با توجه به اینکه تربیت اطفال تنها بر جنبه‌های فردی و خانوادگی محدود نمی‌شود و نحوه تربیت اطفال نقش اساسی در سرنوشت جامعه دارد، حق دولت و سازمان‌های اجتماعی این است که در تعلیم و تربیت اطفال و نوجوانان بی تفاوت نباشند. بنابراین، ضروریست که دولت از طریق آموزش و پرورش عمومی و همگانی در مراحل مختلف ابتدایی، متوسطه و عالی دخالت کند و این وظیفه اجتماعی مهم را از طریق وسایل ارتباط جمعی نیز انجام دهد. در این مقاله، هدف ما بررسی نقش دولت در تربیت اطفال و نوجوانان است. بنابراین، ابتدا به طور کلی به بحث تربیت اطفال و نوجوانان می‌پردازیم و سپس نقش دولت در این زمینه را بررسی خواهیم کرد.

تربیت اطفال و نوجوانان

نگهداری و تربیت کودکان و نوجوانان نیازمند ارائه حمایت و مراقبت های فیزیکی و روحی از سوی والدین می باشد. این مسئولیت به عنوان حضانت فرزندان شناخته می شود. همچنین، برای رشد صحیح روحی و اخلاقی آنها، نیاز به مراقبت های مناسب روحی و روانی نیز دارند تا استعدادهای مفید آنها تعالی کند و از انحرافات اخلاقی جلوگیری شود. در مراحل اولیه زندگی و در سنین کمتر، تنها والدین مسئول تربیت کودکان هستند؛ اما در طول زمان، دولت، سازمان ها و نهادهای عمومی نیز در این مسئله دخالت خواهند داشت. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد تربیت فرزندان در خانواده و شخصیت های تربیت کننده، لطفاً روی لینک کلیک کنید.

نقش دولت در تربیت اطفال و نوجوانان

با توجه به اهمیت نقش مهم دولت در حوزه آموزش و پرورش کودکان، در سال ۱۳۲۲ قانون اولین برنامه تحصیل و پرورش عمومی اجباری و رایگان در ایران تصویب شد و آموزش ابتدایی به صورت اجباری شد. سپس در سال ۱۳۵۰، علاوه بر آموزش ابتدایی، آموزش متوسطه نیز اجباری شد و در قانون تامین وسایل و امکانات تحصیل کودکان و نوجوانان ایرانی مصوب ۱۳۵۳، مقرراتی درباره آموزش و پرورش کودکان و نوجوانان تصویب شد که والدین را از ممانعت از تحصیل فرزندان منع می‌کرد و برای تخلف کنندگان، جریمه و مجازات حبس تعیین شد.