دعوای عینی

براساس قانون، می توان دعاوی را بر اساس ماهیت حق مورداجرا به دسته‌بندی‌هایی مانند دعوای عینی، شخصی و مختلط تقسیم کرد. در این مقاله، قصد داریم به بررسی پرسش حقوقی "معنای دعاوی عینی چیست؟" بپردازیم.

در پاسخ به پرسش مطروح شده، باید بگویم که دعاوی عینی، دعاوی هستند که طبیعت حق موضوع آن‌ها، از جمله حقوقی است که برای اشخاص نسبت به اشیاء خارجی وجود دارد و مستقیم و بدون واسطه، قابل اعمال هستند.

با توجه به تبصره 29 قانون مدنی که بیان می‌کند: "افراد ممکن است درباره اموال دسترسی به موارد زیر را داشته باشند: مالکیت (به هر شکلی که باشد)، حق استفاده، حق عرضه به مالکیت دیگر"، حقوق افراد در خصوص خروجی از واقعیت می‌تواند شامل حق مالکیت و استفاده، حق استفاده، و حق عرضه به مالکیتی دیگر باشد.

در نتیجه، هر گونه اختلافی که مرتبط با موضوع مالکیت، تعهدات عینی و منافع، حقوق بهره‌برداری، حقوق ارتفاع و سایر مسائل مرتبط با عین و شخص باشد، به عنوان اختلاف عینی شناخته می‌شود و طرف درخواست کننده باید بعد از ثبت درخواست خود، از یک دادگاه مناسب تقاضای بررسی و صدور حکم درخواست نماید.

انواع دعاوی عینی در آیین دادرسی مدنی

پس از توضیح در این زمینه که دعاوی عینی چیست، در این قسمت از مقاله، نیاز داریم انواع دعاوی عینی در فرایند قضایی مدنی را بررسی کنیم. بر اساس معیار تشخیص دعوای عینی که در همان جا، ماهیت حقوقی موضوع دعوا، از جمله حقوقی است که برای اشخاص در ارتباط با اموال قرار دارد، انواعی از دعاوی عینی در فرایند قضایی مدنی وجود دارد که به شرح زیر است: - مورد اول - مورد دوم - مورد سوم نکته مهم: استفاده از تگ تصدیق و تاکید به منظور تاکید بیشتر درباره اهمیت موارد بالا را داریم. بنابراین، برای بررسی کامل تمامی جنبه‌های دعاوی عینی، این موارد باید به دقت مورد ارزیابی قرار گیرند.

در جریان یک نزاع مالی که متوجه مالکیت یک دارایی غیرقابل انتقال می‌شود، فردی که مالک دارایی مذکور است می‌تواند با اثبات مالکیت خود از طریق دادگاه‌های قانونی، درخواست صدور حکم برای تخلیه دارایی خود از دست فردی که بدون اجازه و با استفاده از اجبار، به آن دسترسی یافته است را داشته باشد.

در یک دعوای تخلیه ید، مالک می خواهد تا از دادگاه تقاضا کند که به تأیید اجرای حکم تخلیه مورد اجاره‌ای که به دلیل سپری شدن مدت معین قرارداد، مستاجر از تخلیه ممتنع است، بپردازد. این تخلیه ممکن است شامل اموال قابل حمل و غیرقابل حمل باشد.

در دعاوی مربوط به حق ارتفاق، وقتی که یک فرد، در خاکی دیگر، از حقوقی که به صورت طبیعی، قراردادی یا تبعی در اختیارش قرار گرفته است (مانند حق عبور و حق مجری)، برخوردار می‌باشد، ولی به دلایلی مانند معترضی یا تصرف، این حق اجرا نشده و تلف شده است.

در قوانین حقوقی، مفهوم تعریف شده از مزاحمت عبارت است از هرگونه تداخل یا مداخله‌ای که باعث می‌شود که عملکرد فردی در مالکیت یک شخص یا حقی که او در ملک‌های غیرقابل انتقال ممکن است داشته باشد، تحت‌تاثیر قرار گیرد.

مبحث انکار حق ممانعت وقتی مطرح می‌شود که یک فرد قادر به بهره‌مندی از حق یا سود خود در ملک دیگری نباشد.

"تجاوز به اموال به معنای غیرقانونی و نیرومندانه مستغل کردن دارایی غیرمتحرک یک فرد مدعی است که سابقاً در اختیار او بوده و حق قانونی برای اخذ این دارایی را نداشته باشد. برای کسب اطلاعات درباره حقوق مالکیت، به مطالعه مقاله زیر توصیه می‌شود."

ثمره تفکیک دعاوی عینی

فواید بسیار مهمی را می‌توان از تفکیک کردن دعاوی عینی برای شخصی که ما قصد داریم علیه او دعوا را ارائه دهیم، برداشت کرد. این دعاوی، مربوط به مشاغل و دارایی های مادی است و بنابراین می‌توان دعاوی عینی را در مقابل هر شخصی که دارای دارایی مادی مورد نظر است، ارائه داد.

حکمی که صادر می‌شود، می‌تواند در برابر هر فردی که مالک واقعی، به طور مثال، در دعاوی شخصی، قابل اجرا باشد. در این حین، حکم فقط در خصوص شخصی قابل اجراست که حقی اصلی در اختیار او قرار داشته است.

مفهوم "دعاوی عینی" تفکیک دیگری را به منظور صلاحیت دادگاهی بیان می‌کند. صلاحیت دادگاه بستگی دارد به اینکه دعوا در چه محلی قرار دارد و معمولاً دادگاهی که قابلیت رسیدگی به "دعاوی عینی" را دارد، به مالیات غیرقابل انتقال پاسخگو است. در ادامه به تفاوت بین "دعاوی شخصی" و "دعاوی عینی" می‌پردازیم.

تفاوت دعوای عینی و شخصی

توضیحاتی که قبلاً در مقاله ارائه داده شد، درباره تعریف و انواع دعاوی عینی صحبت کردیم و نتیجه این تفکیک دعاوی را مورد بررسی قرار دادیم. اکنون، ما قصد داریم تفاوت دعاوی عینی و شخصی را مورد بررسی قرار دهیم. دعاوی عینی: دعاویی هستند که بر مبنای واقعیت‌ها و امور ملموس ارائه می‌شوند و به نتیجه‌ای محسوس و عینی منجر می‌شوند. به عبارت دیگر، اطلاعاتی که برای اثبات دعوا نیاز است به صورت ملموس و اکیداً موجود هستند. دعاوی شخصی: دعاویی هستند که بر اساس احساسات، عواطف، و یا حقوق فردی ارائه می‌شوند. در این دعاوی، ارائه اطلاعات ملموس و مستند برای اثبات دعوا به اندازه کافی مهم نیست و بیشتر به عواطف و حس‌های شخصی متکی است. با توجه به تفاصیل فوق، می‌توانیم نقشه پیدا کنیم که چگونه دعاوی عینی و شخصی از هم متمایز می‌شوند.

نوعی از حقوق قانونی وجود دارد که به افراد درباره یک مال خاص مربوط می‌شود. این نوع حقوق با نام "حق موضوع دعوای عینی" شناخته می‌شود. در دعاوی عینی، مستقیماً درباره اموال خاصی صحبت و بحث می‌شود.

ماهیت حق موضوع دعوای شخصی، دینی است، همانطور که ما می توانیم در بلاگ "حقوق و وکالت" خواندیم؛ بیشتر دعواهای شخصی مربوط به تعهدات اشخاص است، مثل تعهدات مالی و قراردادی. در حقوق مدنی، دعوای شخصی به مجموعه ای از ادعاها است که یک یا چند شخص درباره تعهدات خود دارند و می توانند به دادگاه مراجعه کنند تا این تعهدات اجرا شود یا جبران خسارت شود. در دعوای شخصی، یکی از مهمترین عوامل مورد بحث، ماهیت دعوا و محتوای تعهد است که باید توسط قاضی بررسی و تصمیم گیری شود. به عنوان مثال، می توان از به اجرا درآوردن تعهدات مالی یا اجبار به انجام یک تعهد خاص یاد کرد.

ماده ۳۱۷ قانون مدنی ایران، امکان اقدام قضایی مستقیم علیه هر فردی که دارای مالکیت بر یک ملک است، فراهم می‌کند. طبق این ماده، شخصیت حقوقی به خودی خود به دلیل داشتن مالکیت بر یک ملک، مورد حمایت قانونی قرار می‌گیرد و می‌توان در صورت نیاز، دعوایی عینی را علیه او مطرح کرد.

«بحث‌های شخصی فقط می‌تواند در برابر وفاداران، ضامنان و یا نمایندگان قانونی افراد موردنظر مطرح شود، نه در برابر افراد ثالث.»

در دادگاه صحیح، به دعاوی عینی که در استثنایی مواقع نباشند، فقط در صورتی رسیدگی می‌شود که ماده اختصاصی مربوطه در محل وقوع اتفاق واقع شده باشد.