وقتی درباره موضوع مال و اموال صحبت می‌شود، یکی از اولین چیزهایی که به ذهن می‌رسد این است که یک شخص بدهی خود را به شخص دیگری نپرداخت کرده است. هنگامی که یک فرد از شخص دیگری به خاطر بدهی یا پرداخت خسارت شکایت می‌کند، در واقع درخواست پولی دارد که به او پرداخت نشده است. اما آیا تضمینی وجود دارد که حتی اگر دادگاه حکم پرداخت بدهی را صادر کند، متعهد به انجام آن شود؟ به عبارت دیگر، چه کارهایی می‌توان انجام داد تا از تضییع حقوق جلوگیری شود؟ در این رابطه، یک قانون به نام "قانون اجرای احکام مدنی" وجود دارد. طبق این قانون، می‌توان به توقیف اموال پرداخت. در این مقاله، به بررسی مفهوم "توقیف اموال محکوم علیه" و انواع توقیف مال، از جمله توقیف تامینی و توقیف اجرایی، پرداخته می‌شود.

توقیف اموال محکوم علیه یعنی چه

توقیف به معنای بازداشت و نگه داشتن است. از این رو، می‌توانیم بگوییم توقیف اموال به معنای نگهداری آنها است. در حقوق، توقیف اموال به این معناست که مال شخصی را بازداشت کنیم و از او اجازه تصرف و استفاده از آن را بگیریم. همچنین توقیف اموال محکوم علیه به معنای بازداشت کردن اموال فردی است که در دادگاه حکمی به ضرر او صادر شده است. توقیف اموال در زمانی انجام می‌شود که محکوم علیه از پرداخت بدهی خود امتناع کرده باشد. حتی اگر خواهان دعوی احساس کند و شک داشته باشد که این رفتار از او قابل انتظار است، می‌تواند از دادگاه تقاضای توقیف اموال کند. به طور کلی، توقیف اموال به دو دسته تقسیم می‌شود: توقیف اموال تامینی و توقیف اموال اجرایی.

برای مطالعه تکنیک های ضبط اموال روی آن کلیک کنید.

توقیف اموال تامینی

بعد از صدور حکم دادگاه و محکومیت شخص، در صورت عدم پرداخت بدهی، یک اجراییه علیه وی صادر می‌شود. طبق این اجراییه، محکوم علیه موظف است در مدت ۱۰ روز فرمان‌های صادر شده را اجرا کند. اما در طول این ۱۰ روز، احتمال وجود دارد که محکوم علیه اموال خود را به شخص دیگری منتقل کرده، آنها را از بین ببرد و یا مخفی کند و ادعا کند که قادر به پرداخت بدهی نیست. در چنین شرایطی، می‌توان اموال محکوم علیه را به دادگاه معرفی کرده و از آنجا درخواست توقیف اموال را ارائه داد. این نوع توقیف، به عنوان توقیف تامینی یا گاهی به عنوان توقیف احتیاطی شناخته می‌شود.