تفاوت های عقد دائم و موقت

عقد نکاح یکی از اهم قراردادها در روابط افراد است که می‌توان آن را به عنوان یکی از اهم قراردادها در روابط انسانی دانست.
در منطقه شرق، عقد نکاح بین زن و مرد اتفاق می‌افتد و آن‌ها را به زوجیت یکدیگر می‌برد.
در قوانین مدنی کشورها، بر اساس دستورات فقهی شیعه، دو نوع از عقد نکاح یا همان ازدواج به رسمیت شناخته شده است که ازدواج دائم و ازدواج موقت نامیده می‌شوند.

این دو نوع ازدواج، با وجود داشتن شباهت‌هایی و تشکیل رابطه زناشویی بین زن و مرد، در مهم‌ترین آثار عقد نکاح، تفاوت‌ها و اختلافاتی با یکدیگر دارند.
به همین منظور، بررسی تفاوت‌های عقد دائم و عقد موقت، برای بهتر شناختن این دو نوع از نکاح ضروری است.

با توجه به ابتدایی بودن این موضوع، در این نوشتار هدف داریم ابتدا تفاوت‌هایی که در عقد دائم و موقت وجود دارد، را نام ببریم و سپس به تفکیک هر یک را بررسی کنیم.
اگر سوالاتی درباره تفاوت بین ازدواج دائمی و صیغه محرمیت دارید، با ما همراه باشید و در این نوشتار قرار دهیم.

تفاوت های عقد دائم با صیغه موقت

در نظام حقوقی ما، ازدواج می‌تواند به دو شکل انجام شود.
به این صورت که شامل ازدواج دائم و ازدواج موقت است.
در مقابل ازدواج دائم، ازدواج موقت برای مدت زمان خاص و محدودی بسته می‌شود.
در این حالت، زوجین باید در همین زمان تعیین شده، همزمان با عقد موقت یا صیغه، این مدت زمان را مشخص کنند.
این مورد باعث می‌شود که ازدواج دائم از ازدواج موقت متمایز شود.

قرارداد موقت:به‌جای شرایط عمومی برای صحت قراردادها، برای قرارداد به صورت صحیح انجام شود باید دوره زمانی معین و مهریه تعیین گردد.
روش‌های حل نکاح در قرارداد دائم و موقت متفاوت هستند و تطلیق حق طلاق در نکاح دائم متعلق به همان و تعیین یک دوره مشخص برای نکاح موقت است.
بنابراین، اختلاف ازدواج دائم با صیغهمحرمیت گوناگون است.

میتوانیم از نقاط مهم تمایزهای موجود بین عقد دائم و عقد موقت نام ببریم، این تفاوت‌ها شامل مواردی چون تعیین مدت در عقد دائم و موقت، تعیین مهریه در عقد دائم و موقت، نفقه زن در عقد دائم و موقت، جدا شدن زوجین در عقد دائم و موقت، تعداد زوجین در عقد موقت و دائم و همچنین ارث‌برداری در عقد دائم و موقت است.
در ادامه این مقاله، به معرفی و بررسی هر یک از این موارد خواهیم پرداخت.

تعیین مدت در عقد دائم و موقت

در بخش قبل، اشاره شد که زواج دائم و موقت در حقوق ما به صورت رسمی تشخیص داده شده است.
اما تفاوت‌های زیادی بین زواج دائم و موقت وجود دارد که در این مقاله به بیان آنها می‌پردازیم.
اولین تفاوت بین زواج دائم و موقت در نیاز به تعیین مدت است.

تعیین مدت در قرارداد "موقت" بر اساس ماده 1075 قانون مدنی صورت می‌گیرد.
در این قانون آمده است: "نکاح به مراتبی که برای مدت مشخص واقع شود، منقطع است.
" برای صحت منعقد شدن نکاح موقت، علاوه بر شرایط صحت عمومی قراردادها، دو شرط اساسی وجود دارد.
یکی از این شرایط، تعیین مدت معین می‌باشد.

در عقد دائم، تعیین مدت یکی از شرایط لازم برای صحت این نوع از ازدواج نیست؛ زیرا این قرارداد به صورت دائم و همیشگی است و تنها در صورت تمایل طرفین به جدایی، قابل پایان خواهد بود.
علی‌رغم اینکه در عقد موقت مدت زمان قرارداد مشخص است، در عقد دائم این موضوع مهم نیست.

تعیین مهریه در عقد دائم و موقت

در مرحله قبل، درباره تعیین مدت در عقد دائم و موقت صحبت کردیم و گفتیم که تعیین مدت در عقد موقت، شرط لازم است.
اما در عقد دائمی، مدت زمانی تعیین نمی‌شود و به صورت دائمی منعقد می‌شود.
حالا در این قسمت، قصد داریم تفاوت مهریه در عقد دائم و موقت را به عنوان دومین تفاوت اصلی بین ازدواج دائمی و ازدواج موقت بررسی کنیم.
تفاوت مهریه در عقد موقت و دائم به این ترتیب است:

تعیین مهر در عقد زناشویی: بر اساس ماده ۱۰۸۷ قانون مدنی، اگر در عقد دائمی، مهری ذکر نشده یا امر مهر به عنوان یک شرط عنوان شده باشد، عقد صحیح بوده و طرفین پس از عقد قادرند تا با توافق مشخصی مقدار مهر را تعیین کنند.
در صورتی که قبل از تعیین مقدار مهر، بین طرفین نزدیکی فیزیکی رخ دهد، همسر ذکر، حق مهر مشابه را خواهد داشت.
با توجه به این ماده قانونی، تعیین مهر در زمان عقد نکاح دائمی شرط ضروری برای صحت عقد نمی‌باشد.

برای تعیین مهریه در عقد موقت، دادن موجب بطلان شدن قرارداد است.
در ماده ۱۰۹۵ قانون مدنی آمده است: "در قرارداد ازدواج موقت، عدم تعیین مهر موجب بطلان آن می‌شود.
" بنابراین، تعیین مهریه یکی از شروط ضروری برای صحت قرارداد ازدواج موقت محسوب می‌شود.
اما در قرارداد ازدواج دائم، تعیین مهریه الزامی نیست.

نفقه زن در عقد دائم و موقت

در قسمت اول، درباره تعیین مهریه در عقد دائم و موقت صحبت کردیم و ذکر کردیم که تعیین مهریه در نکاح موقت، یکی از شرایط لازم برای صحت این عقد است و هنگام انعقاد نکاح باید زوجین مبلغ مهریه زوجه را مشخص کنند.
اما در عقد دائم، تعیین مهریه در هنگام عقد نکاح الزامی نیست.
در حال حاضر، می‌خواهیم در این بخش، در مورد نفقه‌ی زن در عقد دائم و موقت صحبت کنیم.

نگهبانی از زن در قرارداد همیشگی: طبق ماده ۱۱۰۶ قانون مدنی: در قرارداد همیشگی، نگهبانی از زن به عهده شوهر است.
بنابراین، یکی از تعهداتی که در قرار نکاح بر عهده شوهر قرار می‌گیرد، تأمین هزینه‌های زن می‌باشد.
هزینه‌ها شامل تمام نیازهای متعارف و متناسب با وضعیت زن مانند مسکن، لباس، غذا و سایر امور مرتبط است.

نص پیشنهادی:نفقه زن در قرارداد موقت: طبق ماده ۱۱۱۳ قانون مدنی، در قرارداد انقطاع، زن حق نفقه ندارد مگر آنکه شرطی در این رابطه تعیین شده باشد یا قرارداد باشد که در آن این تعهد مبنی بر پرداخت نفقه ایجاد شده باشد.
بنابراین، براساس این قانون، در قرارداد موقت به طور متضاد با قرارداد دائم، مرد ملزم به پرداخت نفقه نیست؛ اما مانعی برای اینکه آنها درباره پرداخت نفقه شرط بگذارند و یا قراردادی در این خصوص بسته شود، وجود ندارد.

جدایی زوجین در عقد دائم و موقت

در بخش قبل، درباره نکاح دائم و موقت صحبت کردیم و گفتیم اگر نکاح زوجیت زن و مرد، از نوع دائم باشد، زن میتواند از شوهر خود برای تامین نیازهای خود و اعضای خانواده اش، نفقه دریافت کند.
اما در نکاح موقت، شوهر معمولاً معذور است از پیش معین کردن مدت زمان یا میزان نفقه برای زوجه.
در این بخش، قصد داریم در مورد جدایی زوجین در نکاح دائم و موقت صحبت کنیم.
یکی از مهمترین تفاوت‌های بین نکاح دائم و موقت، نحوه جدایی زوجین از یکدیگر است.
در نکاح دائم، جدایی یا طلاق زوجین باید با رعایت احکام شرعی و قانونی صورت بگیرد.
اما در نکاح موقت، معمولاً زمان آن مشخص شده و بعد از سپری شدن آن، نسخه خودکار صورت می‌گیرد.
گاهی اوقات برای جدایی نیاز به میزان معینی ندارد و زوجین می‌توانند به طور متفقین جدا شوند.

جدایی زوجین در عقد دائم یک پروسه رسمی و قانونی است که بر اساس ماده ۱۱۳۹ قانون مدنی انجام می‌شود.
طلاق، مخصوص عقد دائم است و زن از زوجیت خارج می‌شود اگر مدت زمان تعیین شده تمام شود یا همسر از آن صرفنظر کند.
این ماده قانونی بیان می‌کند که عقد دائم به واسطه طلاق منحل می‌شود و طلاق خودش هم شرایط و رویه‌های خاصی را دنبال می‌کند و به صورت رسمی صورت می‌گیرد.
در نظر داشته باشید که براساس ماده ۱۱۲۰ قانون مدنی، فسخ نکاح نیز یکی از روش‌های جدایی زوجین است.

جدایی زوجین در عقد موقت: بنا به قانون مدنی، جدایی در صورت انقضای مدت یا فسخ توسط شوهر در عقد موقت یا صیغه مؤقت اتفاق می‌افتد.

در قسمت قبلی، درباره جدایی زوجین در قرارداد‌های ازدواج دائم و مؤقت توضیحاتی ارائه دادیم.
در این قسمت می‌خواهیم به بررسی تفاوت عقد مؤقت و عقد دائم در جدایی برخی زنان از شوهرانشان بپردازیم.
در عقد دائم، زوجین به واسطه طلاق از یکدیگر جدا می‌شوند.
اما در عقد مؤقت، جدایی زوجین از هم به روش‌هایی از قبیل بذل مدت از طرف شوهر صورت می‌گیرد.
این نکته نیز برای تفاوت بین عقد مؤقت و عقد دائم از اهمیت بالایی برخوردار است.

قبل از بررسی تفاوت بین عقد دائم و موقت، بایستی مفهوم عده را توضیح دهیم.
مطابق با ماده ۱۱۵۰ قانون مدنی: "عده به معنای زمانی است که زن پس از اتمام آن، اختیار برگرداندن به شوهر جدید را ندارد.
" در این مفهوم، استفاده از تگهای HTML نیز ممکن است.

عده زن در عقد دائم بر اساس ماده 1151 قانون مدنی، مدت زمانی است که برای او پس از طلاق یا فسخ نکاح تعیین می‌شود.
اگر زن به دلیل سن و نوع همیشگی اینتفاق، علائم تغییری در خود مشاهده نکند، مدت عده برابر با سه ماه است.
به عبارت دیگر، طول عده زن در عقد دائم معادل گذشتن سه دوره عادت ماهانه است.
در صورتی که زن برخلاف سن عادتی ماهانه داشته باشد، مدت عده در این مورد سه ماه است.

متن: "یک بخش از زنان موافقند که از ازدواج موقت استفاده کنند: طبق ماده 1152 قانون مدنی، ازدواج موقت و مدت زمان آن که به پایان می‌رسد در مورد ازدواجی بی‌استمرار و بدون بارداری، دو دوره است.
مگر اینکه زن علامت بزرگسالی مشاهده کند، در این صورت بیست و پنج روز است.
بنابراین، طبق این قانون، مدت زمان ازدواج موقت زن دو دوره است که معادل گذراندن دو بار دوره‌های ماهانه است و در صورت عدم رخداد عادت ماهانه، این مدت زمان برابر با چهل و پنج روز است.
"

دربارهٔ پدیدهٔ ازدواج موقت و دائم، چند نکته لازم است بررسی شود.
اول، در صورت وقوع فوت شوهر، بیشتر مسائل مربوط به عدهٔ همسر در هر دو نوع ازدواج باید در نظر گرفته شود.
مدت عدهٔ زن بعد از فوت شوهر، برای ازدواج موقت و دائم برابر است و باید چهار ماه و ده روز باشد.
دوما، طبق مادهٔ 1153 قانون مدنی، دورهٔ عدهٔ زن باردار به همین شکل برای هر دو نوع ازدواج، تا پایان دوران حمل و زایمان است.
متن افزوده شده:قوی نیت کنید و از این به بعد از ازدواج‌های موقت و دائم لذت ببرید.

در بخش قبل، در خصوص ازدواج موقت و دائم زنان صحبت کرده بودیم و بیان کرده بودیم که زنان در ازدواج موقت یا عقد صیغه، پس از جدایی از شوهر، باید دو دوره ماهیانه منتظم داشته باشند، در حالی که زنان در ازدواج دائم، سه دوره منتظم دارند.
حالا در این بخش، می‌خواهیم یکی دیگر از تفاوت‌های ازدواج دائم و موقت را بررسی کنیم.
یکی دیگر از مباحثی که نیاز به بررسی در خصوص تفاوت ازدواج دائم و موقت دارد، موضوع میراث زوجین است.

بر اساس ماده 940 قانون مدنی، اگر زوجین به صورت دائمی ازدواج کرده و ممنوعیتی برای ارث بردن از یکدیگر نداشته باشند، پس از درگذشت هر یک، از طرف دیگری ارث خواهند برد.
این ماده قانونی نشان می دهد که ازدواج دائمی تأثیرات مهمی دارد و یکی از آثار آن این است که همسران، پس از فوت یکی از آنها، از هم ارث خواهند برد.

ارث زوجین در عقد موقت: طبق قانون مدنی، تنها زوجینی که در عقد نکاح دائم حضور دارند، می‌توانند از یکدیگر ارث برده و میراثی را به ارث برده‌های خود انتقال دهند.
اما از آنجا که عقد نکاح موقت، عکس مفهوم عقد دائم است، زوجینی که ازدواج موقت را انتخاب می‌کنند، این حق را ندارند و امکان به ارث بردن از طریق این نوع عقد وجود ندارد.