ماده 10 قانون حقوق و دستمزد

متن ماده ۱۰ قانون حقوق و دستمزد

ماده ۱۰ قانون حقوق و دستمزد، درباره مواردی که لازم است در قرارداد کار ذکر و مشخص شوند، تعیین تکلیف می‌کند.
با توجه به ماده ۷ قانون کار، قرارداد اداره کار یا قرارداد کار، یعنی قراردادی کتبی یا شفاهی بین کارفرما و کارگر، که در این قرارداد کارگر عهد و تعهد می‌کند که در مدت موقت یا غیرموقت، برای کارفرما کاری را انجام دهد به ازای دریافت حق السعی.

با توجه به اینکه امکان انعقاد قرارداد کار، هم به صورت قرارداد شفاهی و هم کتبی وجود دارد، قانونگذار، مواردی که باید در انعقاد قرارداد کار، من جمله انعقاد قرارداد کار ب به صورت کتبی، رعایت گردد را مشخص نموده و در متن ماده ۱۰ قانون حقوق و دستمزد، آنها را مورد تصریح قرار داده است.
لذا در این تیتر از مقاله، متن ماده ۱۰ قانون کار یا همان قانون حقوق و دستمزد، ارائه و در تیتر بعدی، به شرح و تفسیر آن، پرداخته خواهد شد.
متن ماده ۱۰ قانون حقوق و دستمزد، مقرر می‌دارد.

با توجه به اینکه قرارداد کار یکی از اصولی‌ترین قراردادها است، برای کسب اطلاعات بیشتر می‌توانید مقاله‌ای با عنوان "معرفی قرارداد کار و اهمیت آن" را در لینک زیر بخوانید.
این قراردادها به‌طور گسترده در دنیای امروز استفاده می‌شوند و پیش‌نهاد می‌شود که حتما آن را مطالعه کنید.

شرح و تفسیر ماده 10 قانون کار

در توضیح و تفسیر ماده 10 قانون کار، ابتدا باید بیان شود که قانون گذار در قانون مدنی امکان انعقاد قراردادها به صورت شفاهی را مجاز می‌داند و فقط در موارد استثنایی مانند انعقاد قرارداد بیمه، نیازی به قرارداد کتبی وجود ندارد.

با در نظر گرفتن این موضوع که در صورت دفاع یا اختلاف، داشتن مدرکی کتبی به شدت به کار می‌آید، توصیه می‌شود طرفین هر نوع توافق، با ویژه متفقین بر قرارداد کار، از انجام توافق شفاهی خودداری و به صورت کتبی، و اگر امکان دارد، در خدمت دو شاهدی که زیر قرارداد امضاء کننده باشند، به انعقاد توافق بپردازند.

با توجه به مطلب قبلی که بیان شد، قسمتی از قانون حقوق و دستمزد در ماده ۱۰ به طور واضح درباره مواردی است که باید در قرارداد کار ذکر و مشخص شوند و الزام است تا وضعیت آنها مشخص گردد.
این ماده به این معنی است که اگر کارگر و کارفرما قصد دارند قرارداد کار را به صورت کتبی یا شفاهی انعقاد دهند، به ویژه در قراردادهای کتبی، ذکر جزئیات طرفین، نوع کار و دستمزد به تنهایی کافی نیست و الزامی است تا وضعیت و بعضی از جزئیات دیگر نیز ذکر شود.

با توجه به اسنادی که در قانون حقوق و دستمزد آمده است، هنگام امضای قرارداد کار، باید تاریخ و مدت زمانی که کارگر درگیر کار بوده است، همچنین شرایطی که در صورت نقض قرارداد کار به وجود می آید، مشخص شود، به خصوص وقتی که قرارداد کار محدودیت زمانی ندارد؛ وظیفه‌ای که کارگر بطوری که حق دریافت دستمزد را به دست آورد، انجام دهد یا نوع کار و حرفه ای که باید انجام دهد تا مستحق دریافت حقوق و پاداش شود؛

تمام مبالغ حقوق و پاداش و هر تفاوتی که تحت هر شرایطی برای کارفرما پرداخت خواهد شد، توسط کارمند قبول می‌شود.
مکان انجام وظایف و کارها توسط کارمند تعیین می‌شود.
ساعات کاری که کارمند باید به کار بپردازد مشخص می‌شود.
مرخصی و تعطیلی‌هایی که کارمند می‌تواند استفاده کند و هر موردی که به طور عمومی در شغل یا محل کار مورد انتظار است، در قرارداد تعریف و ذکر می‌شود.
در نهایت، در صورت وجود قرارداد کتبی، هم کارمند و هم کارفرما – و در صورت وجود شاهدان – آن را امضا می‌کنند و نسخه‌ای از قرارداد به کارمند تحویل داده می‌شود.

نکات حقوقی ماده ۱۰ قانون حقوق و دستمزد

پس از ذکر شرح و تفسیر ماده ۱۰ قانون کار یا همان ماده 10 قانون حقوق و دستمزد، در این قسمت از مطلب، نکات حقوقی ماده ۱۰ قانون حقوق و دستمزد که باید در نظر گرفته شود، بررسی خواهد شد.
این نکات شامل موارد زیر می‌باشند:- استفاده از تگ تفسیر ماده ۱۰ قانون کار یا همان ماده 10 قانون حقوق و دستمزد در توضیحات- ضرورت توجه کارگر و کارفرما به نکات حقوقی ماده ۱۰ قانون حقوق و دستمزد- استفاده از تگ تفسیر ماده 10 قانون کار یا قانون حقوق و دستمزد در توضیحات

نوع کار کارگر باید به طور دقیق مشخص شود و وظایف او تصریح گردد.
همچنین باید نسبت به کاری که انجام می‌دهد و مزدی که دریافت می‌کند، مشخصیت داشته باشد.
همچنین وظایف وی باید با توانایی جسمانی و حرفه‌ای خود تطابق داشته باشد، به عبارتی کارگر بتواند تمامی وظایف خود را به خوبی انجام دهد.

مشخص کردن حقوق کارگرکار، باید حقوق وی مبنایی که کارگر در آن سال قرارداد را منعقد کرده است یا به عبارتی بهتر از حقوق پایه وزارت کار، کمتر نباشد.
همچنین، در صورتی که قانون کار توافق را به دلیل کم بودن حقوق تأیید نکند، توافق غیرقابل قبول خواهد بود و حقوق حداقل برای کارگر درنظر گرفته میشود.
اما هیچ مانعی از تعیین حقوق بیشتر از حقوق مبنا وجود ندارد.
درضمن لازم به ذکر است که درصورتی که کارگر فرزند داشته باشد، حق عائله مندی به او تعلق خواهد گرفت.

ساعات کاری کارگران بر اساس قانون، 8 ساعت کاری است و هر پنجاه دقیقه کار اضافه‌ای که انجام دهند، باید مطابق قانون کار، به صورت ساعت اضافه کاری پرداخت شود.
بدیهی است که حضور در محل کار تنها کافی نیست؛ بلکه انجام وظایف مربوطه نیز لازم است.
همچنین، مراحل پیش آماده کردن برای شروع کار مانند پوشیدن لباس، روشن کردن سیستم و غیره نیز جزو ساعات کاری قانونی در نظر گرفته می‌شود و کارفرما حق کم کردن این زمان‌ها را ندارد.

روزهای تعطیل رسمی و جمعه، همچنین روز کارگر، کار کردن ممنوع است و در صورت اشتغال در این روزها، همچنان نیاز به پرداخت حقوق و مرخصی به افراد وجود دارد.
علاوه بر این، هر کارگر در ماه، پس از انجام کار مقرر، حق مرخصی استحقاقی برای استراحت و همچنین مرخصی استعلاجی و ساعتی را نیز دریافت می‌کند.