حضانت فرزند پسر

با توجه به اختلافات و جدایی والدین از هم به هر دلیلی، مسئله حضانت فرزندان همواره یک موضوع حساس در بین آن‌ها بوده است.
پس از جدایی والدین به دلیل تنش‌ها در خانواده یا طلاق، نیاز به تصمیم‌گیری درباره اینکه کدام یک از والدین باید مراقبت از فرزندان را بر عهده بگیرد، پیش می‌آید.
به همین جهت، قانونگذاران به طور ویژه به مسئله حضانت فرزندان توجه ویژه‌ای داشته‌اند.

اختلافات بین والدین می‌تواند در مورد سن حضانت فرزندان رخ دهد.
سوال این است که پس از جدایی، فرزندان تا چه سنی باید با مادر و تا چه سنی با پدر باشند.
اما مساله اصلی در اینجا، به دلیل قانون جدید حضانت، مربوط به سن حضانت فرزندان پسر است.
در این قانون، تفاوتی ایجاد شده است که تا به حال موضوع اختلافات و نزاعات بین والدین بوده است.

به مناسبت این موضوع، در این نوشتار قصد داریم تا درباره "حق قانونی و مسئولیت ها" بحث و بررسی انجام دهیم.
با اشاره به این سئوال که "اگر شما تا سن قانونی نرسیده اید، در چه موقعیت هایی می توانید به عنوان یک شخص بالغ از حقوق و مسئولیت ها لذت ببرید؟" با هدف بررسی دقیق این موضوع، به تفصیل به بحث در سه مرحله مختلف، به عنوان یک کودک، نوجوان و نهایتا به عنوان یک بالغ می پردازیم.
جوانان به طور معمول در سنینی از ۷ تا ۱۸ سال مسئولیت های خود را می آموزند و درک می کنند که به اندازه کافی بالغ هستند تا تصمیماتشان را بگیرند و عواقب آن را متقبل شوند.
اما تمام مسائل قانونی در این مرحله با همراهی و نظارت والدین یا سرپرستان قانونی قابل حل هستند.
در مرحله بالغی، فرد مسئولیت کامل بر خودش دارد و حقوق قانونی را بر اساس قوانین و پیمان های مربوطه اداره می کند.
این شامل حقوق مالکیت، حق رای، حقوق کاری و دیگر حقوق اساسی است.
در این مرحله، فرد مانند سایر افراد بالغ به طور کامل از حقوق خود استفاده می کند و مسئولیت های خود را به عهده می گیرد.
با توجه به این توضیحات، به اندازه کافی مهم است که همه ما به عنوان شهروندان مسئول باشیم و حقوق و مسئولیت های خود را به درستی بشناسیم و از آنها پیروی کنیم.
این موضوع به طور مستقیم به تامین امنیت و عدالت در جامعه کمک می کند و همچنین به ایجاد رابطه سالم و متقابل احترام بین افراد کمک می کند.

حضانت فرزند پسر تا سن هفت سالگی

به عنوان یکی از محققان روانشناسی، ما می دانیم که دوران نوزادی تا هفت سالگی از مهم ترین دوره های شکل گیری شخصیت روانی فرد است.
در این دوره، حضور مادر به عنوان فراهم کننده نیازهای جسمانی و روانی کودک، بسیار مهم و اساسی است.
در گذشته، تصور می شد که فقط دختران نیاز به حضور مادر تا سن هفت سالگی دارند و پسران باید با پدر خود باشند، اما امروزه این تفکر قابل قبول نیست.
این قضیه به طور کلی به ما یادآور می شود که نیازهای کودکان باید به طور کامل مرتفع شوند و هر دو والدین باید به طور مساوی در تامین نیازها و پرورش کودکان شریک باشند.
برای مثال، فرزندان نیاز به عشق، محافظت، حمایت، همبستگی و برخورداری از یک محیط امن دارند.
از طرف دیگر، تداوم حضور و توجه والدین در دوران نوجوانی و بزرگسالی نیز برای شکل گیری شخصیت سالم و تعامل اجتماعی روانی افراد بسیار اهمیت دارد.
به عبارتی دیگر، ترکیب حضور و توجه مادر و پدر در همه دوران های رشد از نوزادی تا بزرگسالی برای شخصیت سازی و توانمندی های روانی کودکان بسیار ضروری است.

با توجه به ورودی بالا، مقررات قانونی نیز در خصوص "حضانت فرزندان"، به ویژه "حضانت بچه پسر" و "سن حضانت فرزند پسر" به آن توجه دارد.
بر اساس ماده 1169 اصلاحی قانون مدنی: حضانت و نگهداری کودکی که والدین جدا از یکدیگر زندگی می‌کنند، تا سن هفت سالگی اولویت به مادر تعلق دارد و بعد از آن به پدر.
بنابراین، به پرسش "کی حق حضانت بچه پسر را دارد؟" می‌توان پاسخ داد: حق حضانت فرزند پسر تا سن 7 سالگی با مادر است، مگر اینکه از مادر حق حضانت سلب شود.

حضانت فرزند پسر تا سن پانزده سالگی

بر اساس قانون مدنی، هنگامی که فرزند پسر به سن هفت سالگی می‌رسد، حضانت وی از مادر گرفته می‌شود و به پدر واگذار می‌شود.
با این حال، باید توجه داشت که طبق ماده 1169 قانون مدنی، در مورد حضانت فرزند پسر پس از 7 سالگی، در صورت بروز اختلاف بین والدین، دادگاه با رعایت مصلحت کودک، تصمیم‌گیری و رای صادر می‌کند.

اما به طور کلی و در صورتی که هیچ اختلافی وجود نداشته باشد، پس از گذشت هفت سال از تاریخ تولد فرزند، حضانت به پدر واگذار می‌شود و وظیفه پدر بر عهده دارد که تا سن پانزده سالگی فرزند پسر خود را تحت حضانت خود نگه دارد.
به عبارت دیگر، فرزند پسر تا سن پانزده سالگی، که سن بلوغ او محسوب می‌شود، در اختیار پدر خود خواهد بود.
البته مادر نیز هنوز هم حق دیدار با فرزند خود را دارد و هیچکس نمی‌تواند از دیدار با فرزند جلوگیری کند.
لازم به ذکر است که پرداخت نفقه برای فرزند پسری که تا سن هفت سالگی با مادرش زندگی می‌کند، بر عهده پدر است و او موظف است هزینه‌های مربوط به حضانت فرزند را تامین کند.

حضانت فرزند پسر بعد از سن پانزده سالگی

بر اساس مفاد قانون مدنی، در خصوص شخصیت حقوقی کودکان، والدین می توانند حضانت بر دلِ بچه هایِ خود داشته باشند.
اما در صورتی که هر کدام از والدین صلاحیت نگهداری بر روی فرزند را نداشته باشند، قاعدتاً باید از قرارداد میان والدین برای تصمیم‌گیری درباره حضانت استفاده کنند.
تا سن هفت سالگی، تصمیم درباره حضانت بچه ها با مادر قرار است باشد و پس از آن به دلایلی با پدر می‌شود.
اما پس از رسیدن فرزند به سن پانزده ساله، به موجب قانون، حضانت بر دلِ فرزند خاتمه می‌یابد و خود فرزند می‌تواند تصمیم بگیرد که با کدام یک از والدین خود زندگی کند.
بنابراین، پس از دوران پانزده سالگی، حضانت فرزند پسر نیاز به اقدام قانونی ندارد؛ زیرا کودک خود می تواند به طور مستقل تصمیم بگیرد که با پدرش یا مادرش زندگی کند.
در ضمن، در این بازه زمانی، اگر بچه پسر با مادرش زندگی کند، نفقه او همچنان باید توسط پدر تامین شود.
قاعده‌های قضایی برای تعیین حضانت بچه پسر بر اساس سن و مصلحت کودک تعیین می‌شود و این تصمیم در نهایت توسط دادگاه قضاوت می‌شود.