امور اتفاقی

تامین خواسته

یکی از تدابیر مهم در قانون آیین دادرسی مدنی، قرارهای تامین هستند که قانونگذار آنها را برای حفظ و جلوگیری از از دست رفتن خواسته یا آنچه مدعی در دادگاه درخواست حکم مربوط به آن را می‌کند، پیش‌بینی کرده است.
قرار تامین خواسته، یکی از این تدابیر است که مواد 108 تا 120 قانون آیین دادرسی مدنی به آن اختصاص داده شده است.

گاهی، افراد، به جایتکیه بر فروش یا مخفی کردن و انتقال دادن خواسته خود، با ترس از از دست دادن آن، از طریق خواندن اغتشاش به دادگاه می رسند.
در چنین شرایطی، در هر مرحله از دادرسی و قبل از صدور حکم قطعی، از دادگاه درخواست صدور حکم تضمین خواسته خود را می کنند.
این اقدام می تواند به عنوان یک وسیله برای حفظ خواسته خود، که با خطر از بین رفتن قطعی یا احتمالی مواجه است، مورد استفاده قرار گیرد.

در قانون آیین دادرسی مدنی، تامین به معنای توقیف اموال، از جمله اموال منقول و غیر منقول است.
هدف از تامین خواسته، حفظ و تضمین خواسته‌ی خواهان است که با درخواست او از دادگاه صادر می‌شود.
پس از بررسی شرایط قانونی، دادگاه قرار تامین خواسته را صادر می‌کند.
در صورتی که خواسته‌ی خواهان به شکل معین و دقیق است، اموال به شکل دقیق توقیف می‌شوند.
اما در صورتی که خواسته معین نباشد یا توقیف آن امکانپذیر نباشد، از اموال خوانده، به اندازه قیمت خواسته، توقیف می‌شود.

در شرایطی که وجود دارد دعوا نیاز به مستندات رسمی دارد، مانند سند ازدواج یا سند مالکیت، یا در صورتی که نیاز به معامله ای تجاری مثل چک یا سفته وجود داشته باشد و همچنین در مواردی که خواهان با پرداخت نقدی مبلغ احتمالی خسارت به حساب قضایی واریز کند، دادگاه ملزم است تقاضای صدور قرار تعهد اجرای خواسته را قبول کند و آن را صادر نماید.

ورود شخص ثالث

یکی از انواع دادرسی در قانون آیین دادرسی مدنی، موضوعی است که به آن به عنوان "امور اتفاقی" نیز اشاره می‌شود.
این نوع دادرسی در جریان دعوای اصلی پیش می‌آید و دارای قواعد و مقررات مخصوص خود است.
در این قسمت از مقاله، قصد داریم به شرح معنا، قواعد و مقررات این نوع دادرسی بپردازیم.

معنی دعوای ورود ثالث در ماده ۱۳۰ قانون آیین دادرسی مدنی، به این معنا است که هر زمان که یک شخص ثالث، خودش را برای خود، به طور مستقل مضرابی می‌داند، یا ذاتاً در تصمیم شدن برای یکی از طرفین دعوی قسمتی دارد، می‌تواند تا زمانی که پایان دادرسی اعلام نشده باشد، به دعوا ملحق شود.

براساس این ماده، دعوای ورود ثالث به معنای دعوتی است که قبل از اتمام دادرسی دعوای اصلی بین خواهان و خوانده، توسط یک شخص ثالث قائل به خود به عنوان یک شخص مستقل در تحقق موفقیت دعوای اصلی توسط خواهان یا خوانده، آغاز می‌شود.
این نوع دعوا باید طبق مراحل ثبت شکایت در دفاتر خدمات قضایی صورت گیرد و می‌تواند به صورت دعوای مخالف با خواهان یا خوانده دعوای اصلی باشد.
برای اینکه دعوای ورود ثالث به بار آید، باید با دعوای اصلی ارتباط و رابطه کاملی داشته باشد و هدف آن ایجاد تاخیر در روند رسیدگی به دعوا است و نباید با تبانی از هیچ یک از طرفین دعوا مطرح شود.

جلب شخص ثالث

توضیح مفصل در مورد امور اتفاقی در قانون آیین دادرسی مدنیدر کتاب آیین دادرسی مدنی، در بخش دعاوی طاری، به دیگر انواع امور اتفاقی اشاره شده است.
یکی از این امور، دعوای جلب ثالث است.
در این مقاله، به تعریف این دعوا و شرایط و قواعد آن، با استفاده از قوانین آیین دادرسی مدنی، می‌پردازیم.

ماده ۱۳۵ قانون آیین دادرسی مدنی درباره دعوای جلب ثالث تعیین می‌کند که هر یک از طرفین دعوا، اگر لازم بدانند، می‌توانند از دادگاه درخواست جلب شخص ثالثی کنند.
دعوای جلب ثالث، در واقع زمانی مطرح می‌شود که خواهان یا خوانده اصلی در دعوا، به حضور یک شخص ثالث در دعوا نیازمندی را برای روشن شدن نتیجه دعوا می‌بینند.

مانند بسیاری از دعاوی مشابه، در خلع ید ادعا می‌شود که خریدار، ملک را از یک شخص دیگر خریداری کرده است و با این ادعا، خواهان اقدام به تقاضای خلع ید می‌کند و طرف سوم که فروشنده ملک بوده است، نیز برای محکوم شدن دعوای مورد ایراد قرار می‌گیرد.
در این دعوا، می‌توان به ارتباط نزدیک با دلیل اصلی دعوا اشاره کرد و آن را در همان اولین جلسه دادگاه بیان کرد؛ همچنین حداکثر ظرف سه روز از تاریخ جلسه، دادخواست علیه طرف سوم باید ثبت شده و دعوا برقرار شود.

دعوای متقابل، یکی از انواع ادعاها یا موارد قابل پیش بینی طبق قوانین آیین دادرسی مدنی است که توضیح و قواعد خاص خود را دارد.
در اینجا، می‌خواهیم بر اساس قوانین آیین دادرسی مدنی به تعریف و شرح این قواعد بپردازیم.

در "قانون آیین دادرسی مدنی"، ماده ۱۴۰۱ حکم دعوای متقابل را تنظیم می‌کند.
طبق این ماده، شخصی که به اتهامی مورد ادعای خواهان قرار گرفته است می‌تواند در پاسخ به این ادعا، اقدام به ارائه دلایل و دفاع خود نماید.
این نوع دفاع را دعوای متقابل می‌نامند.
بنابراین، در صورتی که در هنگام رسیدگی به دعوای اصلی، مدعی (خواهان) به اتهام خود مورد دفاع قرار گیرد و دلایل خود را ارائه کند، این دفاع را دعوای متقابل می‌نامند.
برای ابراز این طرح دفاع، از برچسبهای `` و `` در متن استفاده می‌شود.

از میان فقراتی که برای بروز دعوای به صورت متقابل لازم است، علاوه بر شروط عمومی دعاوی معمول، توجه به شروط خاص این دعوا نیز ضروری است.
این شروط خاص، که باید تا پایان اولین جلسه دادگاه مطرح شوند، شامل وجود منشأ و ارتباط کامل با دعوای اصلی است.

یکی از پیش‌بینی‌های قانون‌گذار در قوانین آیین دادرسی مدنی، مربوط به مواد ۱۴۴ تا ۱۴۸ این قانون است که در آن به مسئله اخذ تامین اقدام از اتباع دولت‌های خارجی پرداخته شده است.
این امر الزامی است مگر اینکه موارد استثنایی توسط قانون‌گذار در نظر گرفته شده باشد.