«اعتراف» در لغت به معنای ابراز، اذعان، اعتراف مورد استفاده قرار می‌گیرد. در حقوق مدنی، «اعتراف» به معنای اعلام کردن حق خود واردات به ضرر خود و به نفع دیگری است. این نوع اعتراف در قانون آیین دادرسی مدنی باعث شناخته شدن به عنوان برترین دلیل اثبات دعوی می‌شود. در زبان فارسی، برخی کلمات می‌توانند با استفاده از تگ‌های HTML مانند و ، تأکید داده شوند.

تأیید، به روش‌ها و شیوه‌های مختلفی اجرا می‌شود و تنها وقتی که از دید قاضی به عنوان یک تأیید قابل قبول تلقی شود، پیامدهای حقوقی خواهد داشت؛ در غیر این صورت، نامعتبر و باعث اعتبارسنجی یک ادعا نمی‌شود. این موضوع نیاز به آگاهی از شروط و مواردی که در آن تأیید معتبر یا نامعتبر است، را ایجاب می‌کند.

در اینجا، مقصود ما این است که در پژوهش حاضر تشریح کنیم که چه معنایی دارد اقرار معتبر و غیرمعتبر و به تفصیل بیان کنیم که چه تأثیری اقرارهای بی اعتبار و ناموثق دارد؛ سپس در پایان، شرعیت اقرار خارج از دادگاه در امور حقوقی را مورد ارزیابی قرار دهیم.

اقرار معتبر

"تعریف قانونی از اقرار معتبر و غیرمعتبر چیست؟ جواب به این سؤال از مواد 1275 تا 1283 قانون مدنی قابل دریافت است. اقرار به چه زمانی معتبر و اعتبار دارد و به چه زمانی معتبریت ندارد، در این مواد بیان شده است. بنابراین برای بررسی اقرار معتبر و غیرمعتبر و همچنین تأثیرات اقرارهای غیرمعتبر، باید به این قانون مراجعه نمود.

براساس نظام حقوق مدنی، اعتراف معتبر به معنای اعترافی است که با عقل، قصد و اختیار، توسط یک فرد بالغ و عاقل صورت می‌گیرد. این اعتراف باید حقیقت داشته باشد و نباید در مورد یک مسئله ناشناخته یا یک مسئله‌ای که از نظر عرف، عادت یا عقلانیت، قابل انجام نیست، باشد.

با توجه به تنوع بیشتری که اقرارها دارند، توصیه می‌شود که علاقمندان به کسب اطلاعات بیشتر در مورد انواع اقرارها، مقاله زیر را مطالعه کنند. در این مقاله، به توضیح مفهوم اقرار غیرمعتبر و تأثیر اقرارهای بی‌اثر و بی‌اعتبار خواهیم پرداخت.

اقرار غیر معتبر

پس از تبیین مفهوم "اقرار معتبر" در این بخش از مقاله قصد داریم توضیح دهیم که چه مواردی باعث می‌شود یک اقرار غیرمعتبر در نظر گرفته شود. برای بررسی این مسئله، باید به قانون مدنی مراجعه کنیم. بنابراین، از طریق ماده‌های مختلف قانون مدنی، اقرار معتبر و غیرمعتبر مورد بحث و بررسی قرار می‌گیرد. اقرار غیرمعتبر به موارد زیر اشاره دارد: 1. اقراری که به صورت آزاردهنده و تحت تاثیر تهدید و اجبار داده شده باشد. 2. اقراری که براساس اشتباه و سوءشناخت صورت گرفته باشد. 3. اقراری که از طریق تقلب، فریب یا تلاش برای ایجاد اشتباه به دست آمده باشد. 4. اقراری که بر اساس شرایط سختی یا قهر و تحت فشار اقتصادی صورت گرفته باشد. 5. اقراری که به صورت جعلی یا تقلید از دستخوش شده باشد. بنابراین، همانطور که مشاهده می‌شود، اقرار غیرمعتبر با مواردی که در قانون مدنی ذکر شده است، مشخص می‌شود.

ماده 1276 قانون مدنی، اقرار غیرمعتبر را به عنوان نوعی اقرار کذب و کذبی که در محاکمه اثبات می‌شود، تعریف می‌کند.این نوع اقرار برخلاف استاندارد معتبر نمی‌باشد.

"اقرار معلق یا به عبارت دیگر اعتراف مشروط، از تبصره ۱۲۶۸ قانون مدنی نشات می‌گیرد. در این نوع اقرار، تحقق ادعاها یا شرایط آن به یک عامل دیگر وابسته است و بنابراین در دسته‌بندی اقرارهای باطل قرار می‌گیرد."

«اعتراف» شخصی که اهلیت قانونی وارد ندارد، به عدم قصد و عدم اختیار (با استناد به ماده ۱۲۶۲ قانون مدنی) همچنین به عنوان یکی از انواع «اعتراف غیرمعتبر» شناخته می‌شود.

قرارداد فرد فاقد رشد یا همان سفیه، در مسائل مالی (با استفاده از ماده 1263 قانون مدنی)، به عنوان یک قرارداد غیرمعتبر و بی اعتبار در نظر گرفته می‌شود.

متن: "با توجه به یک موضوعی که نه از نظر منطقی و نه مورد تأیید عرفی و عادتی، امکان واقع شدن آن وجود نداشته باشد و یا به یک موضوعی که به طور کلی ناشناخته باشد (بهره‌برداری از ماده 1269 و 1271 قانون مدنی)، نیز می‌توان به آن‌ها نسبت داد. بنابراین پس از توضیح درباره اقرارهای معتبر و غیرمعتبر، هدف ما در این مقاله، بحث درباره تأثیرات اقرارهای بدون اثر و اعتبار است." ترجمه شده: "این متن درباره اقرارها و آثار آنها است. اقرار به وجود مسئله‌ای اشاره دارد که نه منطقی و نه عرفی و عادتی است و نیز تحقق آن امکان‌پذیر نیست. در واقع، اقرار به وجود مسئله‌ای نامشخص اشاره دارد. پس از توضیح اقرار معتبر و غیرمعتبر، ما در این مقاله به آثار اقرارهای غیرموثر و بدون اعتبار خواهیم پرداخت."

اقرار فاسد چه آثار و ارزشی دارد

در عنوان‌های قبلی مقاله، بحث کرده‌ایم که معنویت و فلسفه زندگی چیست، همچنین، اشاره کرده‌ایم که بهبود زندگی از طریق معنویت ممکن است. سوالی که مطرح می‌شود این است که بحران روحی و عواقب آن چه تأثیراتی دارد؟ بنابراین، در این قسمت، نیت داریم که درباره این موضوع بحث کنیم و به این سؤال پاسخ دهیم.

برای توضیح درباره تأثیر قراردادهای فاسد، أولاً بایستی تعریف‌ا اثر قرارداد محکم در قانون را بدانیم. به‌طور کلی، در صورتی که فردی حقی را به نفع شخص دیگری و به ضرر خود اعتراف کند، قرارداد محکم شده و در عنوان دلایل و مدرک‌های دعوا به‌عنوان تأییدی برای ادعا به‌کار می‌رود و نیاز به وجود هیچ مدرک دیگری ندارد. همچنین، افراد موظف به رعایت اقرار خود می‌باشند.

مفعول اقرارهای غیراعتباری و فاسد، بر اساس اثبات غیراعتباری آنها، به عنوان آثار بی ارزش مطرح شده است. این اقرارها نمی توانند به عنوان دلایل قاطع در نتیجه دعوا تاثیرگذار باشند و طرف مقابل را مجبور به پایبندی به این اقرارها نمی کنند. همچنین، عدم اثبات حقی را از سوی طرف دیگر در دعوایی موجب نمی شود که مطالبات مورد نظر را اثبات نکند و ملزم به اجرای اقرارهای خود نباشد.

اعتبار اقرار خارج از دادگاه در امور حقوقی

در بعضی موارد، تصریح خارج از دادگاه در امور حقوقی رخ می‌دهد و این امر سوالی را مطرح می‌کند که چگونه قیمت گذاری این اظهارنظرها در خارج از دادگاه در حوزه حقوق است؟ بنابراین، ما در این بخش از مقاله قصد داریم درباره این مسئله بحث کنیم و به این سؤال پاسخ دهیم.

قانونگذار در مورد اعتبار اقرار خارج از دادگاه به طور مستقیم اشاره‌ای نکرده است، اما در ماده ۲۰۳ قانون آیین دادرسی مدنی آمده است که: «اگر اقرار در دادخواست یا در حین مذاکره در دادگاه یا در یکی از لوایحی که به دادگاه تقدیم شده است به عمل آید، به عنوان اقرار در دادگاه تلقی می‌شود. در غیر این صورت، اقرار به عنوان اقرار خارج از دادگاه در نظر گرفته می‌شود.» انتشار الکترونیکی یک قاعده واضح وصل به این مفهوم را در طول اعلان می کند تا زیرنویس ها در تجارت الکترونیک یا تبلیغات تلویزیونی یا صوتی خارج از دادگاه را اعلام کند. از این رو، هیچ ماده منعکس یا موازی برای اعتبار یا عدم اعتبار اقرار خارج از دادگاه وجود ندارد. از اینجا می‌توان یک نتیجه گرفت که برای تشخیص معتبر بودن اقرارهای خارج از دادگاه، می بایست بر اساس تداعی عملی از سوی افراد بوده و نیاز به تمامی اجراها و شروط ساختاری دادگاه ندارد. بنابراین، قانونگذار درباره اعتبار یا عدم اعتبار اقرار خارج از دادگاه تصمیم گیری کرده است که این مسئله بستگی به شرایط و صحت اقرار داشته باشد تا بتوان آن را به عنوان اقرار در دادگاه تلقی کرد یا خارج از دادگاه قرار داد.

در ماده ۱۲۷۹ قانون مدنی، تصریح شده است که "تایید oral اتفاق افتاده خارج از دادگاه را می توان با شهادت شهود اثبات کرد در صورتی که اصل مدعا، به شهادت شهود قابل اثبات باشد و یا اگر شواهد و قرائنی وجود داشته باشد که به وقوع تایید oral اشاره کنند."

مطابق با ضوابط قانون مدنی و بند پایانی ماده ۲۰۳، تأیید خارج از دادگاه، به صورت معتبر و با حضور در دفاتر اسناد رسمی، یا به صورت دست اندرکاری و موثق، ممکن است.