هر بحثی که درباره حقوق بین‌المللی باشد ...

هر آنچه که به اثبات برسد و موجب نقض یک تعهد بین‌المللی شود، واقعیت را نمی‌توان نادیده گرفت.

«میزان و نوع جریمه الزامی جهت تخلف از یک تعهد بین‌المللی» مشخص می‌شود.

صلاحیت شخصی دیوان بین‌المللی دادگستری

تنها فردانتظامات اختیار مند به محکمه بین‌المللی دادگستری هستند و اشخاص و سازمان‌های بین‌المللی مجاز به ارجاع اختلافات خود به محکمه نیستند. بطور عمومی، تنها افرادی که ملیت یک کشور را دارند، می‌توانند دعواهایی را که در برخورد با اشخاص و سازمان‌های خارجی پیش می‌آید، به محکمه ارجاع دهند. در این حالت، نماینده‌ی دولت بطور مستقیم در این دعاوی حضور خواهد داشت. همچنین سازمان‌های بین‌المللی نیز می‌توانند در شرایط خاص و با در نظر گرفتن موارد مشخصی نظر مشورتی را از دادگستری درخواست کنند.

در حقوق بین‌الملل، دولت‌هایی که صلاحیت رفتن به دیوان را دارند به سه دسته تقسیم می‌شوند. این دسته‌بندی شامل دولت‌هایی است که: ۱. صلاحیت عمومی دارند: یعنی به تمام موارد قابل اعتراض و اختلاف دسترسی دارند. ۲. صلاحیت خاص دارند: صرفاً در مواردی می‌توانند دیوان را مراجعه کنند که قبلاً موافقت‌نامه‌ای را امضاء کرده‌اند و صلاحیت خود را خصوصاً در آن موارد محدود می‌کنند. ۳. صلاحیت انتخابی دارند: یعنی به صلاحیت دیوان را بر اساس وضعیت و شرایط خاصی محدود می‌کنند.

موجودیت‌هایی که به طور همزمان عضو سازمان ملل و اساسنامه دیوان هستند 1emکشورهای نیکو است.

دو کشور غیرعضو سازمان ملل متحد، که عضو اساسنامه دیوان هستند و طبق شرایطی که شورای امنیت سازمان ملل متحد به مجمع عمومی توصیه می‌کند، قابل قبول هستند.

3 کشور غیر عضو سازمان ملل و غیر عضو دیوان، موظفند یک بیانیه را در دیوان ثبت کنند و همچنین شرایطی که شورای امنیت در این مورد تعیین کرده است را اجرا کنند.

صلاحیت ترافعی دیوان بین‌المللی دادگستری

در رابطه با این مسئله، چون رجوع به دیوان بین‌المللی دادگستری به مبنای صلاحیت نیاز دارد، کشورها باید به نحوی موافقت خود را برای قبول صلاحیت دیوان اعلام کنند و بدون اعلام موافقت، دیوان اجازه حل و فصل اختلافات را ندارد. صلاحیت دیوان در دو دسته صلاحیت اختیاری و صلاحیت اجباری تقسیم می‌شود.

اختیار صلاحیت: در این نوع از صلاحیت، کشورها می توانند پس از بروز نزاع، توافق کنند که منازعات را به دیوان منتقل کنند. طرفین می توانند با انعقاد یک توافقنامه خاص که نشان دهنده توافق آنها است، صلاحیت را به دیوان اختصاص دهند و به آن ارجاع دهند.

۲ صلاحیت اجباری: در این قسمت از صلاحیت، دولت‌ها یک سری قدرت‌های اجباری به دیوان می‌دهند تا قبل از وقوع هرگونه اختلاف، به آن پرداخته و آن را بررسی کند. این صلاحیت به صورت زیر اعمال می‌شود:

قبول تأیید اختیاری از طریق شرط ملزومی که با ارائه "اعلامیه پذیرش" و ارسال آن به دبیرکل سازمان ملل متحد صورت می‌گیرد، به صورت قطعی قابل قبول است. از بین پنج عضو دائم شورای امنیت، تنها انگلستان مجوز اجباری دیوان را اعلام کرده است. در این اعلامیه‌ها به طور معمول، صلاحیت به صورت نسبی قبول می‌شود.

در صورت وجود تفاوت نظر، اصل بر این است که صلاحیت اختیاری اولویت دارد و در مواقع استثنا، صلاحیت اجباری دیوان مورد استفاده قرار می‌گیرد.

پذیرش "صلاحیت" در قبال میثاق‌نامه‌ها و کنوانسیون‌هایی که قبلاً توسط طرفین به صورت مخصوص امضا شده و پذیرفته شده‌اند، از قبیل ماده ۹ کنوانسیون جلوگیری و منع نژادپرستی یا کنوانسیون حقوق دریا که در آن مکانیزم حل و فصل اختلافات مشخص شده است و یا میثاق‌نامه‌هایی که در آنها صلاحیت اجباری دیوان شرط شده است.

صلاحیت مشورتی دیوان بین المللی دادگستری

ماده ۹۶ منشور سازمان ملل متحد بیان می‌کند که صلاحیت مشورتی دیوان در اختصاص به مجمع عمومی و شورای امنیت است. در صورت تصویب و موافقت مجمع عمومی، ارکان دیگر و سازمان‌های تخصصی نیز می‌توانند تقاضای نظر مشورتی خود را از دیوان داشته باشند. اما باید توجه داشت که کشورها حق درخواست نظر مشورتی را ندارند. در واقع، دیوان قادر به صدور حکم در این رابطه نیست و خودش نیز نمی‌تواند به طور قطعی در مورد سوالات حقوقی که تأثیر چشم‌گیری بر روی اختلاف موجود دارند، نظر بدهد.

نظر دیوان مشورتی گونه ای است که بر خلاف آرا و قوانینی که برای رسیدگی به اختلافات ترافعی اعمال می شود، تأیید الزامی ندارد، مگر آنکه شرط خلاف آن قبل از این مشابه شده باشد. با این حال، به طور عمومی سازمان ها و نیز سازمان های بین المللی دیگر، از نظرات مشورتی دیوان پیروی می کنند و در نتیجه این نظرات مشورتی در حل و فصل اختلافات مفید واقع می شوند.