بردن فرزند بدون اجازه شوهر

تشکیل خانواده و رسیدن به فرزندی برای ما نیازمند کسب مهارت‌هایی است که هر والد باید به آن توجه کند.
به گونه‌ای که حتی در صورت بروز اختلافات بین زن و مرد، کودکان نتیجه‌ای از ازدواج را آزار نبینند و بهداشت ذهنی آنها به اندازه بهداشت بدنی آنها مورد توجه قرار گیرد.
متأسفانه، علاقه به فرزندان توسط والدین و یا بروز اختلاف و سرکوب کردن گاهی باعث می‌شود که بعضی از والدین تصمیم به اخراج فرزندان از خانه بگیرند و ممانعت کننند طرف دیگر از دیدار با فرزند خود باشد.

"در بعضی مواقع، والدین بعد از بروز اختلافات خانوادگی، تصمیم می‌گیرند بدون اجازه شریک زندگی خود، فرزندان خود را از خانه ببرند.
اما بایستی بدانیم که طبق قانون، تا پایان هفت سالگی، حق حضانت فرزندان برای مادر است.
این موضوع بسیار حائز اهمیت قانونی است و غیر قابل نقض می‌باشد.
بنابراین، اگر مادر به صورت غیر قانونی فرزندان خود را بدون اجازه شوهر از خانه ببرد، در این صورت حکم قانونی به چه صورت خواهد بود؟"

برای پاسخ به این سؤال، در طول این مقاله به بررسی دو موضوع خواهیم پرداخت.
تاکید می‌کنم که نکات زیر را بررسی خواهیم کرد:- توجیه و پیامد بردن فرزند بی وجا از خانه بدون اجازه شوهر چیست؟- در صورتی که مادر فرزندان خود را بدون رضایت شوهر بیرون برد، به چه تنبیهی محکوم می‌شود؟سپس، حقوق و کیفرات مربوط به بردن فرزند از منزل بدون اجازه شوهر را بررسی خواهیم کرد.

بردن فرزند از خانه بدون اجازه شوهر

بر اساس قانون مدنی، پدر و مادر مسئولیت‌های مهمی در قبال فرزندان خود دارند.
این وظایف شامل حضانت و تربیت است.
حضانت به مراقبت جسمی از فرزندان و تربیت به مراقبت روحی و روانی از آنها اشاره دارد.
در صورتی که پدر و مادر در یک خانه زندگی می‌کنند، مسئولیت حضانت و تربیت هر دو به تساوی بر دوش پدر و مادر است.

در برخی موارد، والدین ممکن است به اختلافاتی برسند و تصمیم به طلاق یا جداشدن بگیرند.
در این شرایط، قوانین مدنی حقوق حضانت فرزندان پس از طلاق را تعیین می‌کند.
بنا بر قوانین مدنی، حقوق حضانت برای دختران و پسران تا پایان هفت سالگی در اختیار مادر است و سپس تا دوران بلوغ (نه سال در دختران و پانزده سال در پسران) با پدر است.

امکان دارد قبل از اتخاذ تصمیم جدایی، مثلاً در صورت بروز خشم بین والدین، مادر تصمیم به خروج فرزندان از منزل بگیرد.
در این صورت پرسشی مطرح می‌شود که آیا مادر می‌تواند بدون اجازه شوهر فرزندان را از خانه به محل اقامت خود یا خانواده آشنا ببرد؟ به عبارت دیگر، آیا حضانت مادر بر فرزندان تا سن هفت سالگی، اجازه می‌دهد که مادر بتواند فرزندان را از محل اقامت مشترک خارج نماید؟

پاسخ به این سوال منفی است.
به عبارتی دیگر، بردن فرزند از منزل بدون اجازه شوهر، از نظر شرعی و قانونی اشکال ندارد.
این به دلیلی است که حضانت فرزندان، قبل از طلاق، حق و وظیفه هر دو والدین است و مادر نمی‌تواند از این موضوع جلوگیری کند.
همچنین، ملاقات با فرزند نیز قانوناً حق هر دو والدین است و بردن فرزند از منزل بدون اجازه شوهر حق پدر را سلب می‌کند.
به همین دلیل، در ادامه به بررسی حکم مادری که فرزندان خود را بدون رضایت شوهر از خانه بیرون می‌برد، خواهیم پرداخت.

"گفتن این نکته ضروری است که شرعا و قانونا، حتی خود زن نیز اجازه ترک زندگی مشترک را بدون اجازه شوهر ندارد.
اگر دلیل ترک منزل از سوی زن غیر موجه باشد، امکان دارد که به عنوان زن ناشزه شناخته شود و به عدم تمکین متهم شود.
بنابراین، در صورتی که زن از خانه بدون داشتن عذر موجهی (مانند آسیب جسمی و روحی برای زن در حالی که در منزل با همسر است) برود، حق نفقه نیز قطع خواهد شد.
"

حکم مادری که فرزندانش را از خانه بدون اجازه شوهرش ببرد

در مطلب قبلی، به بررسی یک مسئله پرداختیم که بردن فرزندان از خانه بدون اجازه شوهر، امکان‌پذیر نیست و حتی زن نیز به لحاظ تکلیف ملزم به تمکین در برابر شوهر خود نمی‌تواند بدون رضایت او، عملیات ترک خانه یا منزل مشترک را انجام دهد.
ممکن است سؤالی مطرح شود که چه حکمی در مورد مادری است که فرزندان خود را از خانه بدون اجازه شوهرش بردارد.

به این سؤال که چه حکمی نسبت به زنی که به تأمین تأسیس یا حقوق بندی بلافاصله یا بدون اجازه همسرش، از خانه بیرون ببرد، در پاسخ باید گفت که اگر هنوز زن و مرد در حال ازدواج هستند و زن دارای حضانت از فرزندان نیز باشد، در صورت ثابت بودن ادعایی، زن ممکن است مورد عدم رضایت یا توهین قرار گیرد.
این حکم در حقوق مدنی و جرم شناختی متکی است و می‌تواند تبعات حقوقی و جزایی برای زن مذکور در پی داشته باشد.

اگر زن و شوهر جدا شده باشند و حضانت فرزند به عهده پدر باشد، مادر نمی‌تواند بدون اجازه، فرزندان را از منزل شوهر خارج کند؛ زیرا در این شرایط، هم حضانت و هم ولایت قهری پدر و جد پدری قوت خود را حفظ می‌کند و مادر نمی‌تواند برای حضانت فرزندان، حقوق پدر را نقض کند؛ مگر آن‌که با استفاده از راهکارهای قانونی، به سلب حضانت از پدر بپردازد.

برای نقد و بررسی وضعیتی که در آن والدین طلاق یافته و حضانت فرزندان به مادر واگذار شده است، راه‌حل‌های حقوقی در این خصوص وجود دارد.
به عبارتی دیگر، به دلیل اینکه پدر حق دارد با فرزندان خود ملاقات داشته باشد، مادر نمی تواند آنها را به مسافرت ببرد یا در هر روش دیگری قدرت بیشتری در قبال برقراری ارتباطات پدر و فرزندان داشته باشد.
از طرفی، در صورتی که مادر فرزندان را بدون اجازه شوهر از خانه ببرد، به عنوان یک در نظر گرفته شده است، حقوق و تحملات قانونی به اجرا در می‌آید، که ممکن است به پیامدهای کیفری نیز منجر شود.
در ادامه، قوانین و مقررات مربوط به حقوق مادران در مورد حمل و نقل فرزندان بدون اجازه شوهر، در جنبه‌های حقوقی و کیفری، مورد بررسی قرار می‌گیرد.

در ابتدا، باید ماده ۴۲ قانون حمایت خانواده را مورد بررسی قرار دهیم.
این ماده درباره حکم بردن فرزند از منزل بدون رضایت شوهر صحبت می‌کند.
بر طبق این ماده، فرزندان را نمی‌توان بدون رضایت ولی، قیم، مادر یا شخصی که حضانت به وی سپرده شده است، از محل اقامت یا منزل مشخص شده خارج کرد.
خواهشمندیم توجه داشته باشید که تا وقتی دادگاه این موضوع را در مصلحت فرزند بداند و در نظر حق ملاقات دیگری باشد، تخصیص محل دیگر یا فرستادن فرزند به خارج از کشور مجاز نیست.
البته در صورتی که ذی نفع تضمین کند که فرزند را مجدداً برمی‌گرداند.

حکم حقوقی مادری که فرزندانش را از خانه بدون اجازه شوهرش ببرد

همان طور که گفته شد، یک مادر که بدون اجازه شوهرش فرزندانش را از خانه برده، می‌تواند به لحاظ حقوقی و کیفری مورد بررسی قرار گیرد.
از نظر حقوقی، قوانین در خصوص حق حضانت بر مبنای استحقاق و مصلحت فرزند تعیین شده است.
اگر مادر به هر دلیلی، خارج شدن فرزندان را از خانه پدر، منجر به تضییع حق حضانت خود شود، قاعده می‌گوید که ممکن است حق حضانت او سلب شود.

حقوق مادری که فرزندان خود را بدون مجوز شوهر از منزل ببرد، در قانون حمایت خانواده در ماده 41 وضع شده است.
بر اساس این ماده، اگر دادگاه قانونی مشخص کند که مسئول حضانت از انجام وظایف مشخص در ارتباط با این موضوع امتناع می‌نماید و یا جلوی دیدار فرزندان زیر حضانت با افراد ذی حق را می‌گیرد، دو اقدام زیر را می‌تواند انجام دهد:

 نخست؛ به دلیل عدم رعایت تکالیف حضانت و محروم کردن پدر از دیدار با فرزندانش، تصمیم گرفته شود که حضانت را به فردی دیگر واگذار کند و در واقع، حضانت را از مادر سلب نماید؛ بنابراین، اقدام مادر برای خروج فرزندان از خانه بدون رضایت شوهر، ممکن است منجر به سلب حضانت از او گردد.

"دوم؛ به منظور جلوگیری از دیدار شوهر با فرزندان، تعیین وظایف ناظر و محدوده نظارت وی الزامی است تا به نحوی باشد که به مصلحت و خوبی فرزندان تأثیر گذاشته شود.
بنابراین، حکم مادری که بدون رضایت شوهر، فرزندان خود را از خانه بیرون می‌برد، به احتمال زیاد شامل تعیین ناظر حضانت می‌شود.
"

حکم کیفری مادری که فرزندانش را از خانه بدون اجازه شوهرش ببرد

در بخش قبل، به بررسی "حکم حقوقی مادری که فرزندانش را از خانه ببرد" پرداختیم که طبق آن، "حکم مادری که بدون اجازه شوهر، فرزندانش را از منزل ببرد" به دلیل "جلوگیری از ملاقات با فرزند" می‌تواند منجر به سلب حضانت مادر شود و یا دادگاه می‌تواند ناظری را تعیین نماید.
علاوه بر این، در قانون حمایت خانواده، مقرر شده است که "حکم مادری که بدون اجازه، فرزندانش را از خانه شوهر ببرد" به عنوان ضمانت اجرای کیفری نیز صادر شود.
حکم کیفری برای مادری که فرزندانش را از خانه خارج کند، در مواد 40 و 54 قانون حمایت خانواده ذکر شده است.

براساس ماده ۴۰ قانون حمایت از خانواده، خودداری از تحویل فرزند به شخصی که حضانت را به عهده دارد ممکن است به مجازات بازداشتی منجر شود.
بنابراین، اگر حضانت به پدر باشد و مادر فرزند را بدون اجازه به منزل خود ببرد و تحویل ندهد، ممکن است تحت حکم کیفری مادری که فرزندانش را بدون اجازه از منزل خارج می‌کند بازداشت شود.
بنابراین، احترام به قانون و حقوق والدینی از اهمیت بالایی برخوردار است.

هر فردی که از اجرای حکم دادگاه درباره حضانت فرزند، استنکاف کند یا مانع اجرای آن شود، یا امتناع کند که فرزند را تحویل دهد، بر اساس در خواست ذی نفع و بر اساس دستور دادگاهی که رای اولیه را صادر می‌کند، تا زمان اجرای حکم، بازداشت می‌شود.

براساس ماده 54 قانون حمایت از خانواده، حق اجرای ممنوعیت دیدار با فرزند مطابق با طرفیتی که حضانت را دارد، تضمین شده است.
در صورتی که مادر حق حضانت را داشته ولی امکان ملاقات فرزندان با پدر را انکار کند، عواقب کیفری از جمله جریمه نقدی به او تحمل خواهد شد و طرف مقابل می تواند با استفاده از فرم نمونه اظهارنامه ملاقات فرزندان مشترک، از وی درخواست کند که به تکلیف قانونی خود عمل کند.
بنابر متن ماده مذکور: