11 مهر 1337 روزی که تلویزیون به ایران آمد! (تاریخچه تلویزیون در ایران)

به لطف نیروی خداوند و با تلاشی بی‌دریغ، پیش روزهاست که تلویزیون وارد زندگی ما شده است.
این نعمت الکترونیکی که از طریق ایستگاه های تلویزیونی بر روی صفحه های خانگی ما فراهم می‌شود، به واقعیت ها زندگی اضافه و رنگی می‌بخشد.
با ظهور تلویزیون، جوامع ما دستخوش تحولات عمده‌ای شده و از آن لحظه، هیچ کس نمی‌تواند یک دنیا بدون تلویزیون را تصور کند.
در طول تاریخ اختراعات، اندکی تکنولوژی وجود داشته است که قدرت جذب و تاثیرگذاری مانند تلویزیون را داشته باشد.
این وسیله ارتباطی، از طریق برنامه ها و فیلم های تلویزیونی، تفکرات و ایدئولوژی ها را به جوامع مختلف منتقل می‌کند.
بنابراین، تلویزیون از جایگاهی برخوردار است که نه تنها به عنوان یک وسیله هنری، بلکه به عنوان یک ابزار قدرتمند در ارتباطات اجتماعی شناخته می‌شود.
اولین ایستگاه تلویزیونی در ایران، در یک روز مانند این روز ۶۳ سال پیش به راه افتاد.
افتتاح این ایستگاه، یک دوران جدید را در تاریخ تلویزیون ایران نشان داد و از آن پس، همه به‌طور واضح حضور تلویزیون را در زندگی روزمره خود احساس کردند.
واقعیت این است که تلویزیون به دلیل وجود برنامه ها و فیلم های متنوع، توانسته است به همه طبقات جامعه نفوذ کند.
از صفحات قرآنی و مذهبی تا برنامه های سرگرمی و فرهنگی، همه در کنار تلویزیون جای دارند و در کنار آن رشد و توسعه می‌کنند.
تلویزیون، علاوه بر فراهم کردن سرگرمی و تفریح، توانسته است تاثیر قابل توجهی بر شؤون اجتماعی، سیاسی و فرهنگی داشته باشد.
همچنین، با به کارگیری فناوری های پیشرفته، تلویزیون امروزه با ویژگی های بیشتری به ما ارائه می‌شود که به ما امکان می‌دهد به صورت زنده برنامه ها را تماشا کرده و از خدمات مختلف آن بهره‌برداری کنیم.
در نهایت، تلویزیون امروزی بیش از یک وسیله برای تماشای برنامه ها به حساب می‌آید.
این ابزار قدرتمند با استفاده از تکنولوژی های مدرن، به یک پل ارتباطی بین افراد و جوامع مختلف تبدیل شده است که قادر است اطلاعات، افکار و ایده ها را به‌طور گسترده‌تر و سریع‌تر به مردم انتقال دهد.

به این روزها می‌توانیم در سرتاسر کره زمین میلیاردها خانه را ببینیم که در آن‌ها جعبه‌های نمایشی به نام تلویزیون قرار دارند.
اما در گذشته، تلویزیون به عنوان یک وسیله ناشناخته شناخته نمی‌شد.
در واقع، تا سال ۱۹۴۷ تنها چند هزار نفر در آمریکا دارای تلویزیون بودند.
اما در دهه‌ی ۹۰، تقریباً ۹۸ درصد خانواده‌های آمریکا حداقل یک تلویزیون داشتند و به طور میانگین روزانه حدود ۷ ساعت را به تماشای آن اختصاص می‌دادند.
در کمتر از ۵۰ سال، تلویزیون توانسته است از یک اختراع جدید به یکی از ضرورت‌های اساسی هر خانه تبدیل شود.

حتی در دنیای امروز که اینترنت و گوشی‌های هوشمند در بیشتر زمینه‌ها حرف اول را می‌زنند، هنوز هم مهمترین و بزرگترین رویدادهای جهان از طریق تلویزیون به اطلاع مردم می‌رسد.

سیاستمداران

بسته به نحوه عملکردشان در تلویزیون مورد قضاوت قرار می‌گیرند.
تلویزیون همچنین تاثیر زیادی بر اطلاعات عمومی، خیریه‌ها، برنامه‌های سرگرمی، ترندهای مد و پوشاک، چهره‌های معروف و شناخته شده و همچنین میزان تقاضای بازارهای مختلف می‌گذارد.
تلویزیون بیشتر از هر چیز دیگری بر دانش و اطلاعات ما، برداشتمان از مسائل مختلف و دیدگاهمان نسبت به دنیای اطراف اثر گذاشته است.

این وسیله توانسته است که در عصر فیسبوک و یوتیوب همچنان به عنوان یکی از خاطره‌انگیزترین وسایل برای ما باقی بماند و حتی در حالت خاموش هم می‌تواند توجه‌ها را به خود جلب کند.
این دستگاه نه تنها نحوه چیدمان منازل را تغییر داده است، بلکه زندگی ما را نیز تحت تأثیر قرار داده است.
در این مقاله، به تاریخچه تلویزیون در ایران و جهان می‌پردازیم.

توجه داشته باشید که:• این مقاله مورد مطالعه قرار گرفته است.

مواردی که در این مقاله بررسی می‌شوند عبارتند از:

توضیح درباره محتوای مقاله

استفاده از تگ‌های HTML برای تاکید بر اهمیت مطالب

تکرار نکردن متن در خروجی

تاریخچه تلویزیون در ایران

حبیب ثابت، یکی از بزرگان صنعت در ایران، بنیانگذار اولین شبکه تلویزیونی کشور بوده و با ایجاد آن، آغازگر و پیشروی تاریخچه تلویزیون در ایران همراه بوده است.
مرحله اول این شبکه با نام "تلویزیون ایران" در سال ۱۳۳۷ در شهر تهران راه‌اندازی شده است.
حدود یک سال پس از آغاز فعالیت این ایستگاه، شبکه دوم تلویزیونی در شهر آبادان نیز شروع به کار کرد.
برنامه‌های این شبکه‌ها بیشتر شامل مسابقات و برنامه‌های آمریکایی بود، که به زبان فارسی دوبله می‌شدند.
این داستان درباره شخصی به نام حبیب ثابت است که با بنیان‌گذاری ایستگاه تلویزیونی اول در ایران، تلویزیون را به کشورمان معرفی کرد.
از طریق این ایستگاه‌ها، برنامه‌های متنوعی در حوزه مسابقات و فیلم‌ها پخش می‌شد که با زبان فارسی دوبله شده بودند.

مدیر این ایستگاه یک آمریکایی به نام وانس هالاک بود.
قبل از اینکه به عنوان مدیر ایستگاه تلویزیونی بغداد فعالیت کند، او به عنوان مدیر بخش رنگ در شبکه NBC کار می‌کرد.
در آغاز فعالیت تلویزیون ایران، شرکت‌های غربی و بلو چیپ مانند RCA، ژنرال تایر، پپسی کولا، اتولیت، اسکوئیب و فولکس‌واگن به عنوان اسپانسر از آن حمایت می‌کردند.

با حمایت‌های شرکت‌های معتبر، تلویزیون ایران در سال ۱۳۴۱ اعلام کرد که تقریباً ۷۰ میلیون ریال از سرمایه خود را از دست داده است.
مالکان این شبکه تلاش کردند آن را به دولت بفروشند، اما دولت از یک زمان چندان دور پیش برده بود تا شبکه تلویزیونی خود را راه‌اندازی کند.
این شبکه تلویزیونی جدید در سال ۱۳۴۴ با نام تلویزیون ملی ایران به کار خود ادامه داد.
پس از انجام تست‌های مختلف، پخش برنامه‌ها از نوروز سال ۱۳۴۵ آغاز شد.
یکی از اولین برنامه‌هایی که در هفته اول پخش شد، مراسم جشن تولد محمدرضا شاه در ورزشگاه امجدیه بود.
در سال ۱۳۵۰، این شبکه با رادیو ایران تلفیق شد و سازمان رادیو و تلویزیون ملی ایران تشکیل یافت.

تلویزیون ایران، یک شبکه خصوصی، چند سال پیش در سال ۱۳۴۷ ملی شد.
در همان زمان، دولت این شبکه را به عنوان رقیب جدی برای شبکه خود می‌شناخت و به همین دلیل با مبلغ ۲۰ میلیون تومان آن را از حبیب ثابت خریداری کرد.
باید توجه داشت که حبیب ثابت ۷۰ میلیون تومان برای تاسیس شبکه خود هزینه کرده بود.
تا سال ۱۳۵۵، هفتاد درصد جمعیت کشور قادر به دریافت سیگنال تلویزیون بودند و ایران به لحاظ مناطقی که تحت پوشش تلویزیونی قرار داشتند، جزو برترین کشورهای آسیا به حساب می‌آمد.

تلویزیون رنگی در ایران از دهه ۵۰ شروع به رونق یافت.
در سال ۱۳۵۶، تمامی برنامه‌ها به صورت رنگی پخش می‌شدند.
اما حتی قبل از آن هم برخی برنامه‌ها به صورت رنگی پخش می‌شدند، به عنوان مثال بازی‌های آسیایی سال ۱۹۷۴.
با این حال، به دلیل هزینه‌ی بالای تلویزیون‌های رنگی و نبود تعداد کافی از آن‌ها، بیشتر مردم دسترسی محدودی به این برنامه‌ها داشتند و فقط افراد محدودی قادر به تماشای آن‌ها بودند.

بعد از انقلاب در سال ۱۳۵۷، سازمان رادیو و تلویزیون ملی ایران تغییر نام داد و به سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران تبدیل شد.
این سازمان تا به امروز برنامه‌های مختلف خود را در ده‌ها شبکه تلویزیونی و رادیویی انتشار می‌دهد.
چند نکته مهم درباره این بعدعه:تغییر نام: سازمان رادیو و تلویزیون ملی ایران پس از انقلاب، تحت امر سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران قرار گرفت.
برنامه‌های مختلف: سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران فعالیت در حوزه پخش برنامه‌های تلویزیونی و رادیویی را دارد.
این سازمان برنامه‌های متنوعی را در بیش از یک دهه شبکه مختلف پخش می‌کند.
هر کدام از این شبکه‌ها و رادیوها اختصاصی برای پخش برنامه‌های مختلف دارد.
شبکه‌های تلویزیونی و رادیویی: شبکه یک، شبکه دو، شبکه سه، شبکه چهار، رادیو جوان، رادیو بصیرت، رادیو قرآن و سایر شبکه‌ها.
برنامه‌های مختلف: برنامه‌های سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران شامل برنامه‌های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، ورزشی و بسیاری از موضوعات دیگر است.
با توجه به تنوع برنامه‌ها و شبکه‌ها، سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران تلاش می‌کند تا نیازهای مختلف جامعه را در این حیطه‌ها پوشش دهد و برنامه‌هایی را ارائه کند که به همه اقشار و گروه‌های جامعه مناسب باشد.

تلویزیون چیست؟

ابتدا باید این را بدانیم که تلویزیون چیست و اصل این واژه از کجا می‌آید.
واژه تلویزیون دارای ریشه‌هایی در زبان‌های یونانی باستان و لاتین است.
ترکیب اول این واژه، تله (tèle) به معنای دور یا آنچه در فاصله‌ای دور قرار دارد است و قسمت دوم آن، ویزیو (visio) به معنای دید و بینایی است.
این واژه برای اولین بار در سال ۱۹۰۰ توسط دانشمند روسی به نام کنستانتین پرسکی در یک مقاله‌ای که در اولین کنگره بین‌المللی الکتریسیته در پاریس ارائه کرد، مطرح شد.

تلویزیون به عنوان یک سیستم نوآورانه در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم معرفی شد.
این سیستم قادر بود تصاویر متحرک را از طریق تلگراف یا کابل‌های تلفن به اشتراک بگذارد.
در این زمان، نام‌های متعددی برای این سیستم پیشنهاد شد، اما هیچکدام به طور گسترده مورد استفاده قرار نگرفتند.
تله‌فوت و تله‌ویستا از جمله نام‌هایی بودند که ارائه شد.
اما تلویزیون توانست جایگاه ویژه‌ای در جامعه پیدا کند و با استقبال مردم مواجه شود.

تاریخچه ساخت تلویزیون در جهان

تلویزیون های مکانیکی

بدون شک، نمی‌توان یک فرد را به تنهایی به عنوان مخترع تلویزیون تلقی کرد.
اختراع اولین تلویزیون‌های جهان تلاش‌های گروهی از دانشمندان و مخترعان متعددی بود.
اما تاریخچه تلویزیون با بروز تلویزیون‌های مکانیکی آغاز می‌شود.
این تلویزیون‌ها در اوایل قرن نوزدهم ظهور یافتند.
آن‌ها تصاویر را به صورت مکانیکی اسکن کرده و سپس این تصاویر را درون صفحه‌ای نمایش می‌دادند.

تلویزیون‌های الکترونیکی در برابر تلویزیون‌های مکانیکی ارتقاء بیشتری داشته و به عنوان نسلی پیشرفته‌تر و کامل‌تر محسوب می‌شوند.
یکی از نمونه‌های ابتدایی تلویزیون‌های مکانیکی شامل دیسکی بود که حفره‌های مارپیچی داشت و به آن متکی بود.
دو مخترع، جان برد یک مخترع اسکاتلندی و چارلز فرانسیس جنکینز یک مخترع آمریکایی، به صورت جداگانه این دستگاه را طراحی و ساختند.

در سال 1884، مخترع آلمانی پال نیپکو دستگاهی مکانیکی تلویزیون ابتدایی را ساخت کرد.
این دستگاه شامل یک دیسک چرخان آهنی بود که تصاویر را از طریق سیم منتقل می‌کرد.
اما نیپکو تصمیم گرفت نام دستگاه خود را "تلویزیون" نگذارد و به جای آن از نام "تلسکوپ برقی" استفاده کند.

تلوزیون های الکترونیکی

تاریخچه ی تلویزیون الکترونیکی

در تولید اولین تلویزیون الکترونیکی، علاوه بر دانشمندان و مخترعین بسیاری، که در ساخت تلویزیون‌های مکانیکی نقش مهمی داشتند، یک مخترع 21 ساله به نام فیلو تیلور فارنزورت نیز سهم بزرگی داشت.
او بتواند در سال 1927 نمونه‌ای از تلویزیون الکترونیکی را به نمایش عمومی بگذارد.

وقتی فارنزورت در دبیرستان درس می‌خواند، به این فکر افتاد که یک سیستم بسازد که بتواند تصاویر متحرک را ضبط و سپس آن‌ها را به کدهایی تبدیل کرده و از طریق امواج رادیویی به دستگاه‌های دیگر ارسال کند.

سیستمی که او برنامه‌ریزی می‌کرد، از نظر فناوری به طور کامل با تلویزیون‌های مکانیکی زمان خود تفاوت داشت.
او نهایتاً دستگاهی ساخت که می‌توانست با استفاده از پرتوهای الکترون، تصاویر متحرک را ضبط کند؛ این دستگاه ممکن بود به عنوان یک دوربین اولیه استفاده شود.
اولین تصویری که توسط این سیستم به تلویزیون مخابره شد، یک خط ساده بود.

توسعه تلویزیون: از ۱۹۲۶ تا ۱۹۳۱

در دوره‌ی ۱۹۲۶ تا ۱۹۳۱، مخترعان و سازندگان تلویزیون‌های مکانیکی سعی داشتند با انجام تغییراتی، دستگاه‌های خود را بهبود بخشند.
اما در آن زمان، هیچ شکی وجود نداشت که آنان در نهایت قادر به رقابت با تلویزیون‌های الکترونیکی نیستند.

پیشرفت به سمت الکترونیک: سال ۱۹۳۴

پس از سال ۱۹۳۴، تمامی تلویزیون‌ها به دستگاه‌های الکترونیکی تبدیل شدند.
این پیشرفت در عرصه‌ی تکنولوژی باعث شد تا تلویزیون‌ها به شکل قابل توجهی بهبود یابند.

تلویزیون های رنگی

کدام کشور تلویزیون رنگی را اختراع کرد؟ در اوایل سال ۱۸۸۰، مخترعین به فکر تولید تلویزیون رنگی بودند.
اما تمام تلاش های انجام شده تا آن زمان با شکست مواجه شد.
در سال ۱۹۴۰، نخستین سیستم تلویزیون رنگی عملی توسط یک مخترع اسکاتلندی به نام جان برد معرفی شد.
او می تواند به جرات بیشترین نقش را در تاریخچه تلویزیون داشته باشد.
در همان سال، با استفاده از یک دیسک چرخان رنگی و یک نمایشگر سیاه و سفید، اولین تلویزیون رنگی را رونمایی کرد.
اما این دستگاه الکترونیکی نبود و به همین دلیل، با وجود اینکه برد در طول چند سال بعد اجزای مختلف آن را بهبود داد، از دستگاه خود راضی نبود.
این باعث شد او بر روی یک سیستم جدید به نام تله کروم کار کند.
این سیستم از دو تفنگ الکترونی استفاده می کرد که هر کدام به یک سمت فسفر نشانه گرفته شده بودند.
این روش می توانست تصاویری با طیف محدودی از رنگ ها ایجاد کند.