وقتی افراد برای حق خود درخواست قانونی می‌کنند، این دعوا در واقع به منظور کسب حقوقشان است و نه به علت اطلاع از وقوع جرمی. موضوع دعوای حقوقی می‌تواند مربوط به قرارداد اجاره، رهن، بیع یا دعاوی ارث و حتی دعاوی خانوادگی و موارد مشابه باشد. بنابراین، افراد برای اقامه دعوا باید درخواست قضایی خود را ارائه کنند. این درخواست برای هر دعوای کیفری یا حقوقی باید شواهدی را برای اثبات حقانیت خود ارائه کنند، که در قوانین به عنوان "ادله اثبات دعوا" شناخته می‌شوند. این ادله در حوزه قوانین مدنی و حقوقی شامل اقرار، شهادت، اسناد کتبی، امضاها، و قسم هستند. در دعاوی کیفری نیز، ادله اثبات ممکن است شامل اقرار، شهادت، قسامت، سوگند و دانش قاضی باشد. بنابراین، افراد باید یکی از این ادله را ارائه دهند. قسم در دعاوی حقوقی به عنوان دلیل نهایی مورد قبول قرار می‌گیرد و در صورت عدم وجود سایر دلایل، مورد قبول قرار می‌گیرد. لذا، در این مقاله به بررسی نقش قسم در اثبات دعوای حقوقی می‌پردازیم.

قسم در اثبات دعوا حقوقی

قسم بخورانی در حوزه اثبات ادعاهای حقوقی به کار می‌رود. بر اساس ماده ۱۲۵۷ قانون مدنی، هر شخصی که ادعایی را مطرح می‌کند، باید آن را اثبات کند، و در صورتی که شخص متهم نیز بخواهد خود را دفاع کند، باید از ادله و مدارکی که در قانون ذکر شده استفاده کند تا ادعای خود را ثابت کند. قسم یکی از ابزارهایی است که برای اثبات دعاوی استفاده می‌شود. بخوراندن قسم تنها در مقابل طرفین دعوا تاثیر دارد و قاضی می‌تواند با توجه به شخصیت طرفین، اهمیت موضوع و شرایط مورد نظر، قسم را به صورت خاصی اجرا کند و آن را تقویت کند. در واقع، در دعاوی قابل اثبات توسط شهود، مدعی می‌تواند صدور حکم را وابسته به بخوراندن قسم توسط شخص متهم کند. همچنین، شخص متهم نیز می‌تواند در صورتی که مدعی ادعای نقض دین، تعهد یا موارد مشابهی را داشته باشد، صدور حکم را وابسته به بخوراندن قسم توسط مدعی انجام دهد. مدعی یا متهم می‌توانند در صورتی که عمل یا موضوع دعوا مربوط به طرف مقابل باشد، درخواست بخوراندن قسم را از طرف دیگر نیز داشته باشند.