خلاصه مقاله
افزودن عنصر قدرت به دعوا در دادگاهدر هر دادگاه، شخصی که دعوا را اقامه می‌کند باید توجیه کند که دعوایی که توسط او ارائه شده قابلیت تحقق کسب سود برای او را دارد.
بر اساس ماده 2 قانون آیین دادرسی مدنی، هیچ دادگاهی مجاز به رسیدگی به دعوا نیست مگر اینکه شخص یا اشخاص ذی نفع رسیدگی را درخواست کنند.
نکته مهم این است که نفع می‌تواند به هر شکلی باشد، مادی یا معنوی.
به عنوان مثال، در دعوای اعلام بی اعتباری وصیت‌نامه، کافی است که دادگاه در مقام بررسی ذی نفع بودن خواهان احراز کند که صدور حکم بی اعتباری وصیت‌نامه سودی برای خواهان به همراه دارد.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد نحوه تعریف ذی‌نفع در آیین دادرسی مدنی، بر روی لینک کلیک کنید.
با توجه به بند 10 از ماده 84 قانون آیین دادرسی مدنی، خوانده می تواند در صورتی که خواهان مطلوب دعوا نباشد، به دادگاه ادعای بی نفعی خواهان را ارائه کند.
در این وضعیت، دادگاه به بررسی بی نفع بودن یا ذی نفع بودن خواهان می پردازد.
دادگاه ملزم است به این سوال پاسخ دهد که در صورت تأیید حق ادعا علیه خوانده و صدور حکم علیه وی، آیا خواهان بهره ای کسب می کند؟ اگر پاسخ مثبت باشد، دادگاه به خواهان را ذی نفع تشخیص می دهد و ادعای بی نفعی را رد می کند و به بررسی پرونده می پردازد.
به عبارت دیگر، اگر پاسخ منفی باشد، ایراد را قبول کرده و دعوا را رد می کند.
لازم به ذکر است که با ارائه ادعای عدم نفع خواهان و پذیرش آن، مانع دائمی برای رسیدگی به دعوا ایجاد می شود.
هنگامی که فردی در دادگاه شکایتی را ارائه می‌دهد، فرض می‌شود که در صورت قبول شدن شکایت و صدور حکم، فایده‌ای در اختیار او قرار می‌گیرد که نتیجه آن حکم است.
بنابراین، اگر شاکی شکایت خود را در دادگاه ثبت کند و هیچ نفعی از صدور حکم برای او نباشد، می‌توان گفت که "شاکی در این شکایت مستفید نیست".
این موضوع را مشکل بی‌نفعی شاکی نیز نامیده می‌شود.
بنابراین، در این مقاله ابتدا به مطالعه بی‌نفعی شاکی می‌پردازیم و سپس به بررسی مسأله بی‌نفعی شاکی می‌پردازیم.
بی نفعی خواهان
افزودن عنصر قدرت به دعوا در دادگاهدر هر دادگاه، شخصی که دعوا را اقامه می‌کند باید توجیه کند که دعوایی که توسط او ارائه شده قابلیت تحقق کسب سود برای او را دارد.
بر اساس ماده 2 قانون آیین دادرسی مدنی، هیچ دادگاهی مجاز به رسیدگی به دعوا نیست مگر اینکه شخص یا اشخاص ذی نفع رسیدگی را درخواست کنند.
نکته مهم این است که نفع می‌تواند به هر شکلی باشد، مادی یا معنوی.
به عنوان مثال، در دعوای اعلام بی اعتباری وصیت‌نامه، کافی است که دادگاه در مقام بررسی ذی نفع بودن خواهان احراز کند که صدور حکم بی اعتباری وصیت‌نامه سودی برای خواهان به همراه دارد.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد نحوه تعریف ذی‌نفع در آیین دادرسی مدنی، بر روی لینک کلیک کنید.
ایراد بی نفعی خواهان
با توجه به بند 10 از ماده 84 قانون آیین دادرسی مدنی، خوانده می تواند در صورتی که خواهان مطلوب دعوا نباشد، به دادگاه ادعای بی نفعی خواهان را ارائه کند.
در این وضعیت، دادگاه به بررسی بی نفع بودن یا ذی نفع بودن خواهان می پردازد.
دادگاه ملزم است به این سوال پاسخ دهد که در صورت تأیید حق ادعا علیه خوانده و صدور حکم علیه وی، آیا خواهان بهره ای کسب می کند؟ اگر پاسخ مثبت باشد، دادگاه به خواهان را ذی نفع تشخیص می دهد و ادعای بی نفعی را رد می کند و به بررسی پرونده می پردازد.
به عبارت دیگر، اگر پاسخ منفی باشد، ایراد را قبول کرده و دعوا را رد می کند.
لازم به ذکر است که با ارائه ادعای عدم نفع خواهان و پذیرش آن، مانع دائمی برای رسیدگی به دعوا ایجاد می شود.
سوالات پر تکرار
- افزودن عنصر قدرت به دعوا در دادگاهدر هر دادگاه، شخصی که دعوا را اقامه می‌کند باید توجیه کند که دعوایی که توسط او ارائه شده قابلیت تحقق کسب سود برای او را دارد.
بر اساس ماده 2 قانون آیین دادرسی مدنی، هیچ دادگاهی مجاز به رسیدگی به دعوا نیست مگر اینکه شخص یا اشخاص ذی نفع رسیدگی را درخواست کنند.
نکته مهم این است که نفع می‌تواند به هر شکلی باشد، مادی یا معنوی.
به عنوان مثال، در دعوای اعلام بی اعتباری وصیت‌نامه، کافی است که دادگاه در مقام بررسی ذی نفع بودن خواهان احراز کند که صدور حکم بی اعتباری وصیت‌نامه سودی برای خواهان به همراه دارد.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد نحوه تعریف ذی‌نفع در آیین دادرسی مدنی، بر روی لینک کلیک کنید.
با توجه به بند 10 از ماده 84 قانون آیین دادرسی مدنی، خوانده می تواند در صورتی که خواهان مطلوب دعوا نباشد، به دادگاه ادعای بی نفعی خواهان را ارائه کند.
در این وضعیت، دادگاه به بررسی بی نفع بودن یا ذی نفع بودن خواهان می پردازد.
دادگاه ملزم است به این سوال پاسخ دهد که در صورت تأیید حق ادعا علیه خوانده و صدور حکم علیه وی، آیا خواهان بهره ای کسب می کند؟ اگر پاسخ مثبت باشد، دادگاه به خواهان را ذی نفع تشخیص می دهد و ادعای بی نفعی را رد می کند و به بررسی پرونده می پردازد.
به عبارت دیگر، اگر پاسخ منفی باشد، ایراد را قبول کرده و دعوا را رد می کند.
لازم به ذکر است که با ارائه ادعای عدم نفع خواهان و پذیرش آن، مانع دائمی برای رسیدگی به دعوا ایجاد می شود.
نتیجه گیری
در نهایت، با توجه به این مقاله، می‌توان نتیجه گرفت که افزودن عنصر قدرت به دعوا در دادگاه بسیار حائز اهمیت است.
مطابق قوانین آیین دادرسی مدنی، شخصی که دعوا را مطرح می‌کند باید توانایی تحقق کسب سود را اثبات کند.
همچنین، به خواهان امکان دارد ادعای عدم نفع را به دادگاه ارائه دهد و در صورتی که به نفع خود نباشد، دادگاه می‌تواند دعوا را رد کند.
به عبارت دیگر، اگر ادعای بی نفعی تأیید شود، دادگاه می‌تواند به بررسی پرونده و تصمیم‌گیری بپردازد.
بنابراین، افزودن عنصر قدرت در دعواهای دادگاهی به منظور ثابت کردن نفعی که به خواهان می‌رسد، بسیار اهمیت دارد و می‌تواند تأثیر قابل توجهی در نتایج پرونده‌ها داشته باشد.
برای کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه، می‌توانید بر روی لینک کلیک کنید.