شرکت‌های تجاری بر اساس ماده ۲۰ قانون تجارت به هفت نوع تقسیم می‌شوند. این هفت نوع شرکت‌های تجاری عبارتند از: شرکت سهامی، شرکت با مسئولیت محدود، شرکت تضامنی، شرکت مختلط غیرسهامی، شرکت مختلط سهامی، شرکت نسبی و شرکت تعاونی. این شرکت‌ها علاوه بر برخی احکام و مقرراتی که وجه اشتراک را دارند، هر یک دارای مقررات خاصی هستند که آن شرکت را از دیگر نوع شرکت‌های تجاری متمایز می‌سازد. البته در برخی موارد، چند شرکت همزمان در بخشی از این مقررات تلاقی می‌کنند.

یکی از قوانینی که برخی از شرکت ها به اشتراک می‌گذارند و طبق آن می‌توان شرکت‌های تجاری را به دو گروه اصلی تقسیم کرد، قوانین مربوط به خروج شریکان از شرکت است. برخی از شرکت‌ها، خروج شریک از شرکت را نیازمند موافقت و رضایت سایر شرکا می‌سازند. در این موارد، شریکی که قصد خروج از شرکت را دارد، تنها راهی جز ارسال گواهینامه خروج از شرکت ندارد. او باید با ارسال گواهینامه خروج از شرکت تلاش کند تا موافقت سایر اعضا را برای خروج از شرکت بدست آورد. بنابراین، سوالی که پیش می‌آید این است: گواهینامه خروج از شرکت چیست؟

در این مقاله، به سوالاتی که دربارهٔ "اظهارنامه خروج از شرکت" مطرح می‌شوند پاسخ می‌دهیم و نمونه‌ای از "اظهارنامه خروج از شرکت" را برای استفاده شما آماده کرده‌ایم. این اظهارنامه برای ارسال در شرکت‌های مختلفی لازم است. برای درخواست خروج از شرکت، اطلاعات شخصی خود و شرکتی که در آن شریک هستید را وارد کرده و اظهارنامه خروج را ارسال کنید.

اظهارنامه خروج از شرکت چیست؟

یک شرکت به مفهوم یک اجتماع حقوقی است که در قوانین ایران به دو دسته‌ی شرکت مدنی و شرکت تجاری تقسیم می‌شود. شرکت مدنی به معنای یک اجتماعی از حقوق مالکان متعدد است. به عنوان مثال، اگر یک فرد فوت کند و خانه‌اش به دو نفر از فرزندانش به ارث برسد، در این صورت به دلیل اینکه هر فرزند بخشی از خانه را در اختیار دارد، یک نوع شرکت مدنی در مالکیت خانه بین این دو نفر ایجاد می‌شود.

همانطور که در ماده 2 قانون تجارت ذکر شده است، شرکت تجاری یک شخص حقوقی است که شخصیت حقوقی مستقلی از موسسین، شرکا و سهامداران خود دارد. فعالیت‌های یک شرکت تجاری ممکن است شامل خرید و فروش اموال منقول، حمل و نقل، عملیات بانکی و ارزی و عملیات بیمه باشد. این فعالیت‌ها تنها بخشی از فعالیت‌های تجارتی موجود در قانون تجارت هستند.

شرکت‌های تجاری در قسمت 20 قانون تجارت به 7 نوع مختلف تقسیم می‌شوند. این 7 نوع شامل شرکت سهامی، شرکت با مسئولیت محدود، شرکت تضامنی، شرکت مختلط غیر سهامی، شرکت مختلط سهامی، شرکت نسبی و شرکت تعاونی است.

اگرچه این شرکت‌ها متعلق به نظر می‌رسد که در برخی مقررات و قوانین مشابه است، موضوع آن‌ها نیازمند بودن به صورت تجاری نیست و نیازمند ثبت در مرجع ثبت شرکت‌ها نیز نیست. اما هر یک از این شرکت‌ها قوانین خاصی دارد که آن‌ها را از شرکت‌های تجاری دیگر متمایز می‌کند و به همین جهت برخی از این مقررات را چند شرکت در بخشی از آن به اشتراک می‌گذارند.

یکی از قوانین و مقرراتی که در بین برخی از شرکت‌های تجاری مشترک است و می‌توان شرکت‌های تجاری را بر اساس آن به دو دسته اصلی تقسیم کرد، قوانین مربوط به خروج شریکان از شرکت است. به این ترتیب، در باب قوانین خروج از شرکت، شرکت‌های تجاری به دو دسته اصلی تقسیم می‌شوند.

گره اول در شرکت‌ها شامل آن می‌شود که خروج یک شریک یا سهام‌دار از شرکت بدون نیاز به رضایت سایر شرکا امکان‌پذیر است. در واقع، هر زمان که شرکا یا سهام‌داران شرکت مایل باشند، می‌توانند اقدامات لازم برای خروج از شرکت را انجام دهند.

بهترین مثال از شرکت‌های گروه اول که برای خروج از آنها نیاز به رضایت و تأیید سایر شرکا ندارید، شرکت‌های سهامی هستند. در این نوع شرکت‌ها، خروج سهام‌دار به وسیله انتقال سهام انجام می‌شود و بنابراین برای آن نیاز به موافقت سایر سهام‌داران وجود ندارد. در قسمت بعد به‌طور مفصل و با جزئیات بیشتر درباره این موضوع صحبت خواهیم کرد.

گروه دوم از شرکت‌های تجاری، شرکت‌هایی هستند که خروج یا ترک شراکت یا سهام‌داری از آنها، نیازمند موافقت و رضایت سایر شرکا یا بخشی از آنان است. به همین دلیل، شریک یا سهام‌دار شرکت قادر نیست در هر زمانی که بخواهد، بدون اجازه، به خروج از شرکت تلاش کند.

مثالی از شرکت های گروه دوم، شرکت تضامنی است که طبق قانون تجارت، شریکان آن نمی‌توانند بدون رضایت سایر شرکا، سهمی که در شرکت دارند، را به فرد دیگری منتقل کنند.

در این گروه از شرکت‌ها، خروج شریک یا سهام‌دار از شرکت نیازمند موافقت و رضایت سایر شرکا یا بخشی از آنها می‌باشد. بنابراین، شریک شرکت قادر به اقدام هرگز و هر زمانی برای خروج از شرکت نخواهد بود. افرادی که تصمیم به خروج از شرکت دارند، جزئیتی به جز اینکه قصد خود را برای خروج به سایر شرکا اطلاع‌رسانی کنند و موافقت آنها را جلب کنند، نخواهند داشت.

قانون تجارت و سایر ضوابط و مقررات شرکت‌های تجاری به سبب عدم وجود مقرره خاصی، فرآیند خروج از یک شرکت تجاری و اطلاع رسانی آن به سایر شرکاء با هر نحوی که شامل یک نامه اداری ساده یا اعلام شفاهی در جلسه عمومی باشد، امکانپذیر است. با این حال، به دلیل اینکه اظهارنامه، به عنوان وسیله رسمی شناخته شده برای اعلام حق، معمولاً توسط ارسال اظهارنامه به اطلاع شرکاء انجام می‌شود.

اظهارنامه خروج از شرکت در چه شرکت هایی باید ارسال گردد؟

در بخش قبل به توضیح اظهارنامه خروج از شرکت پرداختیم که این اظهارنامه تنها در شرکت‌هایی لازم است که خروج یک شریک از شرکت نیازمند موافقت و رضایت دیگر شرکا یا بخشی از آنها باشد. این اظهارنامه برای اطلاع دادن قصد خروج شریک از شرکت و درخواست موافقت دیگر شرکا ارسال می‌شود. حال سوالی که پیش می‌آید این است که اظهارنامه خروج از شرکت باید در کدام شرکت‌ها ارسال شود؟

به این پرسش که ارسال اظهارنامه خروج از شرکت در چه شرکت‌هایی لازم است؟ باید گفت که طبق قانون تجارت، فقط در برخی از شرکت‌های تجاری، خروج یکی از شرکای شرکت به صورت اختیاری و با رضایت دیگر شرکا یا بخشی از آنها انجام می‌شود. در این شرکت‌ها برای خروج یکی از شرکا، باید یک اظهارنامه خروج ارسال شود. به عبارتی، تنها در این شرکت‌ها باید اظهارنامه خروج از شرکت ارسال شود.

شرکت حقوقی محدود ("ٱسم شرکت") مؤسسهای اقتصادی هستند که توسط اعضای مؤسس برپایه یک توافق نامهٔ حقوقی برای انجام فعالیت تجاری تشکیل می‌شوند. اعضا شرکت مسئولیت محدود در قبال بدهی‌ها و تعهدات شرکت می‌پذیرند و مسئولیت شرکت محدود به سرمایه گذاری شده توسط اعضا محدود می‌شود. شرکت با مسئولیت محدود می‌تواند به عنوان یک شخص حقوقی به حقوق و تعهدات خود پایبند باشد و با خطر مالی مشارکت کند. مزیت‌های شرکت با مسئولیت محدود عبارتند از: - استفاده از استراتژی‌های مالی و مالکیت بهینه - تقسیم سهام و منابع سرمایه‌گذاری - حفظ حریم خصوصی اعضا توجه: بهتر است قبل از تشکیل یک شرکت با مسئولیت محدود، با یک وکیل یا متخصص حقوقی مشورت کنید.

براساس ماده ۱۰۲ قانون تجارت، تنها با رضایت اکثریت عددی و حداقل سه چهارم سرمایه شرکا، می‌توان سهام شرکت را به اشخاص دیگر منتقل کرد. در نتیجه، اگر یکی از شرکا در یک شرکت با مسئولیت محدود قصد خروج از شرکت را داشته باشد، باید با ارسال اظهارنامه خروج از شرکت به سایر شرکا، قصد خروج خود را به اطلاع آن‌ها برساند و موافقت اکثریت عددی و حداقل سه چهارم سرمایه شرکا را جلب کند.

شرکت تضامنی یک نوع سازمانی است که در آن دو یا بیشتر افراد با هدف انجام یک فعالیت مشترک به توافق می‌رسند. این افراد در این نوع شرکت به اندازه‌ی یکدیگر ملزم به اعطای مساعده مالی برای اهداف مشترک هستند و همچنین شرکت درآمد و هزینه‌های خود را به صورت مشترک تقسیم می‌کنند. نکته مهمی درباره شرکت تضامنی این است که مسئولیت مالی شرکای تضامنی نسبت به تعهدات شرکت و بدهی‌های آن به صورت متقابل و محدود است. به عبارت دیگر، هر شریک تنها ملزم به پرداخت بدهی شرکت به میزان سهم خود در شرکت است و مسئولیت افراد دیگر را نمی‌پذیرد. این ویژگی شرکت تضامنی را از سایر اشکال سازمانی متفاوت می‌کند. در جمع‌بندی، شرکت تضامنی یک شکل سازمانی است که برای انجام کسب و کارهای گوناگون بکار می‌رود. این نوع شرکت مفید است زیرا مسئولیت ها و سودها به طور متقابل میان شرکای تضامنی تقسیم می‌شوند و همچنین افراد می‌توانند به اشتراک گذاری هزینه‌ها و منابع مالی کارآفرینی را تسهیل کنند.

با توجه به تبصره 123 قانون تجارت درباره شرکت تضامنی، هیچ یک از شرکا نمی تواند سهم خود را به دیگری منتقل کند مگر با رضایت تمامی شرکاها. بنابراین، در صورتی که یکی از شرکاها تمایل به خروج از شرکت داشته باشد، باید نیت خود را به سایر شرکاها اعلام و رضایت تمامی آن‌ها را دریافت کند تا بتواند درخواست خروج خود را با ارسال اظهارنامه خروج از شرکت انجام دهد.

توجه: لطفاً متن پاسخ را به زبان فارسی و با استفاده از برچسب‌‌های HTML مانند تگهای em و strong تغییر دهید. تعریف شرکت غیر سهامی مختلط، شرکتی است که مالکیت آن به صورت ترکیبی از دولت و بخش خصوصی است. معمولاً در این نوع شرکت ها، دولت به عنوان سهامدار عمده نقش دارد و بخش خصوصی نیز سهامی در اختیار دارد. این شرکت‌ها در برخی صنایع حیاتی مانند بانکداری، انرژی، حمل و نقل و تلفن همراه فعالیت می کنند. صلاحیت ها و وظایف امکاناتی که این شرکت ها دارند، باعث می شود وظایف و صلاحیت های آنها نیز متنوع باشد. بخشی از این وظایف و صلاحیت ها عبارتند از: تعیین سیاست ها: این شرکت ها مسئولیت برنامه ریزی و تعیین سیاست های عمومی در حوزه های مختلف مانند اشتغال، توسعه صنعتی و تحقیق و توسعه را دارند. تأمین منابع مالی: یکی از وظایف اصلی این شرکت ها، تأمین منابع مالی برای توسعه و پیشرفت صنایع است. این منابع می تواند به صورت استقلالی بوده و یا از طریق وام ها و سرمایه گذاری های داخلی و خارجی تأمین شود. نظارت و کنترل: شرکت مختلط غیر سهامی نقش ناظری در بخش خصوصی دارد و قادر به نظارت بر عملکرد شرکت های تابعه و همچنین ارائه نظرات و پیشنهاداتی به دولت در ارتقای کیفیت خدمات و بهره وری است. مزایا این نوع شرکت ها به دلیل ترکیب حقوقی دولت و بخش خصوصی، از مزایایی مانند ترکیب منافع استفاده می کنند. برخی از مزیت های آنها عبارتند از: - دسترسی به منابع مالی: این شرکت ها از منابع مالی قوی دولت و همچنین توانایی بدست آوردن منابع خصوصی استفاده می کنند. - تعادل بین منافع عمومی و خصوصی: موجودیت حقوقی مختلط این شرکت ها، امکان دستیابی به تعادل مناسب بین منافع عمومی و خصوصی را فراهم می کند. - تشویق به همکاری: وجود بخش خصوصی به عنوان سهامدار و مشارکت در مدیریت و سرمایه گذاری این شرکت ها، به شرکت های کوچک وبزرگ انگیزه می دهد تا در توسعه و بهبود عملکرد بخش خصوصی همکاری کنند. بنابراین، شرکت مختلط غیر سهامی نقش مهمی در توسعه صنایع و تعادل بین بخش خصوصی و دولت دارد. به عنوان نهادی بین دولت و بخش خصوصی، می تواند در تحقق اهداف عمومی و تأمین منافع اقتصادی و اجتماعی کشور نقش مؤثری داشته باشد.

ماده 148 قانون تجارت در خصوص شرط رضایت دیگر شرکای شخص ثالث برای انتقال سهم شخصی با مسئولیت محدود در شرکت مختلط غیرسهامی به شرح زیر است: در این قانون آمده است که هیچ شریک با مسئولیت محدود به تنهایی نمی‌تواند بدون داشتن موافقت سایر شرکای شخص ثالثی را در شرکت به عنوان شریک وارد کند و تمام یا بخشی از سهم شرکت را به او واگذار کند.

در صورتی که یکی از شرکای با مسئولیت محدود در یک شرکت مختلط غیر سهامی تمایل به خروج از شرکت داشته باشد، باید با استفاده از اظهارنامه خروج از شرکت، از دیگر شرکا درخواست کند تا موافقت خود را برای خروج از شرکت اعلام نمایند.

شرکت نسبی (شرکت شریکی) یک نوع ساختار سازمانی است که در آن اعضا به صورت شریک با یکدیگر همکاری می‌کنند. در این نوع ساختار، اعضا می‌توانند سهام شرکت را تهیه و در تصمیم‌گیری‌های مرتبط با کسب و کار شرکت شرکت کنند. همچنین، اعضا مسئولیت محدودی در قبال بدهی‌های شرکت دارند. در مقایسه با سایر نوع‌های ساختار سازمانی، شرکت نسبی امکاناتی برای اشتراک سرمایه و منابع دیگر را فراهم می‌کند. در این ساختار، هر شریک می‌تواند به میزان سهام خود در شرکت و دستاوردها و توانایی‌های فردی خود، به سود و ضرر شرکت همدلی کند. استفاده از ساختار نسبی می‌تواند برای کسب و کارهای کوچک و متوسط بسیار سودمند باشد، زیرا به آن‌ها امکان می‌دهد تا بدون نیاز به سرمایه زیاد، منابع را برای توسعه و رشد کسب و کار به اشتراک بگذارند. یکی از مزایای ساختار نسبی این است که شراکت‌ها می‌توانند تخصص‌ها، منابع مالی و شبکه‌های مختلف را با یکدیگر به اشتراک بگذارند. این سبب می‌شود که شرکت نسبی توانایی رقابت با شرکت‌های بزرگ‌تر را نیز داشته باشد. استفاده از ساختار نسبی در کسب و کارها نیازمند توانایی همکاری، ارتباطات خوب و روابطی قوی بین اعضا است تا بتوانند به صورت موثر بهره‌وری و سودآوری را افزایش دهند.

با توجه به ماده ۱۸۵ قانون تجارت، مقرر است که درباره شرکت‌های تضامنی ماده ۱۲۳ همین قانون که ناظر برای این نوع شرکت‌ها می‌باشد، در مورد شرکت‌های نسبی نیز رعایت گردد. بنابراین، همانند شرکت‌های تضامنی، در صورتی که یکی از شرکای "شرکت نسبی" قصد خروج از شرکت را داشته باشد، لازم است برای آگاهی سایر شرکا و دریافت رضایت کامل تمامی شرکا، اظهارنامه خروج از شرکت را ارسال نماید.

لازم به ذکر است که به دلیل اهمیت شخصیت شریک ضامن در شرکت، قاعده رضایت تمام شرکا برای خروج شرکای ضامن در شرکت های مختلط سهامی و مختلط غیر سهامی نیز اجرا می شود و بنابراین در صورتی که این نوع از شریکان در شرکت های مذکور قصد داشته باشند از شرکت خارج شوند، برای اطلاع سایر شرکا و اخذ رضایت همه آن‌ها، باید یک اظهارنامه خروج از شرکت را ارسال کنند.

نمونه اظهارنامه خروج از شرکت

تا قبل از این بخش، پیرامون مفهوم اظهارنامه خروج از شرکت توضیحاتی ارائه شد که اشاره کردیم اظهارنامه خروج از شرکت در چه شرکت‌هایی لازم است و باید ارسال شود. اکنون در این بخش، یک نمونه اظهارنامه خروج از شرکت برای شما قرار داده‌ایم که در صورت نیاز به ارسال اظهارنامه خروج از شرکت، با وارد کردن اطلاعات شخصی خود و نام شرکت تجاری که عضو آن هستید، می‌توانید اقدام به فرستادن اظهارنامه خروج از شرکت نمایید. همچنین در انتهای مقاله، قادر خواهید بود نمونه فایل اظهارنامه خروج از شرکت را دانلود کنید.