عقیم بودن همسر

هر زندگی زناشویی ممکن است یک روز به مسیری ناشکفته برخورد کرده و به طور غیرمنتظره به پایان برسد.
علل این پایان ناگوار بسیار متنوع هستند، اما یکی از شایع‌ترین دلایل آن، می‌تواند برخاسته از نازایی همسر باشد.
آمارهای جهانی نشان می‌دهند که حدود ۱۵ درصد از زوجین با مشکل ناباروری روبرو هستند.

بعضی از علت های بروز بی حاصلگی در زنان عبارتند از:قطع شدن مسیر انتقال سلول های تخمک، کاهش تولید تخمک، تولید تخمک ناسالم، صدمات جسمانی، زندگی نامناسب مثل مصرف الکل و مواد مخدر یا تعرض به پرتوهای ایکس.
در این شرایط، زوجین چند انتخاب دارند.
آنها می توانند همچنان با همسرشان زندگی کنند یا درخواست طلاق دهند.

با توجه به حقیقتی که هر زن تا سن مشخصی قادر به داشتن فرزند است و در نظر گرفته شده است که بچه دار شدن برای هرفرد حقی طبیعی است، قوانین مربوط به این موضوع، هرچند با شرایط و آرازوهای خاص خودشان، وجود دارند.
ما در اینجا به بحث در مورد عقیم بودن همسر و طلاق به دلیل نازایی شوهر می‌پردازیم.

فهمیدن عقیم بودن همسر در دوران نامزدی

"به طور گسترده می‌توان ادعا کرد که یکی از علل رایج برای جدایی، عدم توانایی زوج همسر است.
اما با توجه به تلاش‌های بزرگی که در علم پزشکی به وقوع پیوسته است، اکنون زوجین کمتری با مشکل بی‌افراد روبه‌رو خواهند بود و با کمک روش‌های متنوعی، امکان باروری به دست آمده است.
"

تشخیص عقیمیت همسر در طول مراحل مختلف زندگی، مانند دوران نامزدی، می تواند تأیید شود.
اگر همسر در این دوران متوجه شود که همسرش به دلایل مختلف عقیم است و تمایل به جداشدگی دارد، می تواند درخواست طلاق را با دریافت گواهی پزشکی قانونی یا پزشک معتمد مبنی بر عقیمیت همسرش داشته باشد.
در این شرایط، تمام فرآیند طلاق باید به شکل عادی خود انجام شود.

نحوه گرفتن طلاق به دلیل عقیم بودن همسر

قانون به صورت خاص تعریفی از "ناباروری" ارائه می‌دهد.
مفهوم "ناباروری" در این قانون مربوط به زوجی است که در طی یک سال به خاطر داشتن رابطه جنسی منظم و عدم استفاده از روش‌های جلوگیری از بارداری، هنوز هم باردار نشده اند.
این قانون در سال ۱۳۵۳ تصویب شده است و به مسائل "ناتوانی جنسی همسر" و "حق طلاق" اشاره دارد.

قانون مورد نظر در سال ۱۳۹۱ مجددا تصویب شده و تاکنون قابل اعمال است.
این قانون در بند ۱۰ قانون حمایت از خانواده، حق "طلاق" را در قرارداد ازدواج دائم تعیین کرده است.
در این قانون آمده است که در صورتی که شوهر در طول پنج سال قادر به زایمان نباشد، همسر اجازه دارد پس از این مدت زمان، درخواست "طلاق" را ارائه دهد و پس از تایید نازایی همسر توسط دادگاه، اجازه به انجام "طلاق" می‌دهد.

قانون حمایت از خانواده معتقد است که حتی اگر شرایط ضمن عقد در خصوص امضا صورت نگیرد، باز هم امکان جدا شدن همسر از یکدیگر وجود دارد، در صورتی که بر اساس اخلاق، عقل و شرع، آگاهیمان را نسبت به بی امکان بودن انجام وظایف زناشویی نشان می‌دهد، زیرا همسر به طور تثبیت شده ناتوان است.
این تصمیم می‌تواند براساس عسر و حرج و اعتبار عقاید ما پس از پنج سال اتخاذ شود همچنین برای تاکید بر اهمیت این موضوع، به استفاده از تگهای ``مورد نیاز است.

نکته‌ای که در این زمینه باید به آن توجه کرد، این است که در صورتی که همسر تمایلی به انجام روش‌های درمانی مانند بارور کردن تخمک و کاشت آن در رحم یا تزریق اسپرم نداشته باشد، با این حال از حق طلاق برخوردار خواهد بود.
حتی اگر دلیل طلاق، عقیم بودن همسر باشد، زوجه به تمامی حقوق خود مانند مهریه، اجرت المثل و نفقه مستحق خواهد بود.
با این حال باید توجه داشت که اگر همسر به سن یائسگی رسیده باشد یا توانایی باروری نداشته باشد، دریافت حکم طلاق به دلیل عقیم بودن همسر امکان‌پذیر نخواهد بود.

نحوه مختصری از دریافت طلاق به دلیل عدم توانایی باروری در ادامه آمده است:

گذشت پنج سال از آن زمان.

تدوین یک طرح درخواست جدایی