قرارداد کار معین و مشخص

رابطه کاری میان کارگر و کارفرما در قالب قرارداد کاری صورت می‌گیرد که حقوق و تکالیف طرفین را تعیین می‌کند.
این قرارداد شامل تعیین حقوق و وظایف است که بر اساس آن، کارگر موظف به انجام کار با کیفیت مطلوب است و کارفرما نیز موظف به پرداخت حداقل دستمزد کارگران می‌باشد.
طبق قوانین کار، قرارداد کاری می‌تواند به صورت‌های مختلفی منعقد شود.
به عنوان مثال، قرارداد کار دائم، قرارداد کار موقت و قرارداد کار معین از این دسته‌بندی می‌باشند.

به مناسبتی خاص، در این مقاله قصد داریم به ارزیابی عبارت "قرارداد کار معین و شرایط آن" بپردازیم.
در این راستا، در بخش اول به تعریف و مفهوم قرارداد کار معین و در ادامه شرایط قانونی آن می‌پردازیم.

قرارداد کار معین چیست

قرارداد کار معین: یک توافق کاری است که در آن کارگر معین، کاری خاص و مشخص را انجام می‌دهد و سپس قرارداد به پایان می‌رسد.
به عبارت دیگر، مدت زمان این نوع قرارداد به عنوان یک قرارداد قابل تعویض در نظر گرفته می‌شود و قابلیت تعیین یک زمان معین و ثابت برای انجام آن وجود ندارد.

با توجه به این که قرارداد کار موقت، به قراردادی گفته می‌شود که برای مدت محدود بین طرفین رابطه کار منعقد می‌شود.
با این حال، قرارداد کار معین بیشتر به قراردادهایی اشاره دارد که زمان ثابت یا مشخصی برای آن مشخص نمی‌شود.
اما قرارداد مشارکت کارگر می‌تواند به عنوان یک نمونه بارز از قرارداد کار معین در کارهای مشخص عمرانی و فنی مانند راهسازی و ساختمانسازی مطرح شود.
این نوع قرارداد در کارگاه ویژه و خاص خود، به عنوان مثال در صنعت ساختمان، اجرا می‌شود.

شرایط قرارداد کار معین در قانون کار

در بخش قبل، مفهوم و تعریف قرارداد کار معین مورد بررسی قرار گرفت و به نمونه‌های آن نیز اشاره شد.
اما در این بخش هدفمان بررسی این سوال است که چه شرایطی را قانون کار برای قرارداد کار معین تعیین کرده است و چه احکامی در خصوص قرارداد کاری معین در قانون کار وجود دارد؟

در پاسخ به این سوال، باید بگویم که طبق ماده 21 قانون کار، یکی از عوامل موجب خاتمه قرارداد کار بین کارگر و کارفرما، پایان قراداد کار معین است.
بنابراین، طبق بند (ه) ماده مذکور، به قرارداد کار معین با انتهای کار خاتمه خواهد داد.
استفاده از قراردادهایی که به کار معین مربوط می‌شوند، نیز پایان کار را به این قراردادها ختم می‌کند.

یکی از مقررات مهمی در قانون کار مربوط به قرارداد کار معین، احکامی نسبت به فسخ قرارداد کار دارد.
براساس ماده 25 قانون کار، اگر قرارداد کار برای انجام یک کار معین منعقد شده باشد، هیچ یک از طرفین به تنهایی حق فسخ آن را ندارند.
از این رو، برای فسخ قرارداد کار، لازم است اقداماتی توسط طرفین یا با توافق آنها انجام گیرد.

بنابراین، زمانی که توافق کاری بین کارجو و کارفرما به صورت توافق نامه معین باشد، هیچ یک از طرفین توانایی فسخ توافق کاری را به تنهایی ندارند.
برای فسخ توافق نامه معین، لازم است که هر دو طرف، یعنی کارجو و کارفرما، به توافق برسند.

واجد ذکر است که مسائل ناشی از نوع این قراردادها باید توسط هیئت‌های تشخیص و حل اختلاف کار مورد بررسی قرار گیرند.
به این معنا که در صورت بروز اختلافی در مورد فسخ قرارداد کاری (مانند قرارداد کاری معین)، هیئت تشخیص و حل اختلاف بایستی به نوع قرارداد مربوطه رجوع کرده و تصمیم لازم را اعلام کند.