواردی که قابل وکالت نیستند، پیش‌بینی می‌کند.

بنابراین، به سؤالی که درباره مضمون و اطلاعات ماده 35 قانون آیین دادرسی مدنی می‌پرسیدم، پاسخ داده خواهد شد.
این ماده حاوی اختیارات قانونی وکیل است و بنابراین هر فردی قبل از انتخاب وکیل باید از مفاد این ماده آگاه باشد تا از هر نوع سوءاستفاده احتمالی بهره‌برداری نشود.
همچنین، در این ماده حدود و اختیارات وکیل به‌طور کامل مشخص شده است.
با استفاده از این ماده، افراد می‌توانند به‌طور قانونی از حقوق وکالت خود استفاده کنند و در عین حال در برابر هرگونه ضرر و زیان احتمالی نیز محافظت شوند.

ما در این مقاله قصد داریم بررسی کنیم که چه مفهومی در قانون آیین دادرسی مدنی برای ماده 35 وجود دارد.
همچنین، نکات و محدودیت‌های اختیارات وکیل در این ماده را مورد بررسی قرار داده و بررسی می کنیم که در چه شرایطی حتی با اجازه مشتری، وکیل ممکن است از انجام برخی اقدامات به دلیل ممنوعیت‌های قانونی محروم شود.

حدود اختیارات وکیل در ماده 35 قانون آیین دادرسی مدنی

هر فردی که با داشتن مجوز وکیل دادگستری یا در موارد مشابهی مانند خرید و فروش خودرو یا تعویض پلاک، به عنوان وکیل به فعالیت می‌پردازد، نماینده و جانشین فرد دیگری می‌شود و برای انجام برخی امور مجوز و اختیاراتی دارد که نباید از آنها سوء استفاده کند.
این اختیارات شامل مواردی نظیر وکالت در رسیدگی به پرونده‌ها و نمایندگی در جلسات قضایی مرتبط است.
اجازه استفاده غیرمجاز از این اختیارات توسط وکیل، مورد توبیخ قرار می‌گیرد.

در صورتی که وکیل، قانونا به طور غیرمجاز از صلاحیت‌ها و اختیارات مندرج در وکالتنامه خود استفاده کند و نادیده مصلحت موکل را در انجام امور وکالتش بگیرد و به وسیله تعدی و تفریط خسارتی به موکل وارد کند، او مسئول خواهد بود.
در این صورت، شخص مورد تجاوز، قانونا می‌تواند اقدامات قانونی جهت پیگیری تجاوز وکیل از صلاحیتش را انجام داده و خسارات ناشی از تعدی و تفریط او را جبران خواهد کرد.
به همین دلیل، بسیار حائز اهمیت است که از صلاحیت‌ها و اختیارات وکیل آگاهی کامل داشته باشیم.

همانطور که در قسمت قبل، به پاسخ دادن به سؤال "ماده 35 قانون آیین دادرسی مدنی چیست؟" پرداختیم، در این ماده، حدود اختیارات وکیل دادگستری مشخص شده است.
در اینجا، به بررسی حدود اختیارات وکیل در ماده 35 قانون آیین دادرسی مدنی می‌پردازیم و تشریح می‌کنیم که چه معنایی دارد که اختیارات وکیل بر اساس این ماده تعیین می‌شود.

ماده 35 قانون آیین دادرسی مدنی در خصوص حصول بر اختیارات وکیل بیان می‌نماید.
بنابراین، وکیل در دادگاه مجاز است که تمام اختیارات مربوط به امر دادرسی را بر عهده بگیرد، مگر آنکه موکل استثناءی اعلام کند یا اینکه انجام آن، مخالف قوانین شرع باشد.
همچنین، این ماده، اختیار وکیل را در انجام برخی از امور، تنها محدود به تصریح موکل در وکالت‌نامه می‌داند.

براساس این ماده، برای پاسخ به این پرسش که حدود اختیارات وکیل بر اساس ماده 35 قانون مدنی چیست؟ باید گفت که وکیل درباره تمام مسائل مربوط به دادرسی اختیار دارد، به جز مواردی که با تصریح و روشن نمودن آنها در وکالتنامه به اجازه موکل نیاز است یا اموری که به تشریعات ممنوع اعلام شده و قابل توکل به شخص دیگر نیستند.

بعد از شرحی که درباره حوزه فعالیت و اختیارات وکیلان براساس ماده 35 قانون مدنی ارائه کردیم، در این قسمت قصد داریم به بررسی جزئیات این ماده بپردازیم و توضیح دهیم که محدودیت‌ها و جزئیات اختیارات وکیلان بر مبنای ماده 35 قانون آیین دادرسی مدنی چیستند؟

نکات مربوط به ماده 35 قانون آیین دادرسی مدنی

در بخش‌های قبلی، به اشاره کرده‌ایم که قانونگذار در "قانون آیین دادرسی مدنی"، نحوه اثبات وکالت وکیل در دادگاه را تعیین کرده است.
همچنین، ماده ۳۵ این قانون، حدود اختیارات وکیل را مشخص نموده و توضیح داده است.
در این بخش از مقاله، قصد داریم به بررسی نکات ماده ۳۵ قانون آیین دادرسی مدنی بپردازیم.

نکات ماده 35 قانون آیین دادرسی مدنی، حاوی دو دسته موارد است که وکیل حق انتخاب ندارد.
دسته اول، شامل مواردی است که بر اساس قوانین به عنوان موارد غیر قابل توکیل به غیر معرفی شده‌اند و وکیل حق انتخاب در آنها را ندارد.
دسته دوم، شامل مواردی است که برای داشتن وکیل در آنها، نیاز به تصریح موکل در وکالت‌نامه وجود دارد.
در ادامه به توضیح هر یک از این دسته‌ها می‌پردازیم.

نکاتی که قانونگذار آن‌ها را فاقد اثر اختیار وکیل می‌داند، بر اساس ماده ۳۵ آیین دادرسی مدنی غیرقابل اثبات هستند.
ماده ۳۵ آیین دادرسی مدنی در تبصره دو آن، با استفاده از تگ ماده ۳۵ آیین دادرسی مدنی مشخص کرده است که "سوگند، شهادت، اقرار، لعان و ایلاء قابل اثبات نمی‌باشند"

بنابراین، بر اساس ماده‌ای که ذکر شده است، حتی اگر شخص موکل به وکیل اجازه داده باشد که به جای او با اقرار، شهادت، لعان و ایلاء مواجه شود، با توجه به تبصره‌ای که واضحاً در ماده 35 قانون آیین دادرسی مدنی آمده است، این امکان قابل توكیل به شخص دیگری نیست و بنابراین، وکیل قادر به انجام این اعمال نیست و در دادگاه مجاز نخواهد شد تا این اعمال را به جای موکل انجام دهد.

استفاده از وکیل برخی نکات و موارد خاصی را که قابلیت تصمیم‌گیری درباره آنها را نیازمند تأیید وکیل توسط موکل می‌سازد، با خود دارد.
این نکات مربوط به عدم اختیار وکیل در قانون آیین دادرسی مدنی، ماده ۳۵، بندهای ۱ تا ۱۴ به طور صریح آورده شده است.
لازم به ذکر است که در صورتی که وکیل بدون اخذ اجازه از موکل، درباره این نکات اقدام کند، موکل می‌تواند طبق روش شکایت از وکیل، از او شکایت کند.