اعتبار اسناد رسمی

با توجه به قوانین قانونی، "سند" به هر نوشته‌ای مشتمل است که می‌توان به آن در مقام دعوا یا دفاع از دعوا استناد کرد.
این نوشته یا "سند" را می‌توان به دو دسته اسناد عادی و اسناد رسمی تقسیم کرد که تفاوت‌هایی با یکدیگر دارند.
بخصوص در مورد اعتبار سند، توان اجرایی و توان اثباتی اسناد رسمی بالاتر از اسناد عادی است.
در دانیای قانون و دادگاه‌ها، اعتبار سند رسمی به میزان مقاومت سند در برابر تعرض به اصالت و صحت آن اشاره دارد.
بنابراین، بر خلاف اسناد عادی، ردیابی اسناد رسمی تنها از طریق اثبات جعل بودن سند امکان پذیر است و نمی‌توان در برابر سند رسمی ادعای انکار و تردید داشت.
در این جا، قصد داریم به بررسی اعتبار اسناد رسمی در قانون و دادگاه‌ها بپردازیم و توضیحی در مورد اعتبار اسناد رسمی در مقابل اسناد عادی ارائه دهیم.
در این راستا، ابتدا به توضیح مختصری درباره سند رسمی و سند عادی می‌پردازیم و سپس به بررسی اعتبار سند رسمی در مقابل سند عادی می‌پردازیم.

سند رسمی و سند عادی

با توجه به تعریف ماده 1287 قانون مدنی، یک سند رسمی به معنای یک نوع سند است که طبق این ماده، "هر گونه سندی که به صورت رسمی تنظیم و در دفاتر اسناد رسمی و ثبت املاک یا نزد سایر مقامات رسمی، به وفق قوانین مربوطه و بر اساس صلاحیت مربوطه صورت پذیرد، به عنوان یک سند رسمی محسوب می‌شود.
" با توجه به این تعریف از سند رسمی، می‌توان ارکان سند رسمی را به شرح زیر بیان کرد:- مورد تنظیم و صدور در دفاتر اسناد رسمی- صورت گرفته به همراه ثبت املاک- مطابق قوانین مربوطه- با رعایت صلاحیت مربوطه

این مهم است که اسناد رسمی به وسیله یک مقام رسمی تهیه می‌شوند؛ در مقابل، اسناد معمولی توسط افراد عادی تهیه می‌شوند.

ثانیا، باید به این نکته توجه داشت که اسناد رسمی باید توسط مقامات رسمی تهیه شده و به موجب صلاحیت های قانونی خاصی تهیه شوند.
بنابراین، اگر مقامی صلاحیت لازم برای تهیه یک سند رسمی را نداشته باشد، آن سند نمی‌تواند به عنوان سند رسمی شناخته شود.

ثالثا، این مهم است که مامور رسمی باید سند رسمی را در محدوده صلاحیت خود و طبق قوانین مربوطه تنظیم کند.
برای دریافت اطلاعات بیشتر درباره تعریف سند رسمی و تفاوت آن با سند معمولی، بر روی لینک های زیر کلیک کنید: تعریف سند رسمی و تفاوت سند رسمی و سند معمولی

به موجب ماده‌ی ۱۲۹۳ قانون مدنی، وقتی سندی توسط یکی از مقامات رسمی تهیه می‌شود، اما آن مقام صلاحیت تنظیم آن سند را نداشته و یا الزامات قانونی در تنظیم آن را رعایت نکرده باشد، سند مذکور اعتبار عادی خواهد داشت اگر دارای امضا یا مهر طرف باشد.
همچنین، طبق ماده‌ی ۱۲۸۹ قانون مدنی، سایر اسناد عادی به جز اسنادی که در ماده‌ی ۱۲۸۷ ذکر شده است، اعتبار عادی خواهند داشت.
برای کسب اطلاعات بیشتر درباره‌ی تعریف اسناد عادی و انواع سند عادی، اینجا کلیک کنید.

اعتبار سند رسمی در مقابل سند عادی

در بخش قبل، به معرفی و توضیح مفهوم "سند رسمی و سند عادی" پرداختیم.
اما اکنون قصد داریم به سوالاتی بپردازیم که درباره "اعتبار سند رسمی در مقابل اسناد عادی" و نحوه تعیین "اعتبار اسناد رسمی بر اساس قانون و در محاکم" مطرح می‌شوند.
اعتبار سند رسمی در مقابل اسناد عادی چگونه است؟هنگامی که بحث به اعتبار سند رسمی در مقابل اسناد عادی می‌پردازد، بایستی توجه کنیم که سند رسمی، به دلیل رعایت قوانین و مقررات رسمی، در برابر سند عادی بیشترین اعتبار را دارد.
به عبارت دیگر، سند رسمی توسط مقامات رسمی تأیید و صادر شده است و به دلیل این تأیید، رتبه و اعتبار بیشتری در نظام حقوقی دارد.
چگونه اعتبار اسناد رسمی بر اساس قانون و در محاکم تعیین می‌شود؟اعتبار اسناد رسمی، به طور کلی بر اساس قانون و مقررات جاری در جامعه تعیین می‌شود.
در صورت بروز اختلافات و نیاز به تعیین اعتبار یک سند رسمی، می‌توان با ارجاع به قوانین و مقررات مربوطه و حاکمیت مجموعه قوانین، در محاکم عدلیه، صلاحیت مورد نیاز را برای سند رسمی به اثبات رساند و در نهایت براساس این قانون‌ها، تصمیم گیری صورت خواهد پذیرفت.
در نتیجه، سند رسمی نسبت به سند عادی به دلیل تأیید رسمی و رعایت قوانین و مقررات، اعتبار بیشتری دارد و برای تعیین اعتبار یک سند رسمی، بایستی به قوانین و مقررات مربوطه و حاکمیت مجموعه قوانین توجه کرد و در صورت نیاز، به محاکم عدلیه مراجعه نمود.

در پاسخ به سؤال مطرح شده، باید تأکید شود که طبق ماده 70 از قانون ثبت، سندی که به طور قانونی ثبت شده، دارای اعتبار رسمی است و تمام محتوا و امضاهای آن معتبر خواهند بود، به استثنای مواردی که جعلی بودن آن سند ثابت شود.
اصطلاح "اعتبار سند رسمی" در اینجا به معنای "اصالت" است و بر اساس آن، اصلی بر اصالت سند رسمی است و اگر فردی تمایل داشته باشد که اعتراضی علیه اصالت سند رسمی داشته باشد، تنها باید ادعای جعل آن را مطرح کند و اصالت سند را اثبات کند.
اما او نمی تواند ادعای انکار و تردید را درباره سند رسمی داشته باشد.
بنابراین، اصل اصالت سند رسمی و اعتبار آن که در ماده 70 قانون ثبت به آن اشاره شده است، به ویژه برای سند رسمی بوده و سند عادی این امتیاز را ندارد.
بنابراین، امکان انکار و تردید نسبت به سند عادی وجود دارد.
برای کسب اطلاعات بیشتر درباره انکار و تردید نسبت به سند عادی و همچنین ادعای جعل اسناد، لطفاً روی لینک کلیک کنید.

علاوه بر موارد گفته شده، باید توجه کنیم که ماده 1290 قانون مدنی معتبریت اسناد رسمی همچنین در محاکم تعیین می‌کند.
طبق این ماده، اسناد رسمی مربوط به طرفین قراردادها، وراث و نمایندگان آنها معتبر و مورد توجه است، به شرطی که قانون مصوب وضوحا این را تأیید کند.
بنابراین، محتوای اسناد رسمی، در صورتی که قانون به آن ارجاع داده باشد، حتی به اشخاص ثالث نیز اعتبار دارد.
به عنوان مثال، طبق ماده 72 قانون ثبت، تمام معاملات مربوط به املاک غیرقابل نقلی را که طبق قوانین ثبت املاک ثبت شده است، نسبت به طرفین معامله، نمایندگان قانونی آنها و اشخاص ثالث، اعتبار کامل و رسمیت دارند.
برای دریافت اطلاعات کامل‌تر در مورد اعتبار اسناد رسمی و عادی نسبت به اشخاص ثالث، محتوای و مندرجات اسناد رسمی و همچنین اعتبار اسناد عادی، می‌توانید بر روی لینک‌های زیر کلیک کنید: [اعتبار سند رسمی و عادی نسبت به اشخاص ثالث](link1.
html) ، [اعتبار محتویات و مندرجات اسناد رسمی](link2.
html) ، [اعتبار اسناد عادی](link3.
html).