خلاصه مقاله
با توجه به قوانین مربوطه، تلاش برای تأیید هویت شرعی کودک تنها زمانی ممکن است که وجود ارتباط زوجیت بین زن و مرد در زمان تخمکافزایی ثابت شده باشد و هویت مادر و پدر کودک تأیید شود.
این امر به کودک امکان برخورداری از مزایای هویت شرعی، نظیر حقانیت مالیاتی و حقوق بهرهبرداری از میراث، را میدهد.
به علاوه، تأیید هویت پدر نسبت به تأیید هویت مادر با چالشهایی روبرو است و به همین دلیل دادگاهها اکنون برای تأیید هویت پدر از قاعدهای به نام اماره فراش استفاده میکنند.
در این مقاله به بررسی چگونگی تأیید هویت پدر و استفاده از اماره فراش میپردازیم.
اثبات نسبت پدری نیز دشوارتر از اثبات نسبت مادری است، زیرا ولادت کودک از طریق مادر قابل مشاهده و قابل اثبات است، اما انعقاد نطفه توسط مرد امری مخفی است که بدون اطلاع و هماهنگی دیگران رخ میدهد.
بنابراین، ارائه دلیل قاطع برای اثبات نسبت پدری امکانپذیر نیست و هیچ دلیل قطعی وجود نسبت را به طور قطعی ثابت نمیکند.
حتی آزمایشات DNA فقط میتوانند دلیل منفی برای عدم نسبت باشند، اما نمیتوانند به طور قطعی وجود نسبت را ثابت کنند.
بنابراین، در اثبات نسبت پدری باید به دلایل ظنی، یا به عبارتی دلایلی که شبهه و تردید ایجاد میکنند، مکیتفاکت کرد.
با استناد به قوانین مربوطه، تلاش برای تأیید هویت شرعی کودک تنها در صورتی ممکن است که وجود ارتباط زوجیت بین زن و مرد در زمان تخمکافزایی ثابت شده باشد و هویت مادر و پدر کودک تأیید شود.
این مسئله، به کودک امکان برخورداری از مزایای هویت شرعی مانند حقانیت مالیاتی و حقوق بهرهبرداری از میراث را میدهد.
لازم به ذکر است که تأیید هویت پدر به نسبت تأیید هویت مادر همواره با چالشهایی روبرو است و به همین دلیل، اکنون دادگاهها برای تأیید هویت پدر از یک قاعده به نام اماره فراش استفاده میکنند.
در این مقاله قصد داریم پاسخی به این سوال بدهیم که چگونه میتوان هویت پدر را تأیید کرد و در این راستا به بررسی تأیید هویت پدر و اماره فراش خواهیم پرداخت.
اثبات نسب پدری
نسبت پدری یک فرآیند دشوارتر از نسبت مادری برای اثبات است.
دلیل این امر این است که ولادت کودک از طریق مادر قابل مشاهده و قابل اثبات است.
اما انعقاد نطفه توسط مرد یک امر مخفی است که بدون اطلاع و هماهنگی دیگران اتفاق میافتد.
حتی پدر و مادر نیز بلافاصله از انعقاد نطفه مطلع نمیشوند.
بنابراین، این برای اثبات نسبت پدری امکان ارائه دلیل قاطع و مطلق وجود ندارد و هیچ دلیلی نمیتواند به طور قطعی اثبات کند که کودک از نطفه فرد مشخصی است.
حتی آزمایشات جدید نیز نمیتوانند به طور قطعی دلیلی برای اثبات نسبت پدری باشند؛ زیرا آزمایشهای DNA فقط میتوانند دلیل منفی برای عدم نسبت باشند و نمیتوانند به طور قطعی وجود نسبت را ثابت کنند.
به عبارت دیگر، آزمایش خون میتواند عدم نسبت را به صورت علمی ثابت کند، اما به طور قاطع ناتوان در اثبات وجود نسبت است.
بنابراین، در اثبات نسبت پدری باید به دلایل ظنی، به اصطلاح دلایلی که ظن و ابهام ایجاد میکنند، اکتفا کرد.
اماره فراش چیست
با توجه به تحقیقات انجام شده، قانونگذاران در کشورهای مختلف به منظور تامین مصلحت جامعه و رشد و خوشبختی کودکان و خانواده ها، یک سامانه به عنوان "سیستم فراش یا سیستم ابوت" تدوین کرده اند تا اثبات نسب پدری را آسان تر کنند.
استفاده از این سامانه، راهی آسان تر برای اثبات نسب پدری است.
بر اساس ماده 1158 قانون مدنی، "فرزند متولد شده در زمان ازدواج به شوهر تعلق دارد، در صورتی که فاصله زمانی از زمان نزدیکی تا تاریخ تولد، کمتر از شش ماه و بیشتر از ده ماه باشد.
" بنابراین، فرض می شود که کودک متولد شده از زن و مردی است که به طور قانونی ازدواج کرده و رابطه زناشویی دارند و مشروط به آن است که فاصله زمانی از زمان نزدیکی تا تاریخ تولد، کمتر از شش ماه و بیشتر از ده ماه باشد.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد شرایط و مدارک لازم برای اثبات نسب، می توانید اینجا کلیک کنید.
سوالات پر تکرار
- به طور خلاصه، مقالهای به بررسی نحوه عملکرد "هیات تشخیص" در حل اختلافات بین کارگر و کارفرما و روشهای رسیدگی به این اختلافات میپردازد.
"هیات تشخیص" به عنوان یک مرجع حل اختلاف در قوانین کار، موظف است پروندهها را بررسی کند و رای قطعی صادر نماید.
علاوه بر این، رای هیات تشخیص قابل بررسی و تجدیدنظر در "هیات حل اختلاف کارگری" است.
بدین ترتیب، هیات تشخیص نقش مهمی در حل اختلافات کاری داشته و به وفور مورد استفاده قرار میگیرد.
نتیجه گیری
با استناد به قوانین مربوطه، تلاش برای تأیید هویت شرعی کودک تنها در صورتی ممکن است که وجود ارتباط زوجیت بین زن و مرد در زمان تخمکافزایی ثابت شده باشد و هویت مادر و پدر کودک تأیید شود.
این مسئله، به کودک امکان برخورداری از مزایای هویت شرعی مانند حقانیت مالیاتی و حقوق بهرهبرداری از میراث را میدهد.
لازم به ذکر است که تأیید هویت پدر به نسبت تأیید هویت مادر همواره با چالشهایی روبرو است و به همین دلیل، اکنون دادگاهها برای تأیید هویت پدر از یک قاعده به نام اماره فراش استفاده میکنند.
در این مقاله قصد داریم پاسخی به این سوال بدهیم که چگونه میتوان هویت پدر را تأیید کرد و در این راستا به بررسی تأیید هویت پدر و اماره فراش خواهیم پرداخت.
نسبت پدری یک فرآیند دشوارتر از نسبت مادری برای اثبات است.
دلیل این امر این است که ولادت کودک از طریق مادر قابل مشاهده و قابل اثبات است.
اما انعقاد نطفه توسط مرد یک امر مخفی است که بدون اطلاع و هماهنگی دیگران اتفاق میافتد.
حتی پدر و مادر نیز بلافاصله از انعقاد نطفه مطلع نمیشوند.
بنابراین، این برای اثبات نسبت پدری امکان ارائه دلیل قاطع و مطلق وجود ندارد و هیچ دلیلی نمیتواند به طور قطعی اثبات کند که کودک از نطفه فرد مشخصی است.
حتی آزمایشات جدید نیز نمیتوانند به طور قطعی دلیلی برای اثبات نسبت پدری باشند؛ زیرا آزمایشهای DNA فقط میتوانند دلیل منفی برای عدم نسبت باشند و نمیتوانند به طور قطعی وجود نسبت را ثابت کنند.
به عبارت دیگر، آزمایش خون میتواند عدم نسبت را به صورت علمی ثابت کند، اما به طور قاطع ناتوان در اثبات وجود نسبت است.
بنابراین، در اثبات نسبت پدری باید به دلایل ظنی، به اصطلاح دلایلی که ظن و ابهام ایجاد میکنند، اکتفا کرد.