یکی از روش‌های اساسی برای تثبیت ادعا در دادگاه، ارائه سند مربوط به آن است. سند ممکن است به دو نوع سند رسمی و سند عادی تقسیم شود. در رسیدگی به دعا، اهمیت قابل توجهی به توان اجرایی و توان اثباتی سند رسمی نسبت داده می‌شود. ارائه سند رسمی در دعا می‌تواند در بسیاری از موارد به طرفین کمک کند تا به نفع خود حکم پرونده بگیرند. همچنین، در برخی موارد می‌توان بدون نیاز به مراجعه به دادگاه، اجرای سند رسمی را از اداره ثبت درخواست کرد. بنابراین، در این مقاله به بررسی واجد شرایط بودن سند رسمی و توان اجرایی و توان اثباتی آن می‌پردازیم.

توان اجرایی سند رسمی

سند قابل اجرا یک سند است که در صورت عدم پرداخت بدهی توسط شخص متعهد، صاحب سند می تواند بدون نیاز به مراجعه به دادگاه، ادعا یا دریافت حکم، به مراجع اجرایی مراجعه کند و شخص متعهد را مجبور به انجام تعهدش کند. به عنوان مثال، اگر شخصی بر اساس یک سند رسمی طلبی به شخص دیگر داشته باشد و از پرداخت آن خودداری کند، طلبکار می تواند بدون نیاز به مراجعه به دادگاه و ادعا، به مراجع اجرایی مراجعه کند تا مأموران اجرایی سند تعهد او را دریافت کنند و به وی پرداخت کنند. البته تنها سند هایی از این قابلیت برخوردار هستند که در قوانین مربوطه تعریف شده باشند. به عنوان مثال، سند مالکیت اگرچه یک سند رسمی است، اما اگر شخص ثالثی آن ملک را به طور غیرقانونی به دست آورد، صاحب سند مجبور است به دادگاه مراجعه کند. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد اجرای سند های رسمی، روی آن کلیک کنید.

توان اثباتی سند رسمی

مفهوم توان اثباتی سند رسمی، قدرت اثباتی اسناد رسمی در حکم اثبات ادعاهای مطرح شده در دادگاه است. به همین منظور، سند رسمی به عنوان یکی از اصلی‌ترین ادله در اثبات دعوا می‌تواند قاضی را متقاعد سازد که صحت ادعای مطرح شده را قبول کند. در حالی که سایر ادله اثبات دعوا مانند اقرار، شهادت و سوگند هم از قدرت اثباتی برخوردارند، در برخی موارد قانون‌گذار تنها اثبات دعوا با سند رسمی را مورد توجه قرار داده است. به عنوان مثال، در مورد املاک ثبت شده در دادگاه‌ها، اشخاص تنها می‌توانند ادعای مالکیت خود را مطرح کنند اگر مالکیتشان توسط سند رسمی تأیید شده باشد. برای اطلاعات بیشتر درباره دعوای مالکیت و الزام به تنظیم سند رسمی، روی لینک کلیک کنید.