«جلب متهم» به وسیله‌ی برگه‌ی جلبی که امضای «بازپرس» را در بر دارد انجام می‌گیرد. البته جلب باید قبل از اینکه به متهم ارسال شود، به اطلاع او رسیده باشد. امکان جلب متهم وقتی فراهم است که او در دسترس باشد. در مواردی که دسترسی به متهم وجود ندارد، جلب او امکان‌پذیر نیست. در این حالت، قاضی کشیک یا بازپرس پرونده می‌توانند طبق قانون اقداماتی را انجام دهند تا از فرار متهم یا دسترسی ناقص به او جلوگیری کنند. یکی از این اقدامات «دستور ممنوع الخروجی متهم از کشور» است. ماده ۱۸۸ قانون آیین دادرسی کیفری سال ۹۲ به ممنوع‌بودن خروج متهم از کشور می‌پردازد. به همین دلیل، در این مقاله به بررسی ماده ۱۸۸ قانون آیین دادرسی کیفری، شرایط صدور منع خروج متهم از کشور، مدت اعتبار دستور منع خروج متهم و دلایل لغو دستور منع خروج از کشور پرداخته می‌شود.

ماده 188 قانون آیین دادرسی کیفری

ماده ۱۸۸ قانون آیین دادرسی درباره ممنوع الخروجی متهم تعریف می‌کند که تا زمانی که متهم در دسترس قرار نگیرد، بازپرس می‌تواند با توجه به اهمیت و ادله ای که برای وقوع جرم موجود است، دستور ممنوعیت خروج او از کشور را صادر کند. اعتبار این دستور شش ماه است و قابلیت تمدید دارد. در صورت حضور متهم در بازپرسی و یا صدور قرار موقوفی، ترک و یا منع تعقیب، ممنوعیت خروج از کشور منتفی می‌شود و این مسئله بلافاصله به مراجع مربوط اطلاع داده می‌شود. در صورتی که مدت زمان مندرج در دستور ممنوعیت خروج منقضی شود، این دستور به طور خودکار منتفی می‌شود و مراجع مربوط نمی‌توانند از خروج متهم جلوگیری کنند.

شرایط صدور منع خروج متهم از کشور

مدت اعتبار دستور منع خروج متهم

ماده ۱۸۸ قانون آیین دادرسی کیفری مشخص می‌کند که دستور ممنوعیت خروج متهم برای مدت شش ماه صادق می‌باشد و قابلیت تمدید نیز دارد.